ร่างเล็กนอนขดกายอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่สีขาวที่มีคราบน้ำรักและเลือดสีสดของเธอเปรอะเปื้อนอยู่ด้วย ญาลินหลับใหลไม่ได้สติเพราะความอ่อนล้าจนถึงเย็นย่ำของวัน
ร่างใหญ่ที่คอยประคองกอดร่างเล็กเริ่มตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทราที่แสนสุขกำลังดึงผ้าห่มผืนใหญ่ที่ปกปิดทั้งกายเขาและเธอออก เพื่อจะได้มองเธอให้ชัดเต็มสองตาอีกครั้ง
ดวงตาคมจ้องมองแผ่นหลังนวลเนียนที่เขาได้เป็นเจ้าของด้วยความสิเน่หา ญาลินทำให้เขาไม่เคยนึกถึงผู้หญิงคนไหนตั้งแต่ได้เจอเธอเมื่อสิบห้าปีก่อน เขาเฝ้าถวิลหาว่าจะได้กอดเธอมาตั้งแต่แรกเห็นจนตอนนี้เขาได้เป็นเจ้าของเธอและได้นอนกอดเธออย่างที่คิดเอาไว้
“ยาหยี”
มือใหญ่ลูบวนไปตามส่วนเว้าโค้งของร่างเล็กที่ไม่มีเสื้อผ้าหรืออะไรมาปกปิดเอาไว้ ญาลินสวยงามบริสุทธิ์สมกับที่เขาคอยปกป้องดูแลเธอมาตลอดไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนอะไรเลยสักนิดนอกจากรอยแดงที่เขาสร้างเอาไว้เมื่อคืนเท่านั้น
“หนาวจัง”
หญิงสาวยังคงหล
