ทะเลร่านอารมณ์

คุณเคยเห็นคลื่นของทะเลไหมคะ คลื่นที่ม้วนตัวสูงสาดซัดซ่ารุนแรง แล้วก็พังทุกอย่างจากเบื้องหน้าไปในพริบตาเดียว คลื่นแรง คลื่นโหดโหมกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชีวิตคนนั้นจะต่างกันหรือคะ ในเมื่อเรากำลังจะต่อสู้กับคลื่นกิเลสและตัณหา ที่ไม่มีใครกำหนดหรอกนอกจากตัวเอง ดิฉันดวงตรา มานะพิทักษ์ ผู้เพิ่งสูญเสียการใช้ชีวิตส่วนตัวแบบครอบครัว ที่ประกอบด้วยพ่อแม่ลูกและความรักให้กับผู้หญิงอื่น รู้สึกขำนะคะ เอ จะว่าไป คนอื่น นี่ ไม่ทราบว่าเป็นสามีของดิฉันที่ไปก่อเรื่องหรือเปล่า แต่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว บาดเจ็บอย่างสาหัส ด้วยหัวใจที่สะบักสะบอมเจ็บปวด เหมือนคนหมดเรี่ยวแรง แต่ดิฉันจะต้องลุกขึ้นต่อสู้เพราะมีลูก คาวไงคะ คาวของมนุษย์ที่ทำให้เกิดเรื่องยุ่งยาก ไม่ว่าจะหญิงหรือชายมันก็พอกัน แบบที่เขาเรียกว่า หญิงร้ายชายเลว สมน้ำสมเนื้อกันยังกะผีเน่ากับโลงผุแน่ะค่ะนานมาแล้ว จะให้ดิฉันมาพร่ำเพ้อกับความรัก ในขณะที่เวลานี้บรรยากาศเข้ากันเลยนะคะ ถูกต้องเท้าอ่อนบางของดิฉันกำลังเหยียบย่ำเล่นในผืนทรายที่ริมชายหาดแห่งหนึ่งเมืองระยอง มาหลบรักษาใจพอสมควร ที่กำลังยืดเยื้อคาราคาคาซัง กับโถมทรัพย์ สามี แน่ล่ะผู้ชายเห็นแก่ตัวอย่างเขาไม่ยอมหย่า ให้ ดิฉันควรจะทำยังไงดีคะ อดทนหรือ ไม่หรอก... ไม่มีการอดทน มันหมด และมันจบไปนานแล้ว ที่เธอเรียกร้องจากโถมทรัพย์คือการหย่าร้างค่ะ หย่าอย่างเดียวไม่มีเหตุผลอื่นมาประนีประนอมลดหย่อนเพื่ออะไรทั้งนั้น ส่วนลูกอยู่กับแม่ เอวิตาโตพอที่จะรู้เรื่องแล้ว และลูกคงจะยอมรับได้ไม่ช้า ที่คอนโดแห่งนั้นใจกลางเมืองกรุงเทพ หรูหรานัก โถมทรัพย์กำลังเพลียใจและหนักใจที่สุด แม้เขาแอบมาพบกับนุชาดา เลขาสาวที่ปิดบังมานานปี ในที่สุดเรื่องก็แดง เมียแต่งของเขา ดวงตรา รู้เข้า แต่ในเวลานี้นุชาดากลับยิ้มอย่างเปิดเผยในเกมแย่งชิงที่หล่อนเป็นฝ่ายชนะ "จะเอายังไงบอสขา จะปล่อยให้นุชวางตัวอย่างนี้ไม่ได้นะคะ หลบๆซ่อนๆ ในเมื่อคุณตราเธอก็ตัดสินใจแล้ว" เธออยากเป็นเมียที่เขาพาออกงานในสังคม ไม่ใช่เมียเก็บที่ซ่อนแอบไว้ในห้อง "แต่ฉันยังไม่หย่าขาดจากเมีย" เสียงของโถมทรัพย์เต็มไปด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน เพราะเขากำลังสูญเสียเมียรัก ที่เขายอมไม่ได้ สิบกว่าปีที่เขาเฝ้ารักและทะนุถนอมดวงตรา จนกว่าได้อยู่กินด้วยกัน เขามาจากฐานะที่ต่ำกว่าดวงตราด้วยซ้ำ เธอเป็นลูกสาวผู้ดีในเมืองกรุง ที่มีแม่เป็นอดีตแพทย์เกษียณราชการจากโรงพยาบาลรัฐชื่อดัง คุณเถามาลี เขาเหมือนตะโกนใส่ นุชาดา "คุณจะทำไปเพื่ออะไร ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว คุณตราก็ไม่ได้อยู่ด้วย ไม่ห่วงคุณแล้ว" "หยุด หุบปากเดี๋ยวนี้ ถ้าฉันไม่สั่งห้ามยุ่ง" อารมณ์เขากำลังรุนแรง หล่อนควรเติมให้เขาได้ไฟเสน่หาและไฟสวาทดีกว่า มันจะได้ดับเขาได้ทัน และดับทุกครั้งที่หล่อนเอาตัวเองลงไปเล่นกับสนามดอกงิ้ว สมบัติที่เป็นของชายอื่น ตอนนี้ หล่อนกำลังจะรั้งคอเขา และดึงมาเพื่อปะทะกับทรวงอก และหล่อนกำลังจะถอดทุกชิ้นออกจาก เรือนร่างของเขา "ไอ้เรื่องตัณหาน่ะ หยุด ผมพอเป็นเหมือนกัน นุช ไม่ใช่อยากมีตลอด และมีไม่เลือกที่" "เวลาที่ผ่านมา คุณก็มีอะไรกับนุชไม่เลือกที่นี่คะ ทั้งโรงแรมม่านรูด และในรถ หรือไม่ก็ข้างรั้ว คุณก็เอามันทุกอย่าง" ที่ผ่านมาเธอพูดถูก มันเป็นดำกฤษณาที่กวักตัวโถมทรัพย์ให้เริงเล่นละโลดไปพร้อมกับมัน "ก็ได้แค่บำบัด และความใคร่ที่ปลดเปลื้องก็จบลงแล้ว" "ค่า ผู้ชายอย่างคุณก็ไม่แตกต่างไปจากผู้ชายคนอื่น" "ฮึ" เขาหันมายิ้มเยาะใส่หล่อนอย่างเหี้ยมเกรียม "มันจะแตกต่างกันที่ไหน ก็แบบที่เธอพูดนั่นล่ะ มันมีไอ้นั่น มันมีความอยากตอบสนอง มันก็เลยก่อเรื่องอย่างว่าไม่หยุดหย่อน นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะเอาเรื่องตัณหาอารมณ์มาครอบหัวฉัน" เสียงของโถมทรัพย์ดังไม่น้อยทีเดียว เหมือนทั้งคู่ทะเลาะกันห้องหรูหราจัดตกแต่งแบบอลังการไปเกือบล้านทีเดียว ซึ่งไม่เกี่ยวกับราคาห้องสูทนี้ ในเมื่อเธอเป็นเมียเขาคนหนึ่ง เขาก็ควรจะตอบสนองหรือตกรางวัลในสิ่งที่เธอควรจะได้ นุชาดากลายเป็นคนนิ่ง ไปแล้วเจอคนจริงอย่างโถมทรัพย์ เขาทั้งเอาเรื่องและเด็ดขาด มันแตกต่าง ไปจากตอนที่กามารมณ์กวักเรียกตัวเข้าหา นั่นเขายอมที่จะลุ่มหลงสยบแทบเท้าหล่อน แต่นี่ เขาคืนกลับมาเป็นตัวของตัวเอง หล่อนต้องนิ่งและสงบเพื่อให้ทุกอย่างจบ เมื่อหล่อนเข้าใจอารมณ์ของเขาแล้ว หล่อนก็ผ่อนคลายตัว "ค่ะ นุชขอโทษ คุณวางใจได้ค่ะ นุชจะไม่พูดเรื่องนี้อีก คิส" วิธีจัดการง่าย มายาร้อยแปดอยู่แล้ว หล่อนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยเป็นฝ่ายเดินเข้าไปจูบที่แก้มของเขาด้วยเสน่หา และหล่อนจะไม่ยั่วเย้าแบบร้อนแรง แค่หยิกหรือหยอกให้เขาเจ็บบ้าง แม้ว่าหล่อนต้องการตักตวงรสสวาทจากเขาในยามที่ต้องการ ดูสีหน้าของโถมทรัพย์นั่นปะไร เหมือนจะฆ่าเธอ จะให้เธอลากเขาขึ้นเตียงหรือ ทั้งที่อารมณ์ ไร้รักมีแต่ความโกรธ เครียด บึ้งตึง ไม่ได้หรอก ถ้าเขาไม่มีอารมณ์ คือไม่มี หล่อนก็ไม่พร้อมที่จะจุดไฟสวาทฉุดรั้งเขา "งั้นไว้วันหลังนะคะ บอส อุตส่าห์มา แต่นุชเตรียมตัวต้อนรับไม่ดีนัก อีกอย่างนุช ก็เพลียค่ะ งานเพิ่งเสร็จตะกี้นี้เอง" แค่ข้ออ้าง โถมทรัพย์ก้าวจากไปทันทีด้วยอารมณ์ตงิดมาหานุชาดา ไม่ใช่เรื่องอย่างว่าแต่จะมาบอกเพื่อไม่ให้เธอไประรานภรรยา มิฉะนั้นคงอยู่กันไม่ได้ นุชาดามองตามร่างของโถมทรัพย์ที่ก้าวจากไปแล้วด้วยสีหน้าและอารมณ์สมเพช "ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่ฉันอยากให้สนองไม่ยอมสนอง" ก่อนจะเดินไปเปิดประตูอีกครั้ง