ตอนที่ 7
1082 Words
“โสเภณีราคาสูงขนาดนี้เชียวหรือ”
“แต่คนนี้คุ้มราคานะครับ ใหม่แกะกล่อง ซิงด้วย ผมเอาหัวเป็นประกัน”
เสียงของผู้ชายไทยที่พูดภาษาอังกฤษแปร่งๆ ดังขึ้นข้างๆ ริชาร์ดปรายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะพูดออกมา
“อีตัว... มีหรือจะซิง และอีกอย่าง ความบริสุทธิ์ของผู้หญิงไม่ใช่สิ่งที่ผมปรารถนา”
คู่สนทนาต่างเชื้อชาติและต่างขนาดของเขาหัวเราะร่วน พลางเสนอแนะด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
“ผมว่าคุณเดินไปที่หน้าเวทีดีกว่า เผื่อบางทีคุณอาจจะเปลี่ยนคำพูด”
“ไม่ล่ะ ผมไม่ค่อยชอบผู้หญิงเอเชียเท่าไหร่”
“งั้นก็ตามใจคุณ แต่ถ้ามีคนประมูลไปแล้ว อย่ามาเสียดายนะครับ เพราะคนนี้สวยจริงอะไรจริง สวยพอๆ กับนางฟ้าบนสวรรค์นั่นแหละครับ”
แล้วไอ้คนพูดซึ่งก็คือหนึ่งในขบวนการค้าประเวณีก็เดินหัวเราะจากไป ริชาร์ดยังคงยืนนิ่ง พยายามจะมองผ่านช่องว่างของกลุ่มผู้ชายฝรั่งไปยังบนเวที แต่ก็ไม่ชัดเจนเหมือนเดิม สุดท้าย... ก็ตัดสินใจที่จะแทรกเข้าไปยืนที่หน้าเวที
“อยากจะรู้นักว่าสวยแค่ไหน ผู้ชายถึงได้รุมประมูลกันแบบนี้”
ริชาร์ดเค้นเสียงเหยียดหยาม เงยหน้าขึ้นมองบนเวที ก่อนที่โลกทั้งใบของริชาร์ดจะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับฝ่าเท้าของเขายืนอยู่บนพื้นโลกที่กำลังเกิดแผ่นดินไหว นัยน์ตาสีทองเบิกกว้าง ริมฝีปากสวยจัดเผยอออกจากกัน จับจ้องภาพของผู้หญิงที่มีเส้นผมสีดำยาวสลวยราวกับนางเงือกน้อยบนเวทีตลอดเวลา ลมหายใจเหมือนถูกสูบออกไปจนหมดปอด ภาพความอวบอิ่มภายในชุดซีทรูสีขาวตรงหน้าช่างยั่วยวนผู้ชายให้ลุกฮือได้เป็นอย่างดี แม้แต่ผู้ชายที่ชื่อริชาร์ด คาร์ตันก็ไม่ละเว้น เจ้าหล่อนยิ้มหวานฉ่ำ กายสาวอวบอิ่มยั่วกิเลสชายยืนโงนเงนเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ จนต้องมีคนประคองเอาไว้ตลอดเวลา
ใช่หล่อนสวย... สวยราวกับนางฟ้า สวย... และอวบอัดไปทั้งตัว แต่ไม่ใช่แค่นั้นหรอกที่ทำให้เขาตกตะลึง แต่มันคือเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อนต่างหาก
ภาพในหัวที่เหมือนจะเลือนรางไปแล้วค่อยๆ ผุดชัดเจนขึ้นมาอีกครั้ง เมษายนของสองปีก่อนเขาเดินทางมาประเทศไทย ล่องเรือสำราญแบบนี้นั่นแหละ และก็มาจอดเทียบท่าที่ท่าเรือภูเก็ต เขาลงไปท่องเที่ยวในตัวเมือง และได้พบหล่อน...
ผู้หญิงผิวขาวสะอาด รูปร่างเล็กกะทัดรัด ผมยาวสวยเดินอยู่ริมชายหาด เขาเข้าใจว่าหล่อนคือโสเภณี จึงยื่นข้อเสนอเซ็กซ์ร้อนๆ บนเรือสำราญใส่มือให้ คิดว่าหล่อนจะตาโตรีบกระโจนเข้าใส่ แต่ที่ไหนได้ หล่อนกลับด่าเขาสาดเสียเทเสีย แถมยังตบหน้าเขาจนชาดิก
‘ไอ้ฝรั่งนรก คิดว่าผู้หญิงเห็นแก่เงินทุกคนหรือไง’
‘ผู้หญิงก็เห็นแก่เงินทุกคนไม่ใช่หรือ ไม่อย่างนั้นจะมาขายตัวทำไม’
เขาตอกกลับหล่อนไปด้วยคำพูด แต่เจ้าหล่อนกลับทั้งด่าทั้งประณามและทั้งตบหน้าเขาซ้ำๆ อีกหลายครั้งนับแล้วก็ไม่ต่ำกว่าสี่ครั้ง จากนั้นก็ประจานเขากับคนที่เดินผ่านไปผ่านมา จนเขาอับอายต้องรีบเดินหนีขึ้นเรือ
เขาโมโหหล่อนมาก ตั้งใจเอาไว้ว่าถ้าเจออีกครั้งจะเล่นงานให้ครางหงิงๆ ใต้ร่างของเขาเสียให้เข็ดหลาบ แล้วก็เขี่ยทิ้งพร้อมๆ กับหัวเราะตามหลัง เขารอคอยโอกาสอยู่นาน ล่องเรือมาภูเก็ตสามครั้งแล้วหลังจากครั้งนั้นก็ไม่พบเจ้าหล่อน แต่ครั้งนี้... สวรรค์เข้าข้างเขาแล้วล่ะ
“ไหนบอกว่าไม่เห็นแก่เงินยังไงล่ะ ที่แท้ก็...”
ชายหนุ่มละคำพูดเหยียดหยามคำสุดท้ายเอาไว้ภายในใจ และแน่นอนว่าเขาจะต้องลงทัณฑ์แม่ผู้หญิงหน้าหวาน แต่มือหนักโคตรๆ อย่างแม่คนนี้ให้สาสมเลยทีเดียว
“หกแสนแปดหมื่น”
เสียงผู้ชายยังคงให้ราคากันอย่างต่อเนื่อง
“หนึ่งล้านเหรียญ”
ทุกคนหันมาจ้องหน้าริชาร์ด มองด้วยความตื่นตกใจเพราะไม่คิดว่าราคาของแม่ผู้หญิงคนสวยบนเวทีจะถีบขึ้นไปสูงลิบแบบนี้
“มีใครจะสู้ราคานี้ไหมครับ หนึ่งล้านเหรียญครั้งที่หนึ่ง... หนึ่งล้านเหรียญครั้งที่สอง...”
“หนึ่งล้านห้าแสนเหรียญ”
เสียงของฝรั่งเฒ่าคนหนึ่งดังขึ้น ริชาร์ดแค่นยิ้ม และก็ไม่อยากจะเสียเวลาอีกต่อไป
“ห้าล้านเหรียญ”
เสียงฮือฮาจากคนภายใน Dark Bar ดังกระหึ่มขึ้น พร้อมกับความตื่นเต้นดีใจของไอ้พวกคนชั่วที่เป็นเจ้าของงาน ในขณะที่ลีลาวดีถูกมอมเมาจนมึนงงสมองไม่รับรู้อะไรอีกนอกจากยืนยิ้มหัวเราะคิกคักและอยากมีเพศสัมพันธ์อย่างเดียว
“ห้าล้านเหรียญครั้งที่หนึ่ง... ห้าล้านเหรียญครั้งที่สอง...”
เรียกขานย้ำไปถึงสองครั้งแล้ว แต่ก็ไม่มีใครอีกเลยที่จะกล้ายกมือขึ้นสู้ราคากับเจ้าพ่อถุงยางแสนร่ำรวยอย่างริชาร์ด คาร์ตัน สุดท้ายเขาก็เป็นผู้ชนะการประมูลอย่างง่ายดาย ก็แค่มีเงิน... เงินคือพระเจ้า บันดาลได้ทุกสิ่งจริงๆ แม้แต่การล้างแค้น
“ห้าล้านเหรียญครั้งที่สาม... คุณริชาร์ด คาร์ตัน ได้นางฟ้าของเราไปครอบครองครับ ขอให้มีความสุขตลอดทั้งค่ำคืนนะครับ”
ร่างของลีลาวดีถูกประคองมาส่งให้ถึงมือของริชาร์ด ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ที่เต็มไปด้วยความอิจฉาของบรรดาหนุ่มๆ ภายในบาร์
“ขอให้สนุกทั้งคืนนะครับ แล้วพรุ่งนี้เช้าผมจะเข้าไปรับเช็คที่ห้องนะครับ”
“ไม่ต้องพรุ่งนี้เช้าหรอก ตามผมไปที่ห้อง รับไปคืนนี้เลย”
พวกมันทำตาโต ยิ้มกริ่มเมื่อเจอเศรษฐีกระเป๋าหนัก
“งั้นพวกเราจะพานางฟ้าไปส่งถึงห้องนะครับ”
ริชาร์ดแค่นยิ้ม พลางเค้นเสียงกระด้างใส่
“หาเสื้อมาสวมให้กับผู้หญิงของผมด้วย ผมไม่ต้องการให้ใครมองเธออีก”
“ครับๆ”
ชายหนุ่มมองร่างอรชรของลีลาวดีที่ยิ้มหวาน ทำตาเชิญชวนมาให้เขาตลอดเวลาอย่างดูแคลน ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ซึ่งพวกคนชั่วก็รีบประคองร่างของลีลาวดีเดินตามไปติดๆ เช่นกัน
- Writer
