ตอนที่ 4
1172 Words
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ พวกแกจะพาฉันไปไหน!”
ลีลาวดีที่ถูกพวกมันจับมาพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของพวกมันได้ นี่ชะตากรรมของหล่อนจะหนีไม่พ้นอีตัวใช่ไหม อีตัว... อาชีพที่หล่อนรังเกียจ อาชีพที่หล่อนแสนจะชิงชัง แต่สุดท้ายก็กำลังจะต้องสวมบทบาทมัน
“ก็พามาหาผัวรวยๆ ยังไงล่ะ นี่มึงอย่าดิ้นนักเลย เดี๋ยวกูรำคาญมากๆ จะเอามึงก่อนที่มึงจะถูกไอ้เศรษฐีฝรั่งพวกนั้นเอา จำเอาไว้”
คนถูกขู่หน้าตาซีดเผือดไร้สีเลือด วันนั้นที่หล่อนเลือกกระโดดน้ำหนีพวกมัน แต่สุดท้ายกลับถูกพวกมันจับได้ พวกมันเอาหล่อนไปรักษาจนหาย จากนั้นก็ลากมาขึ้นเรือ พามาเพื่อบำเรอไอ้พวกเศรษฐีฝรั่งบ้ากามพวกนี้
ภาพที่ผู้ชายฝรั่งร่างใหญ่กำลังนอนให้ผู้หญิงหัวสีทองดูดอมท่อนกายที่ดาดฟ้ายังติดตา และสร้างความสะอิดสะเอียนให้หล่อนยิ่งนัก แม้จะเห็นในระยะไกล แต่หล่อนก็แสนจะรังเกียจ หล่อนไม่มีทาง... ไม่มีทางขายตัวเด็ดขาด
แต่จะรอดไปได้ยังไงกันล่ะ?
“พี่จ๋า... พี่สุดหล่อ... ฉันมีเงินนะ ถ้าพี่เปลี่ยนจากจะพาฉันไปขาย เป็นเรียกค่าไถ่จากอาของฉัน พี่จะได้เงินมากกว่านี้นะจ๊ะ ได้โปรด... อย่าขายฉันเลย”
ไอ้คนที่ลากหล่อนหยุดเดิน หันมามอง ก่อนจะพูดด้วยความรำคาญ
“มึงหุบปากไปเลยอีคนสวย มึงกล่อมกูแบบนี้มาจะครบร้อยรอบอยู่แล้ว ยังไม่ล้มเลิกความพยายามอีกหรือไง มึงก็เห็นนี่ว่ากูไม่สนใจเงินค่าไถ่อะไรของมึง กูต้องการขายมึงให้กับฝรั่งรวยๆ ต้องการเงินดอลล่าร์ เข้าใจไหม?!”
“แต่ฉัน... ฉันไม่อยากเป็นเมียฝรั่ง...”
มันหัวเราะลั่น ก่อนจะมองหล่อนทั้งตัวด้วยสายตาหยาบโลน
“ครั้งแรกท่อนของไอ้ฝรั่งอาจจะทำให้มึงเจ็บสักหน่อย แต่รับรองโดนบ่อยๆ เสียวขึ้นสวรรค์เลยล่ะมึง ดีไม่ดีจะส่งกระเช้าดอกไม้มาขอบคุณพวกกูที่ช่วยส่งให้มึงไปเจอท่อนใหญ่ๆ”
คำพูดของพวกมันน่าเกลียดน่าขยะแขยง และยิ่งทำให้หล่อนแสนจะทรมาน หล่อนพยายามจะถอยหนี ดิ้นหนี แต่ก็ยังถูกกุมข้อมือเอาไว้เหมือนเดิม
“ไม่... ฉันเกลียดฝรั่ง”
“เฮ้ย... รำคาญว่ะ มึงไม่ต้องพูดแล้วน่ะ ยังไงคืนนี้มึงก็ต้องขึ้นไปโชว์ตัวบนเวที เพื่อให้ไอ้ฝรั่งกระเป๋าหนักประมูล เฮ้ย ลากมันไปไว้ในห้องก่อน”
“ครับลูกพี่”
“ไม่นะ ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ ช่วยด้วย ช่วย... อุ๊บบบ”
เสียงของลีลาวดีหายไปเพราะถูกมือสกปรกของไอ้คนเป็นลูกน้องปิดทับเอาไว้ จากนั้นร่างของหล่อนก็ถูกลากเข้าไปในห้องภายในเรือ ห้องนี้ไงที่เตรียมเอาไว้สำหรับผู้หญิงที่จะถูกนำตัวขึ้นประมูลในค่ำคืนนี้
ร่างของหล่อนถูกผลักแรงๆ จนกระเด็นเข้าไปล้มพับอยู่กลางห้องก่อนที่ประตูจะถูกปิดลงอย่างแน่นหนา พร้อมๆ กับเสียงหัวเราะด้วยความพึงพอใจของพวกคนชั่ว
“ลูกพี่ว่านังคนสวยมันจะให้โชคกับเราเท่าไหร่”
“ไม่รู้โว๊ย แต่ที่รู้ก็คือ... มหาศาลแน่ มึงก็รู้นี่ว่าบนเรือสำราญลำนี้มีแต่มหาเศรษฐีทั้งนั้น เงินนี่เป็นฟ่อนๆ เลย แถมไอ้พวกนี้ก็ชอบลองของกับอีตัวเอเชีย รับรองคืนนี้ เรารับเละ อาจจะเป็นหมื่นเป็นแสนดอลล่าร์เลยก็ได้”
“งั้นเราก็รวยแล้วสิพี่”
“ใช่ รวยเละเลยแหละ เลิกทำงานไปสักห้าปีก็ยังมีเงินใช้”
ไอ้คนที่เป็นลูกพี่หัวเราะร่วน ก่อนจะหยุดเมื่อถูกลูกน้องตั้งคำถาม
“แล้วถ้านังนั่นมันพยศล่ะครับ ไม่ยอมขึ้นประมูล”
นัยน์ตาของคนชั่ววาววับเจ้าเล่ห์ร้าย
“เราผ่านมากี่งานแล้ว พยศๆ แบบนี้กี่ราย ยานั่นไงฉีดให้มันไปสักเข็มสองเข็ม รับรองจากที่ขัดขืนเป็นให้ความร่วมมือเต็มที่”
“ให้ความร่วมมือทั้งบนเวที และ... บนเตียงใช่ไหมครับพี่”
คนเป็นลูกพี่ไม่ได้ตอบ นอกจากหัวเราะลั่น จนไอ้คนที่เป็นลูกน้องต้องหัวเราะคลอเคลียไปด้วยอย่างต้องการประจบประแจง แต่ไม่นานก็ต้องหยุด เมื่อร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามของริชาร์ด คาร์ตันปรากฏขึ้นตรงหน้า
“เมื่อกี้ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งถูกลากมาทางนี้ พวกคุณเห็นหรือเปล่าครับ”
“ไม่เห็นหรอกครับ แถวนี้เป็นห้องพักของผู้หญิงอย่างว่าทั้งนั้นครับ ผมว่าคุณคงมาผิดทางแล้วล่ะครับ”
ริชาร์ดครุ่นคิด มองไปรอบๆ ก่อนจะไปสะดุดที่ประตูบานหนึ่งที่ถูกล็อกจากภายนอกเอาไว้อย่างแน่นหนา
“แล้วห้องนั้น ทำไมต้องล็อกแม่กุญแจด้วยล่ะ หรือว่า...”
“ปละ เปล่าไม่มีอะไรหรอกครับ ผู้หญิงในห้องกินยาลดความอ้วนมากไป เลยเกิดหลอนขึ้นมา ผมกับลูกน้องกลัวว่าจะออกมาอาละวาด ก็เลยต้องทำแบบนี้ครับ”
ริชาร์ดยังคงมองไม่วางตา พวกคนชั่วกลัวแผนจะเสียจึงรีบตัดบท
“เชิญคุณฝรั่งกลับไปสนุกบนเรือเถอะครับ และอย่าลืมนะครับ ค่ำคืนนี้จะมีการประมูลสาวๆ จากน่านน้ำอันดามัน เชิญมาร่วมงานด้วยนะครับ”
ไหล่กว้างของริชาร์ดไหวน้อยๆ อย่างไม่สนใจ
“ผมชอบสาวฝรั่ง ไม่ชอบสาวเอเชีย เห็นทีจะไม่ไปงานนี้หรอกครับ ขอตัวครับ”
แล้วริชาร์ดก็ก้าวเดินจากไป
“ให้มันจริงเถอะ เดี๋ยวเจอผู้หญิงไทยเด็ดๆ เข้าไป ขี้คร้านจะหลงจนโงหัวไม่ขึ้น ไอ้ฝรั่งตัวโต”
“จริงครับ ลูกพี่”
ลูกน้องรีบเออออผสมโรง
“เอ็งรีบไปบอกคนของเราให้เตรียมเสื้อผ้าให้พร้อม ช่างแต่งหน้า ช่างทำผมให้พร้อม และที่สำคัญฉีดยาให้นังคนสวยด้วย สักสองเข็มจะได้เลิกพยศ”
“เข็มเดียวก็พอมั้งลูกพี่ ถ้าสองเข็มไอ้คนที่ประมูลนังคนสวยไป คงได้ถูกนังคนสวยโยกใส่สามวันสามคืนติดแน่ๆ”
“แบบนั้นแหละดี ไอ้ฝรั่งมันจะได้ติดใจยังไงล่ะ แล้วทีนี้มันก็จะกลายมาเป็นลูกค้าประจำของเราทุกครั้งที่มันล่องเรือมาที่ภูเก็ต”
“จริงของลูกพี่... ลูกพี่นี่ฉลาดยิ่งกว่ายิ่งยงอีกนะ”
ไอ้คนเป็นลูกพี่ตวาดอย่างไม่พอใจ
“ยิ่งยงพ่อมึงสิฉลาด ต้องบิลเกตส์โว้ย ไปเลยไป ไปจัดการตามที่ข้าสั่งให้เรียบร้อย ถ้าพลาด มึงถูกปาดคอทิ้งทะเลแน่”
“ครับลูกพี่”
ไอ้ลูกน้องตัวเล็กผิวเกือบดำวิ่งจากไปแล้ว แต่คนที่ออกคำสั่งยังคงยืนยิ้มกริ่มด้วยความพึงพอใจอยู่ที่เดิม ในขณะที่สายตาก็ยังคงจ้องมองบานประตูที่ด้านในมีร่างของลีลาวดีอยู่ตลอดเวลา
- Writer
