เพลิงสวาทเจ้ามาเฟีย

บทที่7.มือที่สามน้ำตาลหวานยังขมปี๋

เธอรู้ข่าวโดยบังเอิญว่าวิคเตอร์พักผ่อนยาวบนกระท่อมปีกไม้ในฝันที่สาวๆ ทั่วทั้งมอสโกปรารถนาอยากได้ใช้ช่วงเวลานั้นกับวิคเตอร์ซักครั้ง ในอานาเขตมารินเป็นที่หวงห้ามและไม่มีใครกล้าล่วงล้ำ...

               “ปล่อยฉันนะไอ้พวกบ้า พวกแกไม่รู้หรือไง? ว่าฉันกับวิคเตอร์สนิทกันแค่ไหน” เธอแผดเสียงกรีดๆ หนาวก็หนาว อยากเข้าไปหาความอบอุ่นด้านในแต่ไอ้คนพวกนี้กลับต้อนหน้าต้อนหลังไม่ยอมให้ผ่านเข้าไปเสียที

               “เราไม่รู้หรอกครับคุณซิเฟียร่าว่าคุณมีความสำคัญกับเจ้านายแบบไหน พวกผมรู้แค่ว่าช่วงนี้เจ้านายไม่รับแขกและอีกอย่างไม่มีคำสั่งถึงพวกผม ว่าคุณจะขอเข้าพบ ไม่มีคำอนุญาตผมให้คุณเข้าไปไม่ได้หรอก เจ้านายเอาผมตายเลย”

               “ส่งเสียงดังกันทำไม! เกิดอะไรขึ้นเหรอห่ะ” วิคเตอร์เปิดประตูผ่างออกมา จนสายลมเย็นๆ พัดกรูเข้าปะทะใบหน้าจนชายิบ

               “วิคเตอร์ ซิเฟียร่ามาหาคุณค่ะ แต่ไอ้พวกนี้ทั้งหมด ไม่ยอมให้ซิเฟียร่าเข้าไปหาคุณด้านในน่ะคะ” เธอวิ่งถลาเข้าไปหาชายหนุ่มเพราะอยู่ใกล้กว่า บอดี้การ์ดทุกคนตกใจแต่มันเกินกว่าที่จะฉุดดึงไว้ได้ทัน

               “ปล่อย!” ชายหนุ่มจับข้อมือกลมกลึงไว้มั่น เขากระซิบเสียงเคร่งบอกคนมาใหม่ และชำเรืองไปที่โต๊ะอาหารทันได้เห็นแผ่นหลังตั้งตรงของฑิฆัมพรหายลับกลับเข้าไปในห้องนอนพอดี

               “ซวยแล้วไหมล่ะ!” เขาสบถวุ่นวาย กังวลใจสารพัดสารเพ เมื่อกำลังไปด้วยดีแท้ๆ มารก็เข้ามาในชีวิต กว่าจะเปลี่ยนมุมมองของเธอได้เขาต้องใช้เวลาอยู่นาน กลับต้องมาพังทลายลงเพราะมือที่สาม มองยังไงก็ไม่คุ้มซักนิด

               “ใครไปส่งซิเฟียร่ากลับลงหน่อยซิ เชิญคุณกลับไปกับคนของผมน่ะ ช่วงนี้ผมงดรับแขก ขอใช้เวลาส่วนตัว!” เขากระแทกเสียงบอก พยายามแกะมือที่เกาะแน่นเหมือนกับสัตว์เลื้อยคลานที่เรียกว่าปลิงออกไปจากลำแขนและบั้นเอว ซิเฟียร่าทันได้เห็นฑิฆัมพรเขาพอดี จึงรู้ว่าชายหนุ่มมีคู่นอนอยู่ก่อนแล้ว คงไม่ต้องการคู่ขาคนเก่าๆ จึงแสร้งเป็นลมล้มพับไปต่อหน้าต่อตา

               “เห้ย!” ร่างในอ้อมแขนรูดลงไปกองที่พื้นต่อหน้าต่อตา วิคเตอร์ถอนลมหายใจพรวด ยกมือขึ้นตบหน้าผาก ความซวยกำลังมาเยือนชีวิตเป็นแน่แท้ เมื่อเขาพอรู้จักนิสัยบางอย่างของนางแบบคนนี้ดี เมื่อเคยมีความสัมพันธ์กันช่วงหนึ่ง

               ฑิฆัมพรสูดลมหายใจลึกๆ เธอพยายามข่มอารมณ์เดือดดาลที่กำลังปะทุขึ้นมาในอก แต่ก็ยังไม่สามารถทำได้ดีนัก จึงรีบเดินไปทรุดนั่งบนโซฟาบุนวมเนื้อนิ่มริมหน้าต่าง เธอมองฝ่าเกร็ดหิมะสีขาวโพลนออกไปไกลๆ พยายามไม่นึกถึงภาพสนิทสนมระหว่างวิคเตอร์กับผู้หญิงแปลกหน้าคนที่พึ่งมาใหม่ ใบหน้าโฉบเฉี่ยวของหญิงผู้นั้นติดตาเธอจนยากที่จะสลัดให้หลุดออกไปจากใจ เมื่อหญิงสาวโสภาคนนั้นเคยเป็นหนึ่งในคู่ควงวิคเตอร์ที่เธอเคยเห็นผ่านสื่อสิ่งพิมพ์ช่วงเวลาหนึ่ง

               “อี๋! ตาบ้า” มือเล็กๆ ยกทุบพนักโซฟาระบายอารมณ์หึงหวง เธออยากตะกุยหน้าหล่อๆ ของวิคเตอร์และกระชากเธอผู้นั้นให้หลุดออกมาจากอ้อมแขนของเขาที่เธอเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวแต่ที่ทำอยู่ในเวลานี้คือการกัดฟันแน่นๆ ข่มอารมณ์หึงสุดฤทธิ์ หากไม่ยากเสียหน้าก็ต้องทำให้ได้...

               ขณะที่ในห้องกำลังข่มอารมณ์ให้เย็นลง ภายนอกห้องกำลังอลหม่านวุ่นวาย สาเหตุเพราะเมื่อซิเฟียร่าฟื้นขึ้นมาเธอไม่ยอมกลับ เธอร้องขออยู่พักด้วยหนึ่งคืนเพราะอากาศภายนอกเย็นยะเยือก ลมพัดอื้ออึงและเกร็ดหิมะร่วงโปรยปราย การเดินทางจะมีอันตรายเพิ่มมากขึ้น เมื่อต้องเสี่ยงกับพายุที่กำลังเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ

               “จะให้ซิเฟียร่าพักกระท่อมเดียวกับคนพวกนี้ได้ยังไงกันคะวิคเตอร์ มีแต่ผู้ชาย และหน้าตาไม่หน้าไว้ใจเลยซักคน ซิเฟียร่าจะมีชีวิตถึงพรุ่งนี้หรือเปล่าคะ คุณจะใจร้ายใจดำกับซิเฟียร่าลงคอหรือ กระท่อมนี้ออกจะกว้างขวางให้ซิเฟียร่าพักค้างคืนด้วยอีกคนไม่ได้หรือไงคะ” เธอเอ่ยเสียงหวาน ส่งสายตาฉ่ำหวานและหวังให้วิคเตอร์เมตตาสงสาร

               “โอ้ย! ไม่ได้หรอก คุณไปพักกระท่อมเดียวกับเจ้าพวกนั้นแหละดีที่สุด” เขาตัดบทพร้อมทั้งหันแผ่นหลังให้ ปิดหูไม่รับฟังเสียงคร่ำครวญเพราะเกรงใจคนในห้องนอน

               “ให้เธอพักเสียที่นี่แหละคะ กระท่อมออกจะกว้าง... น่าเกลียดตายเลยที่จะต้องให้เธอไปนอนเบียดกับบอดี้การ์ดทั้งกลุ่ม” เสียงฑิฆัมพรเย็นเยียบจนวิคเตอร์สะดุ้ง เขาหมุนตัวขวับเดียว ก่อนจะรีบร้อนเข้าไปอธิบายให้ฑิฆัมพรเข้าใจ

               “ไม่เป็นไรหรอกยาหยี เค้าเต็มใจ จะมาอยู่กระท่อมหลังนี้ได้ยังไงเกะกะลูกตาเปล่าๆ”

               “อ้ายยๆ ตายๆ คุณมีคนใหม่อยู่ด้วยละซิคะ ถึงผลักไสซิเฟียร่าไปนอนที่อื่น” สาวสวยรีบตีจริต เธอกรีดร้องเสียงดัง ส่งค้อนให้ผู้หญิงคนใหม่ของหนุ่มเจ้าเสน่ห์

               “ฟ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนใหม่ของวิคเตอร์ค่ะ แค่คนเคยรู้จัก... ไม่แน่ใจว่าในอนาคตจะยังคงเป็นคนรู้จักกันอีกหรือเปล่า” เธอเชิดใบหน้าจนคอตั้งตรง สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ๆ ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยตอบออกไป โดยไม่คิดจะมองหน้าคนกลางให้อารมณ์พุ่งพรวดๆ ขึ้นอีก

               น้ำเสียงขึ้นจมูกของภรรยาสาวแสนงอน เล่นเอาวิคเตอร์อยู่ไม่ติด เขาขยับเข้าไปใกล้อีกนิด แต่เธอก็ขยับถอยหนีไปอีกทาง พร้อมทั้งสะบัดใบหน้าใส่เขาใบหน้าหวานหงิกงอบึ้งตึง เธอไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าคมคายให้อารมณ์ขึ้นมากกว่าที่เป็น เมื่อภายในใจกำลังเดือดปุดๆ

               “นางฟ้า! จะให้เขามาพักที่นี่ได้ยังไง ผมไม่อยากให้มีคนอื่นอยู่ร่วมกัน นอกจากเราสองคนนะครับ”

               “ก็แค่คืนเดียว! หรือจะมากกว่านั้นก็ตามใจคุณค่ะ วิคเตอร์! แต่ช่วยกรุณาให้ใครไปส่งฟ้าที่แอร์พอร์ตด้วยฟ้าจะกลับเมืองไทย”

               “โธ่ๆ ยาหยีไปกันใหญ่แล้ว ข้างนอกพายุลง เดินทางลงจากเขาตอนนี้ไม่ได้ เลยต้องให้ซิเฟียร่าพักค้างคืน กระท่อมไอ้พวกนั้นใหญ่พอให้เพิ่มคนได้อีกหนึ่งคน ไม่ต้องมาเบียดเสียดกันในกระท่อมหลังเล็กๆ นี่หรอกจ้ะ” วิคเตอร์รีบเข้าไปอธิบายชี้แจงให้ฑิฆัมพรเข้าใจ มือใหญ่ๆ บีบนวดตามแขนขากลมกลึง ลดอุณหภูมิในร่างกายของเธอให้ลดลงก่อนที่จะปึงปังไปอีกครั้ง

               ซิเฟียร่ากำมือแน่น เธอมองภาพออดอ้อนของผู้ชายร่างใหญ่ กับผู้หญิงสาวสวยตัวเล็กๆ ด้วยสายตาแค้นเคือง วิคเตอร์ มารินฉายามาเฟียตัวร้าย เมื่อเขาเกิดมาในตระกูลของผู้มีอำนาจ ชื่อเสียงของมารินยืนยงมากกว่าสองชั่วอายุคน เธอไม่คิดว่าจะมาเห็นอะไรแบบนี้ ภาพที่ชายหนุ่มผู้เหี้ยมโหด ทำกริยาออดอ้อนกับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ในน้ำเสียงพินอบพิเทา และส่งสายตาวิบวับเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ ที่เกรงกลัวเจ้าของสุดชีวิต

               “ยัยนี่เป็นใคร? กัน สำคัญอย่างไรกับวิคเตอร์กันนะ”

เธอครุ่นคิดและมองหน้าหวานๆ นั่นสลับกับใบหน้าวิคเตอร์ เหมือนเธอจะเคยเห็นยัยเด็กนี่ที่ไหนซักแห่ง ก่อนจะร้องอ๋อ!ในใจเมื่อนึกใบหน้าหวานๆ นี่ออก ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่กำลังจะแต่งงานกับหนุ่มหล่อทายาทของสายการบินลีมัสแอร์ไลน์ แต่เหตุไฉนเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ในเวลานี่...เมื่อกำหนดการณ์การแต่งงานน่าจะไม่ใกล้ไม่ไกลวันเวลาในช่วงนี้ รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นบนริมฝีปากเคลือบสีจัดจ้าน เมื่อร่างแผนการขึ้นในใจ ได้ทั้งเงินรางวัลจากสื่อที่พวกเขาอาจจะกระหายในข่าวคาวๆ ของคนดังและอีกทางได้จัดการกับผู้หญิงที่แย่งชายหนุ่มสมบูรณ์แบบไปครอบครองถึงสองคน ทั้งๆ ที่คนอื่นปรารถนาอยากได้ ต่างกระเสือกกระสนเข้าใกล้ แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ต้องดิ้นรนอะไรเลย พวกเขาก็เสนอหน้าเข้ามาให้เลือกกันหน้าสลอน (ความแค้นส่วนตัว)

ไม่มีใครกล้าลองดีกับเขาโดยเอาข่าวเสื่อมเสียขึ้นหน้าหนึ่ง เมื่ออำนาจมืดในมือของวิคเตอร์ มีเปี่ยมล้น