เพลิงสวาทเจ้ามาเฟีย

บทที่8.เจ็บจนใจด้านชา

“ตกลงให้เธอพักที่นี่นั่นแหละวิคเตอร์ ฟ้าย้ายไปนอนที่ห้องอื่นก็ได้ค่ะ เพื่อคุณอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศ สาวผมบอร์นน่าจะถูกสเปคของคุณมากกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฟ้า” เธอกัดฟันเอ่ยลองใจชายหนุ่ม ทั้งๆ ที่ภายในใจนองน้ำตาหากเขาเลือกตามที่เธอเสนอแนะให้ เมื่อในอดีตคู่ควงของวิคเตอร์ มารินมักจะมีรูปร่างหน้าตาแบบผู้หญิงที่มาใหม่แทบทั้งสิ้น

               ซิเฟียร่าลุ้นระทึกหากวิคเตอร์เกิดประชดแม่นั่นขึ้นมา เธอจะทำให้เขาส่งหล่อนกลับภายในค่ำคืนนี้ ด้วยเสน่ห์ในตัวของเธอเอง ไม่ว่าเขาจะต้องการรูปแบบไหนเธอจะตามใจทุกอย่าง จะนอกห้องในห้อง หรือที่โล่งแจ้งเธอไม่เกี่ยงเมื่อคู่นอนคือวิคเตอร์ มาริน

               วิคเตอร์กัดเนื้อในอุ้งปากกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้สุดฤทธิ์ เขากอดอกมองภรรยาแสนรักที่เอ่ยประชดด้วยสายตาสุขุม อยากจะลองใจเธอโดยทำตามคำเสนอแนะที่เธอหยิบยื่นให้ แต่! เขาไม่เสี่ยงดีกว่า เมื่อกว่าจะพูดคุยกันดีๆ ได้เขาต้องใช้ความพยายามมากโข จะให้ลองใจเธอโดยการไปกับหญิงอื่นไม่มีอยู่ในความคิดของเขาซักนิด สิ่งที่เขาคิดตอนนี้คือจะทำอย่างไรให้ฑิฆัมพรยอมรับตัวเขาแบบสนิทใจ เชื่อมั่นว่าทุกอย่างที่เขาทำมาทั้งหมดเพราะว่า “รัก” คำเดียว

               ฑิฆัมพรเจ็บจี้ดๆ ในอกเมื่อเธอยื่นข้อเสนอให้วิคเตอร์เงียบกริบจนเธอใจไม่ดี เขาคงกำลังลังเลเมื่อผู้หญิงที่มาใหม่รูปร่างอวบอัด สัดส่วนในตัวเธอยวนตาไม่ว่าจะเป็นหน้าอกหน้าใจตูมเต่ง อวบอัดจนแทบจะล้นทะลักออกมาจากเสื้อโค้ท เอวบางๆ สะโพกผายและดูเหมือนว่าเธอจะเจนจัดพอตัว ใบหน้างามหยดแต่งแต้มสีสันจนงดงาม ผิดกับเธอที่มีเพียงแป้งฝุ่นบางๆ บนใบหน้า ไม่มีกระทั่งลิปสติกทาปาก ดีแต่ว่าภายในกระท่อมติดฮีตเตอร์จนเธอไม่ต้องกลัวว่าริมฝีปากจะแห้งเพราะอากาศอบอุ่นเพียงพอ

               “ไม่เอาหรอก หาห้องเองแล้วกันนะซิเฟียร่า อยากนอนห้องไหนก็เชิญ บริการตัวเองก็แล้วกัน” เขาบอกผู้มาเยือนแบบไม่ได้เชื้อเชิญ ฝ่ามือหนาเอื้อมฉุดข้อมือเล็กๆ ของฑิฆัมพรแล้วจึงลากเข้าห้องนอน โดยที่คนตัวเล็กพยายามฝืนตัวไว้สุดตัว

               “อย่าพยายามไล่ผมเลยยาหยี ให้ผมอยู่ใกล้ๆ คุณนั่นล่ะดีที่สุด อย่าพยายามพิสูจน์ผมโดยการหลอกล่อ ให้ผมหลงทาง เมื่อในสายตาของผมมีแค่ยาหยีคนเดียว นับจากนี้และตลอดไป...” วิคเตอร์วางหน้าผากตัวเองแนบหน้าผากนูนเด่นของฑิฆัมพรเขาเอ่ยออกมาด้วยหัวใจรักทั้งดวง หวังให้เธอเข้าใจและเห็นความจริงใจจากเขาบ้าง

               ฝ่ามือใหญ่เคลื่อนที่มากระชับท้ายทอยของฑิฆัมพรโดยเขาบีบบังคับเธอกลายๆ ให้แหงนเงยใบหน้าขึ้นรับจุมพิตจากเขา ริมฝีปากหนาหยักปิดทับกลีบปากอิ่มก่อนจะเริ่มบดเคล้าอย่างนุ่มนวลอ่อนหวานและค่อยๆ ทวีความหนักหน่วงขึ้น ใช้ความเชี่ยวชาญที่มีค่อยแย้มกลีบปากหวานฉ่ำของคนตัวเล็ก ก่อนจะส่งปลายลิ้นร้อนเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานฉ่ำในอุ้งปากนุ่มละมุน

               รสชาติหวานหอมมันช่างยาวนานจนเธอแทบหายใจไม่ทัน เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกไปเธอจึงรีบสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ แต่วิคเตอร์หรือจะพอใจแค่นั้นเขาค่อยๆ เลื่อนปลายจมูกสูดดมความหอมหวานจากซอกคอหอมกรุ่น กลิ่นหอมอ่อนของแป้งกระป๋องมันช่างหอมหวานยวนใจเขายิ่งนัก จึงค่อยๆ ไต่ตามกลิ่นไปเรื่อยๆ โดยที่ฑิฆัมพรให้ความร่วมมือด้วยดีเพราะเธอยังหลงอยู่ในวังวนพิศวาส ริมฝีปากร้อนๆ ขบเม้มซอกคอหอมกรุ่นทิ้งรอยรักไว้บนร่างกายของเธอเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของแบบที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อนในชีวิต สังเวียนรักอันดุเดือดสมัยหนุ่มๆ เปรียบไม่ได้เลยกับรสรักที่ได้จากผู้หญิงที่เขารัก ฑิฆัมพรอ่อนหวานไร้เดียงสา เธอยอมเดินตามเส้นทางที่เขานำพาแบบกล้าๆ กลัวๆ แต่นั่นเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งในตัวเธอ ที่ทำให้เขารู้สึกเป็นผู้นำ ได้ใช้ประสบการณ์ที่เรียนรู้มาสั่งสอนให้เธอเรียนรู้ไปพร้อมกันกับเขาเอง

               มือหนาสอดหายไปใต้เสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง เขาควานหาสิ่งที่ต้องการและรีบกอบกุมมันไว้ในอุ้งมือ เต้าทรวงขนาดเหมาะมือและเต่งตึง ปลายยอดหดเกร็งตั้งชูชันจนเขาอดใจไม่ไหว ใช้ปลายนิ้วสะกิดเขี่ยจนฑิฆัมพรผวาเยือกๆ ตัวสั่นระริก ความคิดของเธอกระเจิดกระเจิงจากที่จะขัดขืนเพราะกำลังหมั่นไส้เขาเต็มทน แปรเปลี่ยนเป็นคล้อยตามไปเสียง่ายๆ เมื่อความต้องการภายในพลุ่งพล่าน ช่องท้องบีบรัดและรู้สึกหวิวไหวในอก

               วิคเตอร์ช้อนเรียวขาเพรียวขึ้นจากพื้น เขารีบเดินตรงไปยังเตียงกว้าง วางเรือนร่างอวบอัดกลางเตียงด้วยความทะนุถนอม เขาคร่อมทับเรือนกายอวบอุ่น ร่างสูงแนบทับร่างกายของเธอทุกสัดส่วนจนเธอรู้สึกได้ว่าตัวตนของเขาพร้อมที่จากออกฤทธิ์กับเธออีกครั้งหนึ่ง เมื่อไอร้อนจากกายใหญ่แผ่ออกมาจนเธอรับรู้

               “อย่า! มีคนอื่นอยู่ข้างนอก” เสียงกระซิบห้ามเบาๆ วิคเตอร์จึงยิ้มตอบ รอยยิ้มหวานเชื่อมและแฝงไปด้วยแววปรารถนา

               ซิเฟียร่าสะดุ้งเฮือก เธอรีบร้อนผลักประตูที่เปิดแง้มเอาไว้ให้ปิดลง แม่นั้นรู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังแอบมองอยู่ และที่สำคัญความต้องการในตัวพลุ่งพล่านเมื่อมองเห็นการโรมรันพันตรูแบบประชิดตัว วิคเตอร์เปลี่ยนไปมาก เขาไม่เคยแลกจูบกับคู่ขาคนไหนมาก่อน แต่เท่าที่เธอเห็นเขาวนเวียนจุมพิตริมฝีปากของเจ้าหล่อนแบบไม่รู้เบื่อ บทรักที่เธอเคยได้รับจากวิคเตอร์นั้นทั้งเถื่อนและรุนแรง แต่ที่ทำกับแม่สาวในห้องมันดูเนิบนาบอ่อนโยนละมุนละไม จนเธอแอบริษยาไม่ได้เมื่อดูเหมือนว่าวิคเตอร์จะมีความรู้สึกพิเศษกับแม่สาวคนนั้นมากกว่าทุกๆ คน

               “ไม่ได้การแล้ว ถ้าชักช้าวิคเตอร์หลุดมือเราแน่ ต้องหาทางส่งข่าวให้คนของลีมัสแอร์ไลน์รู้ จะได้มาพรากเขาสองคนออกจากกัน ซิเฟียร่าไม่มีทางยกคุณให้ใครง่ายๆ หรอกค่ะ”

               ภายนอกคิดการร้ายกำลังหาทางส่งข่าวสุดความสามารถ แต่ภายในห้องกำลังร้อนระอุไปด้วยเพลิงพิศวาส ริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อด้วยฤทธิ์จุมพิตที่ยาวนาน แต่เธอก็ยังโอบเรียวแขนที่ลำคอเขา ดึงลงมาอีกครั้งและเป็นฝ่ายเริ่มต้นจูบเขาด้วยตัวเองครั้งแรก วิคเตอร์ตื่นเต้นสุดชีวิต เขาพริ้มเปลือกตาหลับลงซึมซับความหวานละมุมละไมที่ฑิฆัมพรมอบให้ด้วยหัวใจพองฟู รสจุมพิตไม่ได้ร้อนแรงเหมือนคู่นอนคนอื่นๆ เธอไม่คุ้นเคยช่ำชองจึงเงอะๆ งะๆ แตะสะเปะสะปะไปทั่ว แต่เข้ากลับให้ความรู้สึกดีกว่าทุกๆ ครั้ง

               บทรักร้อนๆ มาต่อจากรสจูบหวานหอมนี้ ฑิฆัมพรสะท้านเฮือกทุกๆ ครั้งที่วิคเตอร์ถาโถมเข้าใส่ เขาคำรามเสียงก้องควบขับเต็มแรงที่มี เร่งกระทั้นกายถี่รัวเมื่อประตูสวรรค์แย้มเปิดออก ร่างอวบอุ่นทรุดฮวบกรีดร้องเสียงก้อง เมื่อก้าวกระโดดขึ้นไปบนฝั่งฝันได้แบบสะท้านทรวง วิคเตอร์รีบตะกายตามเธอไปติดๆ ร่างกายเกร็งค้างและทรุดร่างกายแนบอกอิ่มที่สะท้อนขึ้นสะท้อนลง ลมหายใจเป่าพรวดๆ เหนื่อยหนักกว่าการวิ่งออกกำลังกาย2-3ชั่วโมง

               ทั้งสองคนหลับใหลไปพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆ ที่คงค้างอยู่บนใบหน้า ค่ำคืนแสนสุขก่อนพายุจะโหมเข้าใส่ มันเป็นการลองใจของสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือเป็นวิบากกรรมที่ทั้งสองคนต้องพบเจอ เพื่อพิสูจน์ความมั่นคงของทั้งสองคนโดยแน่แท้...

...

               กลางดึกสงัดฑิฆัมพรขยับตัวเข้าหาไออุ่นแบบอัตโนมัติ เมื่อตลอดเวลาที่อยู่ในกระท่อมในฝันเธอได้ไออุ่นจากร่างกายของวิคเตอร์มาตลอด แต่...พื้นที่นอนข้างตัวเย็นยะเยือก แสดงให้รู้ว่าคนข้างกายเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้เป็นเวลานาน ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ กลางความมืด ยกมือขึ้นปิดดวงตาเมื่อมโนเอาเองว่าในเวลาดึกสงัดเยี่ยงนี้ ชายหนุ่มจะอยู่ที่ไหนได้!