“อ้าว อาคุน ทำไมกลับมาบ้านตอนนี้ล่ะลูก หรือว่าจะเข้าเมือง” นางอี่หนิงเอ่ยถามบุตรชายเมื่อเห็นเขากลับมาบ้านเวลานี้
“ส่วนหนึ่งครับแม่ พอดีเถ้าแก่ที่ผมช่วยงานเขาต้องการให้ผมไปดูงานที่โกดัง เถ้าแก่โทร. เข้ามาที่คอมมูน”
“ลางานบ่อยแบบนี้ หัวหน้าไม่ว่าเอาเหรอ”
แม้ว่าต้านหม่าเจินจะเคยเป็นสหายร่วมกองทัพกับบุตรชาย แต่ทว่าเวลานี้ทั้งสองฐานะต่างกัน คนหนึ่งเป็นหัวหน้าคอมมูน อีกคนเป็นเพียงชาวบ้านที่ทำงานแลกแต้ม เธอกลัวว่าชาวบ้านคนอื่นจะมองไม่ดี
“ไม่หรอกครับแม่ ครั้งนี้หม่าเจินให้ผมไปเอาปุ๋ยด้วย จริงสิครับ ผมอยากให้แม่หาแม่สื่อไปสู่ขอหมั้นหมายเหมยเหมยให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”
ท่าทางของเฉินหยางคุนไม่ค่อยปกตินัก จนนางอี่หนิงต้องยิ้มออกมา
“ได้สิ แต่ว่าอันเหมยจะยอมไหม ก็ไหนบอกตกลงกันหนึ่งปีไม่ใช่เหรอ”
“ต้องยอมครับ อีกอย่างเวลาเหมยเหมยไปทำงาน ผมอยากจะไปส่งเอง หากหมั้นหมายกันแล้วชาวบ้านจะได้ไม่ครหาด้วย”
“อื
