กลับมาทางด้านหรูเฟิ่งและเสี่ยวผิง สองสาวเมื่อเหมาเกวียนมาได้ก็ถามหารถคันนั้นตลอดทาง กว่าจะมาถึงคฤหาสน์หลังนี้เล่นเอาเหนื่อยไม่น้อย
“ใช่ที่นี่แน่เหรอเสี่ยวเฟิ่ง”
“แน่สิ เราถามชาวบ้านมาตลอดทาง ต้องใช่ที่นี่แหละ รีบจ่ายเงินเถอะ”
หรูเฟิ่งมั่นใจว่าต้องเป็นที่นี่ ก่อนจะควักเงินออกมาจ่ายค่าเกวียนอย่างเสียดาย แต่ไม่ว่าต้องเสียเงินเท่าไร ความปลอดภัยของสหายต้องมาก่อน
หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองจึงเมียงมองเข้าไปในตัวคฤหาสน์ เมื่อเห็นจงอี้และจื้อเฉียงเดินไปเดินมาบริเวณสนามหน้า จึงได้ตะโกนเรียก
“นี่คุณ เปิดประตูให้หน่อยสิ ฉันมาตามหาอันเหมย”
“ใครกัน” จื้อเฉียงเอ่ยถามสหายของตน
“สหายของคุณอันเหมย น่าจะตกใจและมาตามหา เอายังไงดีล่ะ” จงอี้ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะตามมาถูก และเวลานี้ยิ่งไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
“พาทั้งสองเข้ามาก่อนเถอะ ยืนโวยวายด้านหน้า อายชาวบ้านเขา”
“อืม”
จากนั้นจงอี้จึงส่งสัญญา
