ยามโหย่ว[5] รถม้าเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าจวนสกุลถาน บ่าวสองคนที่ยืนเฝ้าหน้าประตูนึกก่นด่าในใจ แขกมาเยือนช่างไร้มารยาท นี่ยามใดแล้ว ใช่เวลาที่คนนอกจะมาขอเข้าพบหรืออย่างไร
กระทั่งเห็นคุณหนูใหญ่ประคองนายท่านถานลงมาจากรถ ทั้งสองก็ตะโกนโห่ร้องเสียงดังลั่นทันที
“ท่านแม่ทัพ!!! ท่านแม่ทัพกลับมาแล้ว!!!”
เพียงอึดใจเดียวบ่าวทั้งหมดในจวนก็วิ่งกรูกันออกมาตั้งแถวรอรับการก็กลับมาของนายท่านถานเทียนสวี่
“ใต้เท้ากลับมาปลอดภัยสินะขอรับ”
“นายท่านจริงด้วย… นายท่านกลับมาแล้ว”
บางคนกู่ร้องดีใจ บางคนคุกเข่าร้องไห้สะอื้น แม้การแสดงออกจะต่างกันแต่ที่เหมือนกันคือความดีใจที่ได้เห็นนายของตนมีชีวิตรอดปลอดภัย
ถานเทียนสวี่เอ่ยทักทายและขอบคุณทุกคนที่ช่วยดูแลภรรยาและลูกๆ ของเขา ขอบคุณที่ทุกคนยังจงรักภักดีและไม่หนีหายยามสกุลถานประสบเคราะห์ร้าย
ถานเทียนสวี่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมายังเรือนของหวงสือหลิวด้วยความร้อนใจเป็นห่วง แต
