มือเย็นจวนสกุลถานเต็มไปด้วยความชื่นมื่นและบรรยากาศชวนให้คิดถึง ครอบครัวพร้อมหน้า เพื่อนฝูงร่วมเฮฮา พวกเขาไม่ยกเอาเรื่องน่าปวดหัวขึ้นมาคุย ได้แต่ดื่มสังสรรค์ราวกับไม่ได้พร้อมหน้าพร้อมตากันมาเนิ่นนาน
“อื้อ เหมือนข้าจะเมาแล้ว” องค์หญิงหว่านอิงพูดเสียงอู้อี้ แสร้งเอนศีรษะซบไหล่สุ่ยเกาเจี้ย “ปวดหัวจัง เจ้าไปส่งข้าที่ห้องหน่อยสิ”
“เพิ่งสองจอกเองนะองค์หญิง ก่อนหน้านี้ข้าเคยเห็นท่านร่วมดื่มกับท่านแม่ สุราหมดเป็นไหยังไม่อาจล้มพระองค์ได้เลยมิใช่หรือ”
ถูกจับได้… ทว่าองค์หญิงสายหว่านอิงยังคงเล่นละครต่อ มือปัดป่ายสร้างความวุ่นวาย พยายามจะกระโดดขึ้นโต๊ะเพื่อร้องรำทำเพลง สุดท้ายแล้วสุ่ยเกาเจี้ยก็จำต้องอุ้มนางไปส่งที่เรือนพักแขกจนได้
“สหายสุ่ยนี่ก็ใจแข็งเสียจริง องค์หญิงทำขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมอีก”
ถานเทียนสวี่ชำเลืองมองภรรยา เอ่ยเสียงแกมหัวเราะ “ไม่ใช่ไม่ยอม แต่กำลังหาจังหวะอยู่กระมัง”
“จังหวะหรื
