EP.14 ห้ามผิดสัญญา
1050 Words
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
เสียงเคาะจากด้านนอกทำให้ไรเฟิลตื่นจากภวังค์ ยิ้มกว้างก่อนจะปรับเป็นเรียบเฉย ดวงตาหวานคมและบ่มไปด้วยแววกรุ้มกริ่มตวัดมองไปที่จุดกำเนิดของเสียง จับจ้องเมื่อประตูไม้สักขนาดใหญ่นั้นเคลื่อนออกจากแรงของคนด้านนอก และดวงตาของมังกรหนุ่มก็ไม่ได้ละจากเรือนร่างที่เดินค้อมกายอย่างสุภาพตามติดด้านหลังของเหมยอิงเข้ามาเลย
อินถวานั่งนิ่งก้มหน้ามือประสานกันที่หน้าตักคล้ายกับกำลังตั้งใจฟังสิ่งที่เหมยอิงกับคุณชายลีพูดคุยกัน แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลย เธอเหมือนคนที่กำลังลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าจนหูทั้งสองข้างได้ยินเสียงอื้ออึง เพราะมัวแต่คิดถึงสิ่งที่ต้องเผชิญต่อจากนี้มากกว่า เพราะเมื่อตัดสินใจไปแล้วว่าจะทำงานรับใช้คุณชายลี โดยยอมรับตำแหน่งแม่บ้านประจำตัวที่ต้องคอยดูแลคุณชายลีทุกอย่าง ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงเข้านอน เธอก็ต้องเข้ามาอยู่ในอาณาจักรของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เดิมทีคิดว่าจะทำงานอยู่แต่เพียงในครัว จะไม่ออกมาเสนอหน้าให้คุณชายลีได้เห็นเด็ดขาด นั่นก็คงจะยับยั้งอาการกำเริบของโรคได้ แต่เมื่อสถานการณ์พลิกผัน จากที่ต้องการหลบหลีกกลับกลายมาเป็นใกล้ชิด นั่นทำให้เธอต้องระงับอาการ และมีเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้เธอหายขาดจากโรคนี้ หรือโรคไม่กำเริบตอนเผชิญหน้ากับคุณชาย นั่นก็คือ ต้องทำให้คุณชายไม่ชอบหน้าเธอให้ได้ เพราะนั่นเท่ากับว่าคุณชายจะส่งเธอคืนกลับไปให้เหมยอิงตามเดิม
“อย่างนั้นแม่เหมยขอตัวกลับไปที่ตึกใหญ่ก่อนนะคะ พุดซ้อนดูแลคุณชายให้ดีล่ะ”
“เอ่อ... ค่ะ”
อินถวารับคำแหงนหน้ามองเหมยอิงโดยอัตโนมัติแต่เมื่อสบสายตากับดวงตาสีเขียวมรกตนั้น ก็เป็นเธอที่ต้องก้มหน้างุดตามเดิม แต่หูกลับเงี่ยฟังเสียงเหมยอิงที่เดินตรงไปยังประตู โดยมีคุณชายลีเดินตามไปส่ง และก่อนที่เหมยอิงจะออกไปนั้น อินถวาก็ได้ยินบางสิ่งที่เหมยอิงย้ำกับคุณชายลี
“สัญญาแล้วนะคะ ห้ามผิดสัญญาเด็ดขาด”
“ด้วยเกียรติของคุณชายแห่งตระกูลลี จะไม่เกิดขึ้นแน่”
ต่อมสงสัยของอินถวาทำหน้าที่แล้ว ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเธอเลยสักนิด แต่แล้วความสงสัยก็ต้องหมดสิ้นไป เมื่อร่างสูงใหญ่ของคุณชายลีก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า จนเธอมองเห็นปลายรองเท้ามันปลาบอยู่ด้านล่าง ระยะที่ใกล้กันขนาดนี้ทำให้อินถวาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง เพราะตำแหน่งที่ดวงตาของเธอจะมองตรงไปคงไม่พ้น
เลือดลมสูบฉีดพล่านไปทั้งร่าง เมื่อความสัปดนกำเนิดขึ้นกึ่งกลางใจของเธอเข้าแล้ว ดวงตาจึงหลับปี๋พยายามเรียกสติสตังที่ไม่ค่อยจะมีในเวลานี้ของตัวเองให้กลับมา ริมฝีปากก็ขบเม้มเข้าหากันกลั้นความรู้สึก ฝ่ามือก็ยิ่งบีบกระชับเพราะไม่รู้ว่าควรจะเอาไปวางไว้ตรงไหนได้
“สิ่งแรกที่ต้องจัดการคือ ชุด”
“ว้าย!”
เสียงทุ้มๆ นั้นดังอยู่ใกล้ตัวทำให้อินถวาเปิดดวงตาขึ้นโดยทันที ก่อนเสียงร้องว้ายจะดังขึ้นเพราะใบหน้าของคุณชายลี ผู้หล่อจนโลกตะลึงอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ และนั่นก็เรียกเลือดลมให้ฉีดพล่านขึ้นสู่ใบหน้าอย่างห้ามไม่หยุดฉุดไม่อยู่แล้ว
“ร้องทำไม หล่อขนาดนี้ไม่ใช่ผีหรอกน่า หรือเธอยังเห็นฉันเป็นผีอยู่ ผีที่ไหนจะหล่อขนาดนี้ หรือว่าไง”
อินถวามองตามเจ้าของร่างสูงที่เดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา ก็ใช่น่ะสิ ก็เหมยอิงพาเธอมาพบคุณชายลีที่ห้องทำงานนี่นา ทว่าร่างสูงราว 190 เซนติเมตร ที่อยู่ในชุดสูทสากลสีเทาเนี้ยบหรูดูดีจากหัวจรดเท้าที่กอดอกกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่ข้างโต๊ะนั้น ช่างมีผลต่อจังหวะการเต้นของหัวใจเธอเสียจริง เพราะนี่น่ะนายแบบอินเตอร์ขนานแท้
ใครจะคิดว่าเธอจะได้มาพบกับผู้ชายแบบนี้ ได้อยู่ใกล้ชิดกันสองต่อสองแบบนี้ แวบหนึ่งนั้นเธออดไม่ได้ที่จะคิดว่ากำลังถูกพ่อหนุ่ม ‘เบอร์นาโด เวลาสโก้’ ที่มีดวงตาสีเขียวมรกตส่งสายตาเจ้าชู้ยักษ์นั้นมองมาที่เธอหรือเปล่า และถ้าผีจะหล่อได้ถึงขนาดนี้
‘หล่ออย่างนี้เป็นผี พุดก็ยอมค่ะคุณชายขา’
“ฮะ! เธอว่าอะไรนะพุดซ้อน”
“คะ เอ่อ... ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยค่ะ” อินถวาปากคอสั่น เพราะเป็นไปไม่ได้แน่ว่าคุณชายลีจะได้ยินสิ่งที่เธอคิด
“ไม่จริงเธอต้องพูดออกมาแน่ ก็ฉันได้ยินหนิ”
“ได้ยิน คุณชายได้ยินว่ายังไงคะ”
“ได้ยินเธอพูดว่า ฉันหล่อมาก”
“มะ... ไม่จริงค่ะ ฉันไม่ได้พูด” อินถวายิ่งปากสั่นคอสั่นมากขึ้น เพราะจะเป็นไปได้ยังไง ไม่มีทางที่คุณชายลีจะได้ยินสิ่งที่เธอคิด
“เธอไม่พูด แต่เธอคิด”
“คิด... ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้คิด ฉัน...”
ใบหน้าสวยใสของอินถวาที่ฉายแววตื่นตระหนกพร้อมกับส่ายไปมายิ่งทำให้ไรเฟิลอยากจะแทรกกายเข้าไปในร่างของเธอให้รู้แล้วรู้รอด เพราะเขาอยากจะพิสูจน์จนใจจะขาดว่าทั่วทั้งร่างนี้ ‘ของจริง’ หมดหรือเปล่า
“เอ่อ... คุณชายสั่งงานฉันเถอะค่ะ ฉันจะได้รับใช้คุณชายตามหน้าที่”
อินถวารีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะอาการภูมิแพ้ของเธอกำลังจะกำเริบ หากยังปล่อยให้เขามองเธอราวกับจะทะลุเข้าไปในร่างได้แบบนั้น เธอไม่รู้หรอกว่าสายตาแบบนั้นแสดงว่าคุณชายสนใจเธอ หรือเป็นเธอเองที่สนใจคุณชายเลยพานให้คิด แต่สิ่งเดียวที่จะยุติสถานการณ์ในตอนนี้ได้ ก็คือ งานไงล่ะ และที่ควรทำที่สุดก็คือ ‘อย่าสบสายตา’ เด็ดขาด เพราะนั่นคือการเร่งเร้าให้เธอแพ้
- Writer
