EP.12 แม่บ้านประจำตัวคุณชาย
1119 Words
“ใช่จ้ะ หนูมีปัญหาอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ที่คุณชายท่านเลือกหนู ก็แปลว่าหนูมีคุณสมบัติที่ท่านต้องการ” เหมยอิงพูดเสียงเรียบเพราะความจริงนั้นเธอถูกบังคับด้วยลูกอ้อนมากกว่า พร้อมกับสัญญาที่คุณชายให้ไว้ 1 ข้อ
‘นะครับแม่เหมย ผมอยากได้เธอมาเป็นแม่บ้านประจำตัวผมจริงๆ’
นั่นคือคำพูดหนักแน่นที่มาพร้อมกับสีหน้าออดอ้อนของคุณชายไรเฟิล เด็กชายตัวน้อยที่เคยได้ดื่มกินน้ำนมของเธอตั้งแต่อ้อนแต่ออก พอโตขึ้นคุณชายก็เลยติดนิสัยต้องกินนมก่อนนอนทุกคืน แต่ก็ไม่เคยสักครั้งที่จะคิดกินนมเอเชีย เพราะทุกครั้งก็เห็นว่าคุณชายอิมพอร์ตมาจากทางโซนยุโรปทั้งสิ้น และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่คุณชายร้องขอแกมบังคับ
แต่เธอจะทำอย่างนั้นได้เหรอ จู่ๆ จะมายกอินถวาให้คุณชายดื้อๆ คงไม่ได้หรอก คนไม่ใช่ผักใช่ปลา ทั้งหมดอินถวาต้องยอมรับเอง เพราะผู้หญิงไทยมีวัฒนธรรมเคร่งครัดไม่ต่างจากผู้หญิงจีน หากเธอไม่ได้เต็มใจในสิ่งนั้น หลากปัญหาก็จะตามมาไม่จบสิ้น และคนแก้ปัญหาไม่พ้นจะเป็นเธอแน่ นั่นคือลางสังหรณ์ที่ตามมา เมื่อสบสายตาคมเข้มเว้าวอนคู่นั้น
‘ไม่ได้หรอกค่ะคุณชาย หนูพุดซ้อนน่ะเพื่อนของแม่เหมยฝากฝังมา คุณชายก็ได้อ่านข้อเสนอของหนูพุดซ้อนตอนที่เธอเรียกร้องมาแล้วนี่คะ นั่นแหละค่ะ เธอต้องทำงานเก็บเงินเพื่อใช้หนี้ให้กับที่บ้าน ไม่เหมาะที่จะเป็นแม่บ้านของคุณชายหรอกค่ะ’
‘เหมาะสิครับ เธอเหมาะมากเลยล่ะ แม่เหมยน่ะไม่รู้หรอกครับว่าเธอเหมาะแค่ไหน นะครับ ขอผมเถอะ ให้บังคับก็เอา’
นั่นน่ะถือเป็นคำประกาศิตของคุณชายแห่งคฤหาสน์ลีหรือเปล่า สิ่งที่เธอปฏิเสธไม่ได้ แต่เธอเสนอเงื่อนไขได้ และเงื่อนไขข้อนั้นคุณชายก็ต้องทำตาม ไม่อย่างนั้นเธอจะรายงานคุณนายลี
“แต่หนู เอ่อ... หนู... หนูคิดว่าหนูคงทำไม่ได้น่ะค่ะ”
“ทำไมล่ะจ๊ะ ฉันอ่านคุณสมบัติที่หนูส่งมา ก็เพียบพร้อมทุกอย่างนะ หนูก็ยังต้องช่วยงานในครัวนะ เพียงแต่หน้าที่หลักของหนูก็คือ ดูแลคุณชายทุกอย่าง ตั้งแต่ห้องนอน ห้องทำงาน ห้องน้ำ จัดเตรียมเรื่องเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย และดูแลในส่วนที่คุณชายต้องการเพิ่มเติม ไม่ได้ยากอะไรนี่ หรือว่าหนูมีความลำบากใจอย่างอื่น บอกฉันได้นะ ฉันจะได้แจ้งให้คุณชายทราบ ว่าหนูไม่สะดวกที่จะรับใช้ท่าน”
อินถวานั่งนิ่งพยายามคิดตามให้เห็นภาพที่เหมยอิงบอก ทว่ามือที่ประสานกันไว้บนตักกลับบีบเข้าหากันแน่น เพราะภาพที่เห็นนั้นคือ เรือนร่างสูงใหญ่และใบหน้าหล่อเหลาที่เพียงเห็นแวบแรกเธอก็จดจำได้ถึงในขณะนี้ และหากเธอต้องทนเห็นภาพนั้นทุกวัน โดยเฉพาะในพื้นที่ส่วนตัวของคุณชายลีด้วย อะไรๆ ก็อาจจะโจ่งแจ้งแดงแจ๋ ชนิดที่ทุกรูขุมขนของเขาเธอต้องได้เห็นในสักวันแน่
แค่คิดเลือดลมก็คล้ายจะฉีดพล่านให้เธอต้องสะกดเก็บอาการ เพราะสิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็คือตัดสินใจ เธอควรบอกเหมยอิงไปตรงๆ เหรอ ว่าเธอไม่สะดวก เธอไม่กล้าที่จะไปรับใช้คุณชายลี เพราะเธอเป็นโรคแพ้ความหล่อของหนุ่มยุโรป เพราะใครใช้ให้ใบหน้านั้นก็กระเดียดไปทางยุโรปมากกว่าเอเชียล่ะ และหากคุณชายลีมาทำชีกอกับเธอ มีหวังจะเป็นเธอนี่แหละที่ยอมให้คุณชายทำตามอำเภอใจทุกอย่าง
แค่เมื่อเช้าเธอก็ต้องเรียกขวัญเรียกหัวใจตัวเองที่บินไกลให้กลับมา นี่เหมยอิงยังจะผลักไสให้หัวใจของเธอเต้นไม่ถูกจังหวะอีก และสุดท้ายแล้วใครล่ะที่จะเดือดร้อน จะไม่เป็นเธอเหรอ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เธอจะอยู่ที่คฤหาสน์ลีในฐานะอะไรล่ะ ไม่อยากจะคิดเลย
“ว่ายังไงล่ะจ๊ะ ตกลงว่าหนูจะทำหรือเปล่า เฮ้อ!”
เสียงทอดถอนหายใจหลังคำถามของเหมยอิงทำให้อินถวาต้องช้อนสายตาขึ้นมองคุณแม่บ้านใหญ่ และก็เห็นว่าสีหน้าของเหมยอิงนั้นมีความกังวลใจอย่างมากมายจนเธอต้องถาม
“คุณแม่บ้านใหญ่จะลำบากใจเพราะหนูหรือเปล่าคะ”
“เอ่อ... ไม่หรอกจ้ะ ถ้าหนูไม่สะดวกเดี๋ยวฉันจะไปคุยกับคุณชายให้เอง กลัวแต่เรื่องเดียวนั่นแหละ”
“เรื่องอะไรเหรอคะ ถ้าหนูไม่ทำตามที่คุณชายต้องการ จะมีอะไรร้ายแรงเหรอคะ คุณแม่บ้านใหญ่คะ บอกหนูเถอะค่ะ ถ้าหนูต้องทำให้คุณแม่บ้านใหญ่ลำบากใจ หนู...”
เพราะสีหน้าเหมยอิงที่ลำบากใจมากขึ้นอีกเท่าตัว ก็ทำให้เธอต้องถามออกไปให้รู้แน่ จะมาหงิมๆ ไม่พูดไม่ถามคงไม่ใช่นิสัยของอินถวา แต่... ถามไปแบบคิดน้อยแบบนั้น จะส่งผลกระทบอะไรมาอีกล่ะคราวนี้ และอินถวาก็รู้ตัวว่าไม่ควรเลยที่เธอจะถามออกไป เธอน่าจะคิดให้มากก่อนจะพูดอย่างที่แม่สอนเอาไว้
“ฉันกลัวว่าคุณชายจะโมโหน่ะ เพราะท่านก็จ่ายค่าจ้างล่วงหน้าหนึ่งปีตามที่หนูร้องขอมา ทั้งที่เราไม่เคยให้ใครเลยนะ และสิ่งที่ท่านต้องการให้ทำ หนูกลับปฏิเสธ โดยที่ฉันก็ไม่รู้เหตุผล แต่ช่างเถอะ ยังไงฉันจะคุยกับคุณชายเอง อาซู อาหนิง พาพุดซ้อนเข้าไปในครัวไป อธิบายงานประจำวันให้พุดซ้อนฟังด้วยล่ะ”
อินถวาชั่งใจ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น เพราะสีหน้าของเหมยอิงนั้นไม่ดีจริงๆ และคงไม่ดีแน่หากทั้งหมดนั้นมีต้นเหตุมาจากเธอ แค่วันแรกก็ทำให้คนอื่นต้องลำบากใจซะแล้ว ถ้าแม่รู้เข้า แม่ต้องบอกว่าเธอทำผิดแน่ แต่เธอควรตัดสินใจอย่างไร เมื่อคุณชายลีก็น่ากลัวต่อจิตใจเธอเหลือเกิน และขณะนี้เหมยอิงกำลังจะไปจัดการกับคำปฏิเสธของเธอ
“คุณแม่บ้านใหญ่คะ เดี๋ยวก่อนค่ะ”
เหมยอิงชะงักเท้าก้าวเดินเมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกหวานๆ ดังขึ้นที่ด้านหลัง ดวงตารีเล็กของคุณแม่บ้านสบสายตากับอาซูและอาหนิง พร้อมตวัดสายตาขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณให้ทั้งสองสาวออกไป เพราะเธอจะเป็นคนพาอินถวาไปประจำตำแหน่งแม่บ้านของคุณชายเอง
- Writer
