เสน่หาเมียเก็บ

EP.11 ฉันไม่ได้บ้าผู้ชาย

ฝ่ามือตบเบาๆ ที่ข้างแก้มจนอินถวาคิดว่าสามารถสะกดโรคไว้ได้แล้ว ดวงตาสวยหวานสุกสกาวดุจดวงดาวบนฟากฟ้าจึงเปิดขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้มองตรงไปที่เงาสะท้อนของตนเองอย่างมุ่งมั่น เธอต้องจัดการกับตัวเองได้ เพราะเธอมาเพื่อทำงาน รีบทำงานตามหน้าที่ของตนเองให้สำเร็จ จะได้รีบกลับบ้านไปหาแม่ และหากว่าเธอมีเงินเก็บก็อาจจะส่งไปให้แม่บินมาเยี่ยมเธอที่นี่ก็ได้ แต่ก็คงอีกนาน เพราะเธอเบิกเงินล่วงหน้ามาแล้ว

“ฉันจะต้องทำได้ ฉันชอบเฮฮาแต่ไม่บ้าผู้ชาย อิอิ...”

พูดกับตัวเองพร้อมทำท่าทางยักแย่ยักยันเหมือนจะเต้นแต่ชุดก็ไม่เข้ากับท่า ก่อนจะหัวเราะเบาๆ พลางฝ่ามือบอบบางก็จัดแต่งทรงผมที่ถักเปียรอบศีรษะให้เข้าที่อีกครั้ง จับลูกผมที่ตกเรี่ยร่ายข้างแก้มให้แซมเข้าไปในแนวเปีย ตรวจดูใบหน้าให้สะอาดสะอ้าน พร้อมหันซ้ายหันขวาสำรวจชุดที่สวมใส่ว่ามีตรงส่วนใดยับยู่ไม่เรียบร้อยหรือเปล่า ไม่ว่าจะเป็นช่วงอก ช่วงเอว หรือช่วงสะโพก เธอควรต้องเรียบร้อยและดูดี และเธอก็เห็นบางอย่างที่ไม่ควรจะมี นั่นคือเศษด้ายที่หลุดลุ่ยอยู่ตรงช่วงอกในส่วนของดอกไม้สีชมพูที่ปักเอาไว้พอดี

“อ้าว... มีเศษด้ายอีก เมื่อกี้ก็ว่าดูดีแล้วนะ”

บ่นกับตัวเองพลางขยับเข้าไปใกล้กับกระจกมากขึ้น พยายามเพ่งมองเศษด้ายที่ก้มมองจากเหนือทรวงอกก็เห็นไม่ถนัด เพราะเศษด้ายสีชมพูที่หลุดออกมานั้นอยู่ที่แนวใต้ฐานอกพอดี และสำหรับคนที่มีหน้าอกหน้าใจล้นเหลืออย่างเธอ การจะมองเห็นจึงค่อนข้างจะลำบาก

“แหม... แม่นี่ก็ให้พุดมาเยอะจริงๆ”

ปากก็บ่น ตาก็จ้องเศษด้ายในกระจก มือก็จับเนื้อผ้าให้สูงขึ้นเพื่อกะระยะนิ้วมือที่จะคีบเศษด้ายให้แน่น แต่ก็จับหลุดจับหลุดเพราะไม่ถนัด จนเธอเกือบจะถอดใจแล้วปล่อยเส้นด้ายไว้แบบนี้ หรือไม่ก็ว่าจะไปขอให้อาซูหรือไม่ก็อาหนิงช่วยเอากรรไกรมาตัดออกให้

แต่สิ่งเร้าในร่างกายของเธอที่ร้องบอกว่าไม่ยอมแพ้ ทำให้อินถวาพยายามที่จะจับเส้นด้ายเล็กจิ๋วนั้นให้ได้ และก็สำเร็จเมื่อคราวนี้จับได้พอดิบพอดี ดวงตาสวยหวานมีแววมุ่งมั่นจึงจับจ้องเส้นด้ายอย่างมาดหมาย ก่อนจะตัดสินใจดึงเร็วๆ แรงๆ

“เฮ้อ! ตาจะเหล่แล้วเนี่ย”

เมื่อดึงเศษด้ายออกมาเรียบร้อยแล้ว อินถวาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แม้จะนึกตำหนิตัวเองในใจกับนิสัยไม่ยอมแพ้ที่แม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้เธอก็ไม่ยอมให้ผ่านไป ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ดั้นด้นมาถึงที่ฮ่องกงนี่หรอก

ร่างงามระหงก็หันสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับเริ่มงานวันแรกที่มาถึง ดวงตามุ่งมั่นละจากภาพเงาสะท้อนของตัวเอง มองตรงไปที่ตึกใหญ่ ก่อนจะชูมือขึ้นว่าเธอพร้อมแล้ว

“สู้โว้ย!”

เรือนร่างงดงามของคนที่อยู่ด้านนอกนั่นเดินจากไปทางด้านหน้าของตึกใหญ่แล้ว ทว่าร่างสูงใหญ่ของคนที่ยืนอยู่ด้านในอีกฝั่งของผนังกระจกกั้นกลับยังยกแก้วกาแฟค้างอยู่แบบนั้น เพราะแค่เห็นสาวไทยมาดใหม่ในชุดกี่เพ้าซึ่งเป็นเครื่องแบบของคนงานหญิงที่นี่ ไรเฟิลก็ไม่รู้ตัวเลยว่าละจากงานบนโต๊ะแล้วเดินมาหยุดอยู่ในฝั่งที่ตรงกันข้ามกับเธอตั้งแต่เมื่อไร

รู้แต่ว่าท่าทางรั่วๆ ของเธอนั้นทำให้หัวใจเขาสั่น เขาเหมือนเห็นสีขาวมาแต่งแต้มทุกพื้นที่ในคฤหาสน์ อย่างที่ว่ากัน แค่สีอ่อนอารมณ์ก็เปลี่ยน และดูราวทุกอย่างในคฤหาสน์แห่งนี้จะกลายเป็นสีพาสเทล ก่อนที่สีสันเหล่านั้นจะเข้มขึ้นและกลายเป็นสีร้อนแรงตามอารมณ์ เมื่อคุณแม่บ้านคนใหม่หันซ้ายหันขวาสำรวจตัวเอง

เขาอดไม่ได้ที่จะไล่สายตาสำรวจตาม ไม่ว่าจะเป็นเรือนผมที่เปียไว้รอบศีรษะเผยให้เห็นต้นคองามระหง หรือจะเป็นทรวดทรงองค์เอวที่เขาแน่ใจว่านั่นเป็นของแท้แม่ให้มาทั้งหมด และสุดท้ายเขาก็เกือบจะสำลักกาแฟ เมื่อเธอพยายามดันหน้าอกขึ้นเพื่อดึงเอาเศษด้ายที่หลุดลุ่ยนั้นออกมา เพราะความพยายามของเธอ มีผลต่อลมหายใจเข้าออกของเขา

ทุกคราที่นิ้วมือของเธอจับเส้นด้ายและพยายามจะดึงออก เขาก็อัดอั้นจนอยากจะเอื้อมมือทะลุกระจกออกไปแล้วกระชากกี่เพ้าสีนวลนั้นให้หลุดออกซะเอง เพราะด้ายเส้นเดียวนั้นทำให้เขาหงุดหงิด ไหนๆ จะดึงออก ก็เอาออกทั้งตัวเลยละกัน

“ชุดนี่ไม่เหมาะกับเธอหรอกพุดซ้อน ดอกพุด ดอกพุดซ้อน สวย หอม และก็ขาว หึหึหึ...”

ไรเฟิลยิ้มอย่างพอใจ เพราะการเจรจาแลกเปลี่ยนสิ่งที่เขาต้องการนั้นสำเร็จแล้ว ไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะได้สาวเอเชียมาเป็นแม่บ้านประจำตัว เพราะปกติเขาชอบสาวยุโรปมากกว่า แต่เพราะอินถวามีบางอย่างที่น่าสนใจ บางอย่างที่เขาอยากพิสูจน์ให้รู้จริงและ ‘รู้ลึกๆ’ นั่นแหละเขาถึงไปขอตัวเธอจากเหมยอิง และก็ต้องยอมรับเงื่อนไขพิลึกนั่นมาด้วย แต่ปืนยาวและใหญ่สุดๆ อย่างเขา เรื่องแค่นี้ขี้ผงชัดๆ

อินถวาตั้งใจฟังรายละเอียดหน้าที่ของเธอตามเหมยอิงมอบหมายให้ทำ แต่นั่นกลับไม่ใช่งานในครัว เป็นอีกงานที่เธออยากจะหลีกหนีทั้งภาวนาแล้วว่าอย่าได้ข้องแวะกันอีกถ้าไม่จำเป็น แต่คำประกาศิตจากเหมยอิงก็คือคำตอบว่าคำภาวนานั้นไม่สัมฤทธิ์เลยแม้แต่เศษเสี้ยว หรือว่าเธอจะภาวนาผิดขอให้ได้ใกล้ชิดเขากันแน่ ไม่นะ เธอไม่ได้คิดแบบนั้น แม้มุมเล็กๆ จะปรารถนาก็ตาม

“อะไรนะคะ คุณแม่บ้านใหญ่จะให้หนูไปเป็นแม่บ้านประจำตัวของคุณชายเหรอคะ”

อินถวาทวนคำสั่งของเหมยอิงเพราะไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่ได้ยินจะเป็นจริง เพราะจู่ๆ เหมยอิงก็บอกว่าคุณชายลีต้องการให้เธอไปเป็นแม่บ้านประจำตัว เพราะแม่บ้านของคุณชายหมดสัญญาว่าจ้างพอดี