บทที่ 4 : 100 %
1118 Words
วิลเลียมนั้นถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก ก่อนจะค่อยๆหันมามองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้ามองเท้าไม่แม้แต่จะเอ่ยอะไรออกมา นัยน์ตาคมกริบกวาดมองร่างอรชรซึ่งตอนนี้เธออยู่ในชุดยูนิฟอร์มแม่บ้านตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเงียบๆ พร้อมกับปะติดปะต่อเรื่องราวที่ได้ยินมา จากนั้นก็ส่ายหน้าไปมาเบาๆ
“คุณเป็นแม่บ้านคนที่ทำกระเป๋าของซาร่าตกน้ำเมื่อวานเหรอ”
บทสนทนาของเขากับนางแบบสาวเมื่อครู่นี้ทำให้เธอรู้ว่าเขาชื่ออะไร เลยเลือกที่จะเรียกชื่อเต็มของเขา
“คุณวิลเลียม ถามทำไมคะ”
หญิงสาวไม่ตอบแต่กลับย้อนถามด้วยความรู้สึกหวาดระแวงเล็กน้อย เพราะเธอไม่แน่ใจว่าเขาจะเอาเรื่องเธอที่บังอาจไปทำกระเป๋าราคาแพงของคู่ขาตกน้ำด้วยหรือเปล่า
“บอกผมมา!”
“คะ…ค่ะ เมื่อวานฉันซุ่มซ่ามเดินชนกับคุณซาร่าจนทำกระเป๋าถือในมือของเธอหล่นลงสระว่ายน้ำ แต่ฉันชดใช้ค่าเสียหายให้เธอตามที่เธอเรียกร้องแล้วนะคะ”
แค่ได้ยินเสียงเข้มห้วน ก็ต้องหลุดปากสารภาพออกมาอย่างรวดเร็ว จะบอกว่าเพราะกลัวก็คงไม่ผิด
“คุณไปเอาเงินมาจากไหนตั้งสองแสน”
“พอดีทางโรงแรมให้ยืมมาค่ะ”
ฟังแล้วชายหนุ่มก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นสูง ถ้าให้เขาเดาเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนต้นเหตุก็คงมาจากเรื่องนี้
“บอกผมหน่อยว่าที่คุณต้องเอาตัวแลกเงินเมื่อคืนนี้ ก็เพื่อไปชดใช้ค่ากระเป๋านั่น”
“ฉะ…ฉันต้องหาเงินให้ได้สองแสนภายในหนึ่งเดือนคืนให้กับทางโรงแรมค่ะ”
หญิงสาวไม่ตอบตรงประเด็น แต่ก็ทำให้คนฟังเข้าใจทุกอย่างได้ โดยที่เธอไม่จำเป็นต้องเล่ารายละเอียดทุกอย่างให้ฟัง
สำหรับนักศึกษาทุนที่ต้องหางานเสริมโดยการมาเป็นแม่บ้านทำความสะอาดตามโรงแรม คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขายศักดิ์ศรีเพื่อแลกกับเงินจำนวนนั้น คิดแล้วก็ยิ่งรู้สึกเจ็บใจตัวต้นเหตุที่ทำให้อนาคตอันสดใสของนักศึกษาสาวคนหนึ่งเกือบพัง
ซาร่าคงไม่รู้หรอกว่าเศษเงินสำหรับเธอนั้น มันคือเงินมูลค่ามหาศาลที่สามารถตัดสินชะตากรรมชีวิตของใครบางคนได้เลย เพราะแบบนี้เขาจึงไม่โกรธ หรือคิดจะต่อว่าคนตรงหน้าที่เลือกงานกลางคืนทำ เพราะเธอคงหาทางออกอื่นไม่ได้แล้วจริงๆ
“ตอนนี้เธอขาดอีกเท่าไหร่”
“วะ…ว่าไงนะคะ”
คำถามของเขา ส่งผลให้คนที่เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตา ต้องเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความแปลกใจ
“ผมถามว่าคุณขาดอีกเท่าไหร่ ผมจะชดใช้ให้คุณเอง”
“ทำแบบนี้ทำไมคะ ฉันไม่กล้ารับเงินของใครมาแบบฟรีๆหรอก”
แม้จะเป็นโอกาสอันดีที่จะได้ปลดหนี้ แต่เมลดาก็ไม่กล้ารับเงินของใครมาฟรีๆ แค่เมื่อคืนที่ได้จากเขาก็มากพอแล้วถ้าเทียบกับสิ่งที่เธอได้ตอบแทนเขาไป คนที่ขาดทุนก็คือเขา ส่วนเธอนั้นได้กำไร
“หรือจะนอนกับผมเพื่อแลกกับเงินเหมือนเมื่อคืนดีล่ะ แต่ผมว่าอย่าเลยดีกว่า เพราะขนาดเมื่อคืนยังไม่รอดเลย”
เมื่อเห็นท่าทางเย่อหยิ่งของอีกฝ่าย คนหวังดีก็รู้สึกหมั่นไส้จนอดประชดไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง
“ว่าไง ตกลงขาดอีกเท่าไหร่”
“แสนห้าค่ะ เมื่อคืนฉันได้จากคุณแล้วห้าหมื่น”
เมื่อรู้ว่ายังไงเสียคนตัวใหญ่คงไม่ปล่อยไปง่ายๆ เมลดาก็เลยเลือกที่จะบอกไปตามความจริง จากนั้นร่างสูงสง่าก็เดินไปที่โต๊ะแล้วดึงสมุดเช็คมาเซ็นพร้อมกรอกจำนวนเงินที่ขาดเหลือส่งมาให้เธอ
“เอานี่ไปคืนให้โรงแรมซะ”
“แล้วคุณจะให้ฉันชดใช้จำนวนเงินนี้ยังไงคะ”
เมลดารับเช็คมาด้วยอาการมือไม้สั่นพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ เพราะเธอจะไม่ยอมรับเงินเขาฟรีๆอย่างเด็ดขาด!
“อยู่ดูแลผมตลอดหนึ่งเดือนที่ผมทำธุระอยู่เมืองไทย”
“จะให้ฉันดูแลยังไงบ้างคะ ช่วยบอกรายละเอียดให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหม”
“เป็นผู้ดูแลส่วนตัว เดินทางไปต่างจังหวัด แล้วก็คอยทำตามคำสั่งของผมคนเดียวเท่านั้น”
แม้เขาจะบอกรายละเอียดไปหมดแล้ว แต่เมลดาก็ยังไม่รู้สึกเคลียร์ จนต้องเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบาอีกครั้ง
“จะ…จะไม่มีเรื่องแบบนั้นใช่ไหมคะ”
เมื่อเห็นใบหน้าแดงๆของเจ้าของคำถาม วิลเลียมก็รับรู้ได้ในทันทีว่าเธอกำลังหมายถึงเรื่องบนเตียง ใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มออกมาบางๆ มองคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“จะมีก็ต่อเมื่อคุณเต็มใจ”
“คุณสัญญากับฉันได้ไหมละคะ”
“ผมเป็นนักธุรกิจ พูดคำไหนคำนั้น ถ้าคุณไม่ไว้ใจผมเราก็ทำงานร่วมกันไม่ได้”
“ตกลงค่ะ ฉันจะรับเงินของคุณ แลกกับการตามดูแล และทำตามคำสั่งของคุณตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่คุณอยู่เมืองไทย แต่ฉันมีข้อแม้อยากจะขอร้องคุณข้อหนึ่งค่ะ”
“ข้อแม้อะไร?”ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม
“ตอนนี้ฉันกำลังเรียอยู่ ถึงแม้จะเหลือแค่เคลียร์เอกสารรายงานส่งอาจารย์ แต่บางทีก็อาจจะต้องเข้ามหาวิทยาลัย ฉันอยากจะให้คุณเข้าใจและไม่เรียกใช้งานฉันตอนที่ฉันต้องไปดำเนินเอกสารกับทางมหาวิทยาลัย”
“ผมจะสนับสนุนและเอาใจช่วยคุณอย่างเต็มที่ หายกังวลเรื่องนี้เถอะสาวน้อย”
“ขอบคุณมากค่ะ”
เมลดายกมือไหว้ขอบคุณ ด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ ใจจริงเธออยากจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจด้วยซ้ำ เมื่อความกังกลทุกอย่างถูกยกออกไปจากอก แต่คงทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะคนตัวใหญ่กำลังมองอยู่ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือเก็บความตื่นเต้นดีใจทั้งหมดไว้ข้างใน แล้วขอตัวไปทำหน้าที่แม่บ้านเท่านั้น
“ขอตัวไปทำความสะอาดก่อนนะคะ”
ไม่รอให้เขาอนุญาต เมลดาก็รีบหันไปจัดการกับเสร็จแก้วที่กระจัดการจายอยู่เต็มพื้นอย่างระมัดระวัง ทว่ารวดเร็วราวกับมืออาชีพ วันนี้เธออารมณ์ดี และมีความสุขที่สุด เพราะหลังจากเสร็จงานนี้เธอก็จะได้ไปเคลียร์เรื่องเงินกับทางโรงแรมสักที
- Writer
