บทที่ 3 : 50 %
1067 Words
“เป็นไงบ้างแก”
พราวเดินมาหาเพื่อนสาวที่ยืนกระวนกระวายอยู่หน้าห้องน้ำ พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ฉันได้เงินห้าหมื่นจากแขกแลกกับการที่ต้องนอนกับเขา”เมลดาบอกกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงร้อนรนอย่างไม่คิดปิดบัง
“แล้วแกพร้อมแล้วเหรอเมย์”
พราวถามด้วยน้ำเสียงติดกังวลเล็กน้อย ถึงแม้จำนวนเงินที่เพื่อนว่านั้นไม่ใช่น้อยๆ แต่ถ้าเทียบกับครั้งแรกของเธอก็คงไม่สามารถตีราคาได้ แต่ก็อย่างว่า บางทีประสบการณ์ก็สำคัญ เพราะหากมีประสบการณ์ก็อาจจะทำให้แขกพึงพอใจได้มากกว่า ซึ่งอันนี้ก็แล้วแต่รสนิยมของแต่ละคนอีกที
“แกบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าไม่มีใครช่วยเราได้ นอกจากตัวเอง ฉันคิดๆดูแล้ว แบบนี้น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดของฉันในตอนนี้”
“ถ้าแกตัดสินใจได้แล้ว ฉันก็ขออวยพรให้แกโชคดีนะเมย์”
พราวดึงมือเล็กของเพื่อนมาบีบให้กำลังใจ และไม่ลืมที่จะเน้นย้ำกับเธอ
“อย่าลืมป้องกันนะเมย์ แกอย่าลืมให้เขาสวมถุงป้องกันโรคเพราะคนเดี๋ยวนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ บางทีภายนอกดูสะอาดสะอ้านแต่ก็อาจจะมีโรคร้ายพาเราซวยทีหลังก็ได้ ส่วนนี่ยาคุมฉุกเฉิน เอาไว้ทานกรณีที่พลาดขึ้นมา กฎของผีเสื้อราตรีอย่างพวกเราคืออย่าปล่อยให้ตัวเองท้อง และเผลอมีใจให้กับแขกเป็นอันขาด! เข้าใจใช่ไหมเมย์”
“เข้าใจ ฉันเข้าใจแล้ว”
เมลดารับยาที่เพื่อนส่งมาให้เก็บใส่กระเป๋าสะพายใบเล็ก ด้วยอาการตื่นเต้น ไม่รู้ว่าชั่วโมงข้างหน้าเธอต้องเผชิญกับอะไร รู้แต่ว่ามันเป็นประสบการณ์แรกที่รู้สึกหวั่นเกรงแบบสุดๆ
“แล้วไหนล่ะ แขกของแก”
พราวถามพลางมองหาแขกที่เพื่อนว่า อยากจะได้ยลโฉมผู้โชคดีคนนั้นที่จะได้เปิดซิงเพื่อนของเธอเป็นคนแรก แต่แล้วก็ต้องรู้สึกผิดหวังเมื่อเสียงของเพื่อนร่วมงานอีกคนเดินเข้ามาหา
“พราว แกมัวทำอะไรอยู่ แขกของแกเรียกหาแล้วนะ”
“เอ่อ…รู้แล้ว เดี๋ยวฉันไป”พราวหันไปบอกกับเพื่อน ก่อนจะหันมาทางเมลดาอีกครั้ง “สู้ๆนะเมย์ ครั้งแรกอาจจะเจ็บหน่อย แกต้องอดทนไว้ แล้วมันจะผ่านไปด้วยดี”
“ขอบใจมากนะพราว”
“อืม…ฉันต้องไปแล้ว ไว้เจอกันนะ”
“จ๊ะ”
เมลดามองตามร่างบางของเพื่อนที่เดินจากไปด้วยหัวใจที่โหวงๆแปลกๆ เพราะเวลาต่อจากนี้ไปเธอต้องเผชิญกับชะตากรรมด้วยตัวเองโดยไม่มีเพื่อนมาคอยชี้แนะ และให้คำปรึกษาอีกแล้ว
หญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเตรียมตัวเตรียมใจเผชิญหน้ากับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
“ไปกันได้แล้วเมย์”
เสียงทุ้มบอกพร้อมกับเดินมาโอบไหล่เธอไว้แล้วพาก้าวไปประตูทางออก โดยที่หญิงสาวเดินเคียงข้างอย่างเงียบๆไม่ขัดขืนหรือต่อต้านการกระทำของเขาแต่อย่างใด พอได้ยืนเคียงข้างเขาเมลดารู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กไปอย่างถนัด เพราะขนาดความสูงของเธอยังถึงแค่ไหล่ของเขาเอง
หลังจากที่ขึ้นมานั่งบนแท็กซี่ หัวใจดวงน้อยของเมลดาก็เต้นโครมครามราวกับจะถูกนำไปโรงเชือดยังไงอย่างนั้น แม้ในรถจะเปิดแอร์เย็นเฉียบ แต่ก็มิวายมีเหงื่อซึมออกมาตาหน้าผากมนสวยอยู่ดี
“ร้อนเหรอเมย์”
ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวข้างกาย เมื่อสังเกตเห็นว่ามีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มหน้าผากมน จนเขาต้องล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับให้กับเธอเบาๆ
“คะ…ค่ะ ร้อนนิดหน่อย”
เมลดาพยักหน้าพลางส่งยิ้มเจือนๆให้ ทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่ได้ร้อน เพียงแต่กำลังรู้สึกตื่นเต้นเท่านั้นเอง และเหมือนเธอจะเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้หลังจากที่รถแล่นผ่านร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง
“เอ่อ…เดี๋ยวก่อนค่ะลุง รบกวนจอดให้หนูก่อน”
หญิงสาวบอกกับคนขับแท็กซี่ ซึ่งลุงคนขับก็ใจดีไม่ได้บ่นว่าอะไร แถมยังยอมจอดให้เธอแต่โดยดี เมลดาเปิดประตูเดินลงจากรถ และไม่ลืมที่จะหันมาบอกกับชายหนุ่ม
“รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวเมย์มา”
พูดจบมือเล็กก็ดันประตูรถปิดเบาๆ แล้ววิ่งกลับไปทางเดิม เพราะสิ่งที่ขาดไม่ได้คืนนี้คืออุปกรณ์ป้องกันที่พราวย้ำกับเธอนักหนาว่าต้องมี!
“ไปซื้ออะไรมา”
วิลเลียมเอ่ยถามหญิงสาวที่วิ่งหอบกลับมาขึ้นรถ เขามองจากกระจกหลังเลยรู้ว่าเธอเพิ่งจะเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ทีแรกก็เข้าใจว่าเธอจะไปซื้อน้ำหรือของกิน แต่เห็นกลับมาแต่ตัวเปล่ากับกระเป๋าสะพายใบเล็กใบเดิมก็เลยรู้สึกแปลกใจ
“พอดีไปซื้อของใช้นิดหน่อยค่ะ”
หญิงสาวตอบเลี่ยงๆ ไม่อยากจะบอกกับเขาว่าตนเองกำลังไปซื้ออะไรมา เพราะยังคงกระดากปากที่จะพูดมันออกมาตรงๆ ซึ่งวิลเลียมก็ไม่ได้ซักถามหรือเซ้าซี้อะไรต่อ
ทั้งสองนั่งเงียบๆ ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านมาราวๆยี่สิบนาที เสียงทุ้มก็ดังขึ้น
“อีกไกลไหม ห้องของเมย์”
“ไม่ไกลค่ะ สองนาทีก็ถึงแล้ว”
หญิงสาวบอกพลางส่งยิ้มหวานให้เขา วิลเลียมมองรอยยิ้มนั้นพลางบ่นพึมพำในใจ
‘จะขยันยิ้มอะไรนักหนาแม่คุณ แค่นี้ก็ทำให้ใจฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว’
ชายหนุ่มสาบานว่าหากระยะทางไปห้องเธอไกลกว่านี้อีกนิด เขาคงได้ปล้ำเธอในรถนี้เป็นแน่ แต่ที่นั่งนิ่งและพยายามอดทนอยู่ ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่มีความต้องการ เพียงแต่ไม่อยากแสดงพฤติกรรมอย่างว่าต่อหน้าคนอื่น เพราะเขารู้ว่าคนไทยละเอียดอ่อนต่อเรื่องพวกนี้ เพราะฉะนั้นเขาจำต้องอดใจรอ แล้วก็รอต่อไป…
…………………………………………..
- Writer
