“แม่ขอผ่อนผันเขามาหลายครั้งแล้วล่ะ ครั้งนี้เขายื่นคำขาดว่าถ้าเรายังไม่ยอมจ่ายให้หมดภายในเวลาที่กำหนด เขาจะขออำนาจศาลให้พวกเราย้ายออกจากตึกหลังนี้”
มุกมารินลู่ไหล่ลงอย่างหมดแรง เธอพูดอะไรไม่ออกด้วยตีบตันกับปัญหาที่เกิดขึ้น ตั้งแต่บิดาป่วยเป็นอัมพาต มารดาก็ต้องแบกรับภาระค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาลที่สูงลิ่ว เมื่อภาระหนักอึ้งจนรับแทบไม่ไหวก็ต้องนำตึกหลังนี้ไปจำนองไว้กับธนาคาร
“เราอาจจะต้องไปหาที่อยู่ใหม่ อาจจะเป็นแถวชานเมืองที่ห้องเช่าราคาถูก ๆ เพราะถึงยังไงก็ต้องทำใจยอมรับว่าเราไม่สามารถแบกภาระหนี้ต่อไปได้อีกแล้ว”
“แม่คะ...” หญิงสาววางจดหมายลงและกัดริมฝีปากอย่างใช้ความคิด ลวิตรากำลังเครียดและเธอก็ยังไม่รู้จะหาทางออกเช่นไร
“แม่คะ...อย่ากังวลไปเลยนะคะ หนูคิดว่าเราต้องแก้ปัญหานี้ได้”
“ด้วยเงิน...ที่เรายังหามาชดใช้หนี้ไม่ได้ มุกจ๊ะ...ปล่อยให้เขายึดไปเถอะ แล้วเราไปหาที่อยู่ใหม่”
“แต่...แม่คะ
