EP 38
1134 Words
อนุทัยกรอกเสียงกลั้วหัวเราะมาตามสายเมื่อเพื่อนบอกความจำนงออกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “เอ่อน่า! บอกให้หามาให้ก็หามาเหอะ ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวนะ ทำงานในออฟฟิศกลับค่ำๆ มืดๆ น่ากลัวออก”
‘ได้ๆ จะรีบจัดการให้เลยค่ะคุณหนูดาว เอาที่อยู่มาดิจะส่งไปให้ ตอนนี้ไม่ว่างไปด้วยตัวเองเพราะผัวฉันมา สองสามวันฉันต้องไปชะอำแล้วย่ะ’
“เอ่อๆ รู้แล้ว ย้ำจริง รู้หรอกว่ามีผัวเป็นตัวเป็นตนน่ะ”
‘หล่อนก็มีนี่ยะ หล่อด้วยถึงจะแก่ไปนิดสำหรับฉัน แต่ถ้าเอามันๆ ฉันก็ไม่วอรี่ย่ะ’
“พูดมากจริง! แค่นี้นะจะนอนแล้ว ง่วง!”
เจ้าของจุมพิตพิฆาตพาร่างสูงใหญ่มีเสื้อเชิ้ตลำลองของเบอร์เบอรี่แขนยาวลายตารางเล็กๆโทนสีเบจ กับกางเกงยีนส์ลีวายส์สีเข้มหุ้มไว้ก้าวเดินตรงไปยังโต๊ะอาหารที่มีพ่อกับเมียเด็กนั่งรออยู่เช่นทุกเช้า
ทว่ากลับไม่เห็นเมียเด็กฝีปากกล้าของตัวเองนั่งรวมอยู่ด้วย แม้อยากรู้แต่เรื่องอะไรจะเอ่ยปากถามให้เสียเครดิต สู้นั่งลงแล้วคว้าหนังสือพิมพ์มาอ่าน ควบคู่กับการจิบกาแฟที่เมียเด็กพ่อเป็นคนบริการชงให้ไม่ดีกว่าเหรอ
“ทำไมวันนี้หนูดาวถึงเข้าออฟฟิศแต่เช้าจังล่ะหวาน ปกติเห็นมานั่งกินมื้อเช้ากับเราก่อนนี่นา” กระนั้นก็ไม่อาจจะปิดกั้นสายตาอันฉับไวของผู้พ่อได้ เพราะเมื่อคืนเห็นลูกกับสะใภ้นั่งรถมาด้วยกัน และแม้ไม่รู้ว่าบนชั้นสี่จะมีอะไรเกิดขึ้น แต่อาทิตย์บอกได้คำเดียวว่าลูกจะใจแข็งไม่มองเมียเด็กเฉยๆ ได้ไม่นานแน่
“เห็นว่ามีงานเยอะค่ะคุณป๋า พักนี้คุณหนูดาวโหมงานหนักมากค่ะ กลัวโปรเจกต์จะออกมาไม่ดีแล้วทำให้สูญเงินค่ะ” หวานใจยิ้มให้สามีอย่างเอาอกเอาใจ “เหรอๆ รีบยังไงก็ต้องกินมื้อเช้านะ เดี๋ยวแกช่วยยกไปให้หน่อยนะเจ้าตะวัน หมายจัดใส่กล่องใส่ตะกร้ามาทีนะ กาแฟไม่ต้องหรอกที่ออฟฟิศมี”
อาทิตย์ไม่ได้สนใจสีหน้าของลูกหลังนั่งเสร็จ แต่หันไปหาแม่บ้านที่ยกข้าวต้มมาให้แทน “ค่ะคุณป๋า” แล้วก็รีบหายเข้าครัวจัดตามคำสั่งทันที
“ผมกลายเป็นคนส่งข้าวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ครับป๋า” ลูกชายวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วคว้าช้อนมาตักข้าวต้มพร้อมเอ่ยประชดพ่อ
“จะแปลกตรงไหนในเมื่อคนที่แกจะไปส่งให้น่ะเป็นเมียแก ถึงจะแต่งตามสัญญาแกก็ไม่ควรปล่อยปละละเลยนะ ไม่งั้นฉันจะบังคับให้แกหย่าแล้วคืนทุกอย่างให้หนูดาวเอง”
ป่วยการจะเถียงกับพ่อ เขาเลยกินเท่านั้น และใช้เวลาไม่นานก็ออกรถไปพร้อมตะกร้าหวายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ครั้นพอเข้าออฟฟิศก็เดินไปยื่นให้แม่บ้านแทนการส่งให้เมียเอง
“ขอบคุณค่ะป้านี”
เหมือนดาวยิ้มให้อย่างขอบคุณจริงๆ เมื่อมีกาแฟกับข้าวต้มร้อนๆ ใส่ถาดยกมาวางให้ถึงโต๊ะทำงาน “ขอบคุณคุณตะวันดีกว่าคุณหนูดาว ป้าแค่รับมาแล้วอุ่นให้เท่านั้นค่ะ ดูท่าจะห่วงเมียน่าดูนะคะ รีบหิ้วมาให้แต่เช้าเชียว”
ข้าวต้มในปากแทบอยากจะพ่นทิ้งเสียตรงนั้น หากไม่เกรงว่าคนยกมาจะเสียใจ ก็จะปล่อยออกจากปากเสียเดี๋ยวนั้น ด้วยเกลียดเจ้าของจุมพิตแรกในชีวิตที่ตัวเองอยากถนอมไว้ให้ชายคนรักเหลือกำลัง
“ทานเยอะๆ นะคะคุณหนูดาว จะได้มีแรงไว้ทำงานค่ะ” แต่เมื่อคิดถึงงาน บวกกับความหิวที่เมื่อวานไม่ได้แตะอะไรเลยทำให้ต้องฝืนใจตักข้าวต้มเข้าปากอย่างเสียไม่ได้
“อ้อ! ป้าคะ หนูดาวเอาสตูหมูกับปลาทอดไว้ในตู้เย็น มื้อเที่ยงฝากเวฟกับหาข้าวสักจานแล้วยกมาให้ที่โต๊ะทีนะคะ งานเยอะหนูดาวไม่อยากไปไหนค่ะ”
“ได้ค่ะ” พันนีออกจากห้องไปแล้ว ไม่ถึงชั่วโมงอิสระก็เข้ามาพร้อมของในมือ “อะไรคะคุณอิส” เหมือนดาวละสายตาจากหน้าจอด้วยความสงสัย
“กุญแจห้องทำงานคุณตะวันครับ แกให้ผมเอามาให้คุณหนูดาว หลังเลิกงานไปแล้วแกสั่งให้คุณหนูดาวไปทำงานที่นั่นแทนอยู่ออฟฟิศ ห้ามมาเช้าก่อนใครด้วย แล้วแกก็ให้ผมขอกุญแจประตูใหญ่ออฟฟิศคืนด้วยครับ”
“ทำไมล่ะคะ” เพราะหัวเสียกับคำสั่งอันไร้เหตุผลไม่น้อย “ไม่รู้จริงๆ ครับว่าเพราะอะไร แต่ผมว่าดีออกนะครับ คุณหนูดาวทำงานดึกจะได้กลับไปอาบน้ำสบายๆ แล้วเดินไม่กี่ก้าวก็มีโต๊ะทำงานไว้ให้แล้ว ผมขึ้นไปจัดทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยแล้วครับ”
แม้จะไม่ชอบใจยังไง แต่เหมือนดาวก็ยอมรับกุญแจมาแล้วเอากุญแจออฟฟิศคืนอิสระไปอยู่ดี อีกใจก็คิดว่านี่คงจะเป็นโอกาสทองที่จะได้เริ่มลงมือหาหลักฐานไปด้วย
“หนูดาวต้องระวังตัวให้มากๆ นะ ถ้าจะทำอะไรต้องรอตอนคุณตะวันไม่อยู่บ้าน จะปลอดภัยกว่า บอกตรงๆ ว่าอาเป็นห่วง”
โสรัตน์อดห่วงไม่ได้เมื่อหลานเล่าเรื่องนี้ให้ฟังตอนอาเข้ามาชวนไปกินมื้อเที่ยง “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะอา รับรองว่านายนั่นทำอะไรหนูดาวไม่ได้แน่ๆ ค่ะ”
เพราะอุ่นใจขึ้นมาไม่น้อย เมื่อเพื่อนรักกำลังจะส่งเครื่องป้องกันตัวมาให้ในไม่ช้า “ก็ดี! แล้วตกลงจะกินข้าวบนนี้เหรอ ไม่ไปกับอาแน่แล้วเหรอ”
“ค่ะอา หนูดาวอยากจะเคลียร์งานให้เสร็จก่อนค่ะ อีกไม่กี่วันก็จะออกข้างนอกแล้ว”
“ตามใจ อย่าทำงานหนักเกินจนไม่สบายล่ะ”
หลานสาวมองตามแผ่นหลังอาที่เดินออกห้องไป เลยได้เห็นนางแบบสาวไฮโซเดินอย่างสง่าผ่าเผยผ่านหน้าห้องไปหาอีกห้องที่ไม่รู้จักปิดมู่ลี่ เลยได้เห็นสามีในนามถูกแฟนสาวประทับจูบไว้ตรงแก้มเต็มๆ ตา
“แหวะ! ทำอะไรไม่รู้จักอายคน”
จนอดเบะหน้าใส่ไม่ได้ ก่อนจะกลับไปหาหน้าจอที่กำลังค้นหาข้อมูลต่างๆ จากอากู๋อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่นั่นเอง แล้วไม่นานก็เห็นทั้งสองเดือนคลอเคลียกันผ่านหน้าห้องไป
- Writer
