ฮูหยินหลังจวน

บทที่9

บทที่ 9

ฝูหรงพยายามหลีกเลี่ยงพี่สาวตนเอง แต่อีกฝ่ายก็เข้ามาวุ่นวายกับหญิงสาวอยู่ทุกวันจนแม้แต่บรรดาสาวใช้ก็สังเกตุเห็นท่าทางอึดอัดใจที่ฮูหยินเล็กมี

เพราะจะต้องย้ายไปจวนเจ้าเมืองแต่ด้วยข้าวของมากมายและไม่ได้บังคับให้รีบจัดการเสียวันสองวันนี้ เพราะต้องให้เจ้าเมืองคนเก่าจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน ฝูหรงกับบรรดาสาวใช้และคนงานจึงช่วยกันตระเตรียมทุกอย่าง แต่ในทุกวันก็จะปรากฏร่างของฝูอิงด้วยเสมอ

“ทำไมถึงเอาของชิ้นนี้ไปล่ะ ไม่ใช่ว่าท่านพี่ไม่ชอบมันหรอกหรือ” สาวใช้หลายคนตรงหน้าหันไปมองตรงจุดที่สองสาวตระกูลฝูยืนอยู่ คำว่าท่านพี่นั้นขนาดฮูหยินเล็กที่เป็นภรรยา สาวใช้อย่างพวกนางยังได้ยินไม่บ่อยครั้งนักเลยแต่คุณหนูที่มาขออาศัยอยู่อย่างฝูอิงกับพูดเสียคล่องปาก

“นี่เป็นของที่เขาชอบเจ้าค่ะ” ฝูหรงไม่รู้จะบอกอย่างไร เพราะมันเป็นของที่สามีนางชอบจริง ๆ และบอกด้วยซ้ำว่าจะต้องเอาไปด้วย

“เจ้าจะมารู้อะไร ข้าบอกว่าท่านพี่ไม่ชอบเจ้าไม่เชื่อหรือ” อยู่ดี ๆ ฝูอิงก็เข้ามาแย่งของที่อยู่ในมือของฝูหรง

“ท่านพี่มาดึงมันออกไปทำไมเจ้าคะ” หญิงสาวยึดแท่นฝนหมึกของสามีเอาไว้แน่น มันก็เป็นเพียงแค่แท่นฝนหมึนหนึ่งในหลาย ๆ อันของรั่วหยางจิ้น แต่อีกฝ่ายถึงขั้นเอ่ยปากว่าจะนำไปด้วยแสดงว่าสำคัญ นางไม่เข้าใจว่าพี่สาวของตนจะมาวุ่นวายอะไร

ฝูอิงไม่ยอมแพ้พยายามดึงแท่นฝนหมึกที่ว่านั่นจนมันหลุดออกจากมือของฝูหรงแต่นางก็ทำสิ่งที่ไม่คาดคิดคือปล่อยแท่นฝนหมึนนั่นตกลงพื้นในทันที ของเช่นนี้หากตกจากที่สูงก็คงจะแตกเป็นแน่ ชั่วอึดใจนั่นฝูหรงก็นำมือไปรองรับเอาไว้

“โอ๊ย” เสียงร้องลั่นของภรรยาคุณชายของจวนทำให้ทุกคนหยุดมือมาดูทันที แท่นฝนหมึกนั่นไม่แตกขอบเพียงแค่โดนพื้นเล็กน้อย แต่มือของฝูหรงนั้นเขียวช้ำในทันทีจนบรรดาสาวใช้ตกใจ

“ข้าไม่ได้ทำอะไรนะ นางมาดึงแย่งไปเอง” ฝูอิงคงนึกว่านางอยู่จวนตนเองกระมังถึงได้ทำท่าทางเช่นนี้

“คุณหนูเป็นแขกกลับไปเรือนรับรองเถอะเจ้าค่ะ”

ฝูอิงตวัดสายตามองคนที่พูดอย่างไม่พอใจ หากเป็นที่จวนสกุลฝูนางจะสั่งให้โบยให้หลังแตก

“เป็นเพียงแค่สาวใช้มาสั่งให้ข้าไปไหนไม่ไปไหนได้อย่างไร” นางขึ้นเสียงกับสาวใช้ “ข้าก็บอกแล้วว่าหรงหรงดึงไปเอง ข้าจะอยากให้น้องสาวของตัวเองเจ็บตัวหรือ”

ที่จริงพี่สาวที่ดีก็ควรจะเป็นเช่นนั้น แต่จากที่สาวใช้และคนงานเห็นมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา พวกนางชักไม่แน่ใจแล้วว่าพี่สาวของนายหญิงคนใหม่ของพวกเขาเป็นคนอย่างไรกันแน่

“ช่างเถอะ ท่านพี่กลับไปก่อนเถอะ แล้วเรื่องนี้ท่านพี่ก็ไม่ต้องมาช่วยหรอกจะเหนื่อยเสียเปล่า ๆ “

แทนที่ฝูอิงจะยอมนางกลับโวยวายหนัก “เจ้าหาว่าข้าวุ่นวายอย่างนั้นหรือ”

ฝูหรงที่เจ็บมือจี๊ดไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

“เอาเป็นว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของท่านพี่ กลับไปเถอะจะได้ไม่เหนื่อย”

คำว่าไม่ใช่หน้าที่ทำให้ฝูอิงยิ้มร้าย นางเดินเข้ามาใกล้น้องสาว

“น้องข้าอยากให้ข้าพัก ก็ได้ เพียงแต่มีบางเรื่องอยากให้เจ้ารู้เอาไว้” นางขยับมากระซิบข้างหูของฝูหรง “ว่ามันก็ไม่ใช่หน้าที่ของเจ้าเหมือนกันหรงหรงน้อย”

ฝูหรงไม่เคยเห็นพี่สาวเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกกลัว

“ข้าคงทำให้นางโกรธเข้าแล้ว” นางเอ่ยออกมาลอย ๆ บรรดาสาวใช้ก็ส่ายหน้า ทุกคนรู้ว่าฮูหยินเล็กเป็นคนเช่นไร แม้หญิงสาวจะเข้ามาเป็นนายหญิงคนใหม่ไม่นาน แล้วก็มองออกเหมือนกันว่าพี่สาวของนายหญิงของพวกเขาเป็นเช่นไร แตกต่างกันมากอย่างเห็นได้ชัด

“ไปพักก่อนเถอะเจ้าคะ ข้าจะเรียกท่านหมอมาดูอาการให้”

รั่วหยางจิ้นที่เดินสวนกับท่านหมอยามที่กลับมาที่เรือนก็ก้าวเท้าเร็วกว่าปกติเข้าไปในเรือน “มีใครเป็นอะไรทำไมต้องเรียกท่านหมอมา” ชายหนุ่มถามภรรยาของตน ที่ขอบตาแดงน้อย ๆ

“ข้าทำของตกใส่มือเจ้าคะ” ฝูหรงไม่อยากจะให้วุ่นวายจึงเอ่ยเช่นนั้น ซึ่งขัดใจสาวใช้ของจวนตระกูลรั่วมาก ๆ

“น่าแปลกปกติเจ้าไม่ใช่คนไม่ระวัง” รั่วหยางจิ้นพูดพร้อมกับเดินเข้ามาดูมือที่บวมและเขียวช้ำของภรรยา เห็นแล้วก็กัดฟันอย่างไม่พอใจ “เกิดขึ้นได้อย่างไร”

“พี่สาวของฮูหยินเล็กแย่งแท่นฝนหมึกจนตก ฮูหยินจึงเอามือไปรับเอาไว้เจ้าค่ะ”

ฝูหรองมองชิงอี้สาวใช้ที่ช่วยเหลือนางหลายอย่างในจวนนี้ อาจจะเป็นเพราะวันแรกนางบอกให้อีกฝ่ายไปทำเรื่องอื่นจะดูแลงานที่ควรจะเป็นของนางให้สาวใช้คนนี้จึงช่วยติดตามดูแลนางที่ไม่มีสาวใช้ติดตัวมา

“พี่สาวของเจ้าแล้วนางมายุ่งอะไรกับของของข้า…และเจ้ากัน” น้ำเสียงไม่พอใจยิ่งทำให้ฝูหรงหน้าเสีย

“ท่านพี่อิงอิงก็แค่อยากช่วย” ฝูหรงบอกอย่างระวัง

“บอกนางไม่ต้องมายุ่งกับของของข้า หากเจ้าไม่กล้าบอกนาง เจอนางครั้งหน้าข้าจะเป้นคนบอกเอง”

ได้ฟังคำสามีแล้วนางก็ยิ่งกังวลใจ

“ข้า… ข้าจะบอกเองเจ้าคะ” เพราะหากกรั่วหยางจิ้นเป็นคนไปบอก พี่สาวของนางก็คงคิดว่านางฟ้องสามีแน่ ๆ ฝูหรงคิดอย่างกังวล และนั่นก็อยู่ในสายตาของหนึ่งนายหนึ่งบ่าว จนอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้