Chapter Fifteen
I HEARD a lot of voices inside the darkness. Maraming boses. The first time, akala ko ako ‘yong kinakausap nila. Sumisigaw sila. Minsan parang umiiyak. May mga pagkakataong napagsisino ko ang may-ari ng mga boses. Narinig ko na si Bryce, si Nera, si Mamu, si Papu, ang Kuya...
“Ana, hindi ka pwedeng mamatay, sira ulo ka! Gumising ka r’yan, Ana! Ang daya-daya mo. Hindi pa ako nakakapag-sorry sa ‘yo...”
I’m not entirely sure but that sounded a lot like Mada. Was she crying?
“May nakikita ka pa bang good sa afternoon, Mada, sa ganitong sitwasyon na nag-aagaw-buhay ang anak ko? Sabihin mo nga. Anong ikinaganda ng tanghali?”
Oh, no. This is not good. An angry Mamu is bad. But a disappointed Mamu is very very bad.
“Tita Eve—”
“Ikaw, m
