เมียไร้ปรารถนา

คุยเรื่องหย่า

วันถัดมา

เสียงรถยนต์เจ้าของบ้านแล่นเข้ามาจอด ขณะที่พายรัญกำลังทำอาหารมื้อเช้าอยู่ภายในห้องครัว หมอคิลเลียนหายตัวออกไปตั้งแต่เมื่อคืน เพิ่งกลับถึงบ้านในช่วงสายของวันใหม่ ไม่สนใจคำโบร่ำโบราณที่บอกไว้ ว่าคืนเข้าหอไม่ให้ออกไปไหนจนกว่าจะเช้า

ทว่าพายรัญเองก็ใช่จะใส่ใจ เพราะมันเป็นเพียงการแต่งงานกำมะลอ หากแต่มีทะเบียนสมรสที่ถูกต้องตามกฎหมาย นึกแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ กับความซวยซ้ำซวยซ้อนของตนเอง

"พี่หมอ..." เธอเอ่ยเรียกหมอคิลเลียนเสียงเบา ระหว่างที่ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาภายในห้องครัว ร่างสูงยืนกอดอกพิงประตู จ้องมองภรรยาสาวกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำอาหาร จึงนึกถึงพาลินขึ้นมาอีกครั้ง

ทว่าไม่ได้นึกถึงความทรงจำอะไร นอกเสียจากมองเห็นความแตกต่างระหว่างฝาแฝดสองคนนี้ พาลินไม่เคยแม้แต่จะล้างถ้วยล้างจาน แต่พายรัญกลับทำอาหารอย่างช่ำชอง

"ทำมื้อเช้าเผื่อพี่ด้วยหรือเปล่า?" เขาพเยิดหน้าถามเสียงอ่อนโยนลง น้ำเสียงแตกต่างจากหมอคิลเลียนคนเมื่อคืนโดยสิ้นเชิง แต่หญิงสาวก็เข้าใจ ว่านั่นคงเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ และความโกรธเคืองที่พาลินหนีไป

"ทำสิคะ คือ... พายหมายถึงว่าไหนๆ ก็ทำแล้วก็เลยทำเผื่อพี่หมอเลย จะได้ไม่ต้องเข้าครัวทำอีกให้เปลืองน้ำเปลืองเตาแก๊ส" คำพูดแสนไร้เดียงสาของพายรัญทำให้หมอคิลเลียนคลี่ยิ้มเล็กน้อย แม้เขาจะมีเรื่องทุกข์ใจ แต่ก็ใช่จะเอามาลงที่หญิงสาวซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แค่เมื่อคืนมันก็มากเกินพอแล้ว

"ขอบใจมาก ไว้พี่มีโอกาสจะทำให้พายทานบ้างก็แล้วกัน"

"เอ่อ...ค่ะ งั้นพี่หมอขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนสิคะ เดี๋ยวพายทำเสร็จพี่หมอก็คงลงมาพอดี" เธอบอกเขา ขณะที่มือยังคงถือตะหลิว จากนั้นคิลเลียนจึงหมุนตัวเดินออกไป

พายรัญมองตามหลังร่างสูงใหญ่กำยำ คิลเลียนเป็นลูกครึ่งฝรั่งตัวใหญ่บึกบึน ใบหน้าค่อนไปทางตะวันตกชัดเจน หล่อเหลาคมคาย เป็นคุณหมอที่สาวๆ ใฝ่ฝันอยากได้เป็นคู่ครอง

"พี่ลินนะพี่ลิน พี่ไปอยู่ที่ไหนกันนะ ทำไมถึงได้ทำแบบนี้กับพี่หมอได้ลงคอ" เธอพึมพำกับตนเอง แม้จะพยายามติดต่อพี่สาวตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งถึงตอนนี้ ทว่ากลับไม่มีการตอบรับใดๆ จากพาลินเลย

คิลเลียนเดินกลับลงมายังห้องรับประทานอาหาร ร่างสูงแต่งตัวในชุดลำลอง กางเกงยีนและเสื้อยืดสีขาวธรรมดาในวันเสาร์ เขาลางานหลายวันเพราะเป็นช่วงงานแต่งงาน ขณะที่พายรัญต้องกลับไปเรียนในวันจันทร์นี้ ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของหญิงสาวเดินทางมาถึงปีสี่เทอมสุดท้ายแล้ว

"เราสองคนไม่รู้ว่าใครควรจะขอโทษใครนะ แต่ก็ไม่มีใครคาดคิดเหมือนกันว่าเราจะได้มาอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน" คิลเลียนนั่งลงบนเก้าอี้ อาหารถูกจัดใส่จานไว้สวยงามน่ารับประทาน

"เอ่อ...ค่ะ แล้วพี่หมอรู้สึกดีขึ้นหรือยังคะ พายรู้นะคะว่าเรื่องแต่งงานคงทำให้พี่หมอเสียใจมาก" หญิงสาวไม่เก่งที่จะพูดปลอบใจ

"น่าแปลกที่ความเสียใจมันไม่มากเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกเหมือนถูกหักหลังแล้วก็เกือบขายหน้านั่นสิ คือเรื่องใหญ่สำหรับพี่และครอบครัว"

"พาย...ขอโทษแทนพี่ลินนะคะ พายรู้ดีว่าคำขอโทษมันไม่สามารถลบล้างความผิดที่ใหญ่หลวงนี้ได้ แต่ก็หวังว่าพี่หมอจะไม่โกรธพี่ลิน"

"โกรธสิ พี่โกรธเขามาก พี่อยากเจอเขาเพื่อที่จะถามว่าทำไมถึงได้หนีไปแบบนี้ ตอนนี้พี่กำลังให้เพื่อนช่วยตามหาอยู่ พายไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก ถึงยังไงลินก็จะต้องกลับมา" เขาพูดน้ำเสียงจริงจัง แม้จะไม่ได้กลับมาในฐานะภรรยา แต่หมอคิลเลียนก็ใช่อยากจะให้หล่อนหายไปโดยไร้ร่องรอยเช่นนี้

"ถ้างั้นพี่หมอก็อย่าโกรธพี่ลินมากนะคะ โกรธแค่นิดเดียวก็พอ..." หญิงสาวพูดเสียงเบาราวกับเป็นการขอร้อง ไม่อยากให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่ดีกับพี่สาวของตน ทว่าคำพูดไร้เดียงสาแสนน่ารักนั้นกลับทำให้คิลเลียนรู้สึกเอ็นดูพายรัญเป็นอย่างมาก เขาจ้องมองเธอสลับกับอาหารในจาน แล้วจึงลองตักออมเล็ตเข้าปากเพื่อลิ้มรสชาติ ก่อนจะพยักหน้าและเคี้ยวหมุบหมับด้วยความเอร็ดอร่อย

"อร่อยนี่ พี่รู้จักกับลินมาตั้งหลายปี เขาไม่เคยทำอาหารให้พี่ทานเลยนะ" หมอคิลเลียนพูดถึงพาลินด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติ พายรัญเองก็นึกแปลกใจ เมื่อคืนเขาเมามายทำท่าเสียอกเสียใจเป็นอย่างมาก ทว่าวันนี้ทำตัวเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"พี่ลินแค่ไม่ชอบทำอาหารค่ะ แต่พี่ลินเก่งหลายอย่างนะคะ ทำงานเก่งหาเงินเก่งจนมีธุรกิจเป็นของตัวเอง" แม้รู้ดีว่าไม่ควรพูด แต่ก็อดชื่นชมพี่สาวเสียไม่ได้

"คนเราไม่มีใครเก่งไปซะทุกเรื่อง พายเองก็เก่งในสิ่งที่พายถนัดเหมือนกัน เลิกพูดถึงลินเถอะ" เขาบอก หญิงสาวชำเลืองมองใบหน้าคมคายเป็นระยะ ระหว่างที่เขากำลังรับประทานอาหารด้วยความเอร็ดอร่อย เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับเรื่องการแต่งงานที่เกิดขึ้น รวมถึงเรื่องทะเบียนสมรสด้วย

"พี่หมอคะ... พายขอถามอะไรได้หรือเปล่าคะ?"

"ได้สิ ถ้าเป็นคำถามไม่ยากพี่จะตอบให้" เขาบอก

"พายคิดว่าคงไม่ยากหรอกค่ะ พาย...เอ่อ...พายแค่อยากจะถามเรื่องหย่า" คำถามของพายรัญทำให้คิลเลียนหยุดรับประทานอาหารทันที เขาวางช้อนส้อมลงบนจาน

"อะไรกัน เพิ่งจะจดทะเบียนสมรสเมื่อวาน วันนี้พูดถึงเรื่องหย่าแล้วเหรอ?" ชายหนุ่มยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

"แต่เราแต่งงานเพื่อแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าเฉยๆ นะคะ พายไม่ได้คาดหวังว่าผู้ใหญ่จะให้จดทะเบียนสมรสแบบนี้" คิลเลียนครุ่นคิด ความจริงเขาเองก็ไม่ได้อยากดึงหญิงสาวเข้ามาเกี่ยวข้องในเรื่องนี้

"งั้นรอให้ครบสามเดือนก่อนก็แล้วกัน แล้วเราค่อยคุยเรื่องหย่าอีกทีหนึ่ง พี่ไม่อยากให้คนอื่นพูดถึงพายหรือว่าลินในทางที่ไม่ดี ว่าแต่งงานไม่ทันหม้อข้าวจะดำก็หย่าซะแล้ว" พายรัญเงียบไป จากนั้นจึงพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของชายหนุ่ม

"แบบนั้นก็ได้ค่ะ" เธอยอมอดทนเพื่อชื่อเสียงของพี่สาว เพราะหากทั้งคู่จดทะเบียนหย่ากันเร็วๆ นี้ คนที่จะถูกนินทาก็คงจะเป็นชื่อเสียงของพาลินไม่ใช่ตน หญิงสาวไตร่ตรองในใจ แล้วจึงลงมารับประทานอาหารเช้าร่วมกับคิลเลียน...