เพราะความรู้สึกผิดทำให้คิลเลียนตัดสินใจเดินลงมายังห้องครัว เขาตั้งใจทำมื้อเช้าให้พายรัญ และปล่อยให้ภรรยาแต่งเนื้อแต่งตัวในห้องนอนตามลำพัง
ใบหน้าคมคายชะเง้อมองไปยังโต๊ะอาหารเป็นระยะพลันชำเลืองมองนาฬิกา เห็นว่าเป็นเวลาเกือบเจ็ดโมงเช้าแล้วแต่หญิงสาวกลับยังไม่ยอมเดินลงมา อาหารเช้าเมนูง่ายๆ เช่นออมเล็ตถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะจนเรียบร้อย
พายรัญยืนอยู่ตรงบันไดบ้าน เธอชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ว่าควรแสดงสีหน้าอย่างไรเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคิลเลียน เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้นับเป็นความรู้สึกอับอายที่สุดในชีวิตตน
"พายครับ ลงมาทานมื้อเช้าได้แล้ว" ร่างสูงก้าวขาขึ้นบันไดมาได้เพียงสองสามก้าว เขาเห็นภรรยายืนอยู่จึงเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม คิลเลียนไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องน่าอับอาย
"เอ่อ...พายไม่หิวค่ะ ขอตัวไปเรียนเลยนะคะ" พายรัญพูดแล้วจึงกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันได เธอหลบสายตาคู่นั้นและแทบ
