NAPANGITI si Soffie nang kaagad tinugunan ni Nicholas ang kaniyang tawag. Nanatili niyang hawak-hawak ang bulaklak at pinagmamasdan. Minsan niyang pinangarap ang makatanggap ng ganito. At hindi niya akalaing mararanasan ito ngayon, kaya naman kahit malungkot siya dahil sa ilang araw niya nang hindi nakakasama si Nick, ay napapangiti pa rin siya dahil natanggap. “Hello, Sir. Nicholas—”
“Just Nicho please,” malambing ang boses ng lalaki at lalaking-laki.
“N-Nicho? Nakakahiya po.”
“Nah, it’s okay, Soffie.” Nicholas chuckled. “We’re friends now, right? You helped me and I helped you, let’s not talk too formal.”
Napatango siya. Sandaling nakalimutan na hindi nga pala siya nakikita ng lalaki. “Sige, Nicho. Maraming salamat nga pala sa bulaklak. Ngunit para saan ito?”
“Pagpapasalamat ko.
