Girls wearing Glasses 1 เรียกน้ำย่อย
1191 Words
@UC University
"ยัยหม้อแกง หม้อแกง ยัยหม้อแกง!!!!!"
โอ๊ย หนวกหูชิบหายจู่ๆยัยเพื่อนตัวดีของฉันก็ตะโกนโวกเหวกใส่หูฉัน จะบ้าตายเรียกดีๆก็ได้ป่ะ
"อะไร?"
ฉันถามมันออกไปอย่างหงุดหงิด อารมณ์เสียสุดๆอ่ะฉันกำลังมองหน้าสุดหล่อเดือนคณะแห่งคณะวิศวะกรรมโยธา เขาชื่อปอร์เช่ ฉันแอบชอบเขามาตั้งแต่ปี2แล้วละ แต่ด้วยลุกเฉิ่มๆของฉันที่แม้แต่หมาสักตัวยังไม่ชายตามอง ถอนหายใจแปปนะ
"แกจ้องมันจนจะกลืนกินไปทั้งตัวแล้วนะยะ"
ยัยเพ้นท์ตี้เพื่อนร่วมคณะของฉันเองแหละสนิทกันมาก แต่ไม่น่ามาคบกันได้ ฮ่าๆๆ ก็ยัยนี่ดีกรีดาวคณะมนุษย์ไงเล่า สวยขนาดไหนจินตนาการเอาเหอะ
"ก็ฉันชอบฉันจะมอง ผิดมากเหรอ?"
ฉันถามออกไปตรงๆ ฉันผิดมากเหรอที่ฉันทำได้แค่มองอ่ะ
" เห้อ เลิกชอบมันเหอะนะยัยหม้อแกง มันไม่สนใจแกเลยสักนิด หยิ่งก็หยิ่ง "
ก็จริงนะ ฉันพยายามยิ้มให้เขาตลอดเวลาที่เจอกันแต่เหมือนเขาจะไม่สนใจเดินผ่านไป ก็ใช่สิฉันมันไม่สวยนิ ใส่แว่น หน้าตาเฉิ่มเบ๊อะ แต่มีดีตรงที่เรียนเก่งสุดๆ ดูภูมิใจมากเลยใช่ไหมล่า ฮ่าๆๆ
" เอาเถอะได้แค่มองก็พอแล้ว"
แค่นี้ก็มากเกินพอแล้วสำหรับฉัน คงไม่หวังมากไปกว่านั้นหรอกเพราะผู้หญิงที่นายนั้นควงแต่ละคนแล้วนั้น เอิ่มม แค่หน้าอกฉันก็สู้ไม่ได้แล้วหละ
"แล้วแต่แกเหอะ ป่ะๆไปเรียนได้แล้ว วันนี้อาจารย์สอบสนทนาด้วย เดี๋ยวสาย"
พูดจบก็ดึงกระเป๋าลากคอฉันไปที่ตึกเรียนทันที ย้ำว่าลาก
อ้อฉันลืมแนะนำตัวไปสินะ ฉันชื่อหม้อแกงจ้า อายุ20ปี แล้ว ตอนนี้เรียนสาขาวิชาภาษาญี่ปุ่น ที่มหาวิทยาลัย UC ที่บ้านเปิดร้านขนมไทยไม่ต้องแปลกใจว่าชื่อนี้ท่านได้แต่ใดมา >.Porsche Talk
หลังจากรับน้องเสร็จผมก็มานั่งเล่นตรงโรงอาหารตึกวิศวะ เพราะวันนี้ผมไม่มีเรียน แต่ต้องมารับน้องอ่ะนะ ขี้เกียจจะตาย ผมนั่งทานช้าวสักพักก็มีเสียงเพื่อนๆผมทักขึ้น
"เห้ยๆมึงๆนั้นน้องเพ้นตี้ดาวคณะมนุษย์ป่าววะ"
ผมหันไปตามเสียงแล้วไปสบตาเข้ากับยัยแว่นข้างๆเพ้นตี้ดาวคณะมนุษย์ ยัยนั้นหลบสายตาผมด้วยอ่ะทำไมผมจะไม่รู้เล่าว่าเธอคิดอะไรกับผมอ่ะ ตั้งแต่ปี2แล้วมะ มานั่งเฝ้าผมทุกที่ๆผมไปอ่ะ ใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว!!
"ใช่ๆ น่ารักโคตรอ่ะมึง ส่วนคนข้างๆนั้นอย่าไปยุ่งนะมึง ของไอ้ปอร์เช่มัน"
ไอ้ไทเกอร์พูดขึ้นมองหน้าผมยิ้มๆ
"ไอ้สัส!! ไม่ใช่ของกูโว๊ยยยยย"
พวกมันก็หัวเราะฮากันทั้งโต๊ะ ก็แซวผมอย่างนี้มานานแล้วหละ เพราะยัยแว่นนั้นมันตามติดผมอย่างกับผีสิงอ่ะ ถึงเธอจะไม่เคยเดินมาบอกชอบผมตรงๆก็เถอะ แต่ใช่ว่าจะไม่มีใครรู้ โดยเฉพาะไอ้เพื่อนเวรพวกนี้แหละ ตาดีชิบหาย สังเกตตลอดเวลา
" นี่ไอ้ปอร์เช่ ยัยแว่นนั้นตามติดแกตั้งแต่ปี2อ่ะ แม่งความพยายามสูงมากอ่ะ กูยอม!!"
ไอ้โดมิโน่พูดขึ้น ผมก็คิดว่างั้นอ่ะ สุดๆจริงๆ
"ถ้ายัยนั้นมาบอกชอบมึง มึงจะเอามั้ยวะ"
ไอ้ไทเกอร์นั้นเอง มึงกล้าถามกูเนาะไอ้สัสเกอร์
"กูไม่คิดว่าคำถามนี้จะออกมาจากปากมึงนะ"
แล้วพวกมันก็หัวเราะขำเหมือนรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
" พนันกับกูมั้ยไอ้ปอร์เช่"
ผมหันไปมองหน้ามัน
"พนันอะไรวะ"
"กูให้เวลามึงเทอมหนึ่ง หลอกล่อยัยแว่นให้มาเป็นของมึงให้ได้ สำเร็จแล้วมึงจะทิ้งจะเลิกก็แล้วแต่มึงอ่ะ"
ผมมองหน้ามันนิ่ง ไอ้เหี้ยเอ้ย ชั่วสุดๆ
"แล้วกูจะได้อะไร"
ผมลองดูข้อเสนอมันก่อน เผื่อถูกใจอาจจะรับคำท้า ฮ่าๆๆ
"เบอร์น้องมะปรางเดือนคณะบัญชีที่มึงหมายตาไว้"
อื้อหือ ข้อเสนอดีเยี่ยมอ่ะ แจ่มสุดๆ
" จัดไปมึงเตรียมเบอร์ไว้ให้กูได้เลย เพราะยัยนั้นอ่ะแปีบๆก็เรียบร้อยละ"
ผมบอกออกไปอย่างมั่นใจ อย่าลืมสิว่ายัยนั้นตามติดผมอย่างกับผีสิง ถ้าผมทำดีด้วยหน่อยเดี๋ยวก็เดินตามผมต้อยๆแล้ว
" เฮ้ยๆ เล่นกับความรู้สึกผู้หญิงแบบนั้นได้ไงวะ"
ไอ้แบรี่พูดขึ้นหลังจากที่เงียบมาตลอด พูดน้องต่อยหนักฉายามันแหละ
" มึงเงียบไอ้แบร์ กูไม่ได้เล่นกับความรู้สึกใครโว๊ยย แค่ตอบสนองยัยนั้นไง มึงไม่เห็นเหรอไงตามติดเพื่อนมึงมาตั้งแต่ปี2 ให้เขาได้เชยชมไอ้ปอร์เช่สักเทอมก็ยังดี ถือว่าทำบุญ ฮ่าๆๆ"
ไอ้เกอร์พูดไปหัาเราะไป ผมก็ไม่พูดอะไรต่อ ความหวังอย่างเดียวคือเบอร์น้องมะปรางโว๊ยยย ผมจะสอยดาวไง ฮ่าๆๆ พรุ่งนี้คงต้องเริ่มแผนการแล้วล่ะ
- Writer
