จอมวางแผน 1
2034 Words
"นายๆๆๆ แย่แล้ว"
เข้วิ่งหน้าตาตื่นเรียกนายของมันดังลั่น ฝูงแพะที่กินหญ้าอยู่หน้าบ้านของสายน้ำวิ่งกันคนละทิ้งละทางด้วยความตกใจ
"อะไรว่ะ เสียแผนหมด"
คนตัวโตตะคอกกลับลูกน้อง ตอนนี้อัคคีมาด้อมๆมองๆ รอบๆบ้านหลังเล็กที่พักของสายน้ำศัตรูตัวฉกาจ ไม่มีเหตุผลที่จะมา แต่อยากมาดู
"นายใหญ่ๆ ไปโรงพยาบาล เข้ เข้ เห็นสลบด้วย"
เด็กหนุ่มน้ำเสียงติดขัดด้วยความเหนื่อย
"อะไรนะ"
เจ้าของเสียงใส เปิดประตูออกมา หาต้นเสียงที่มาทำลายสมาธิการทำงาน
"นายใหญ่จ้ะ นายใหญ่ไปโรงพยาบาล เข้เห็น ผู้จัดการสายจันทร์พาขึ้นรถไปเมื่อกี้ สลบด้วยนะ หน้านายใหญ่ซืดมากเลย"
รีบรายงานตามสิ่งที่นายใหญ่เทพวายุสั่งมาจนครบ
.......
"ไอ้เข้ แกต้องไปบอกตามที่ข้าวางแผนไว้จนครบทุกคำพูด อย่างให้ขาดเกินแม้แต้คำเดียว และต้องทำให้ทั้งอัคคี และสายน้ำรู้ทั้งคู่ เข้าใจไหม ไอ้เข้"
เด็กหนุ่มนิ่วหน้าฟังอย่างตั้งใจ
"นายใหญ่แต่ ถ้านายอัคคีรู้ว่าเข้โกหก ตายแน่นะ"
เข้ยังอยากมีเมีย มีลูก มีครอบครัว นายใหญ่จะเข้าใจไหม
"เอาไป"
ธนบัตรมูลค่าสองพันบาทถูกส่งให้เข้
"เสร็จงานมารับอีก แค่นี้ทำได้ไหม"
"สบายมากจ้ะ ทุกอย่างจะเรียบร้อย นายใหญ่สบายใจได้"
เข้รับคำแน่นหนัก งานนี้ไม่มีพลาด
......
"ไปเอารถออก ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"
น้ำเสียงดุดันของคนเป็นนายสั่งลูกน้อง เด็กหนุ่มตกใจรีบวิ่งหกล้มหกคว่ำด้วยความเกรงในตัวนาย และความผิดที่โกหกคำโต
"เดี๋ยวฉันไปด้วย"
สายน้ำยืนฟังเหตุการณ์เมื่อครู่ เป็นห่วงอาวายุไม่แพ้อัคคี เอ่ยปากกับศัตรูที่หันหลังเดินออกไปแล้ว
"ไม่ให้ไป"
คนตัวใหญ่ตะโกนไล่หลังออกมา ยัยหมูหลุมเธอกล้ามากนะ ถ้าไม่ติดว่าเธอกับฉันมีความแค้นต่อกันละก็ อัคคีจะจับปล้ำให้เดินไม่เป็นเลย คนอะไรน่ากินชมัด
"ไอ้หน้าตุ้ด ไอ้ใจร้าย ขอไปด้วยก็ไม่ให้ไป"
สายน้ำตะโกนตามหลังอัคคีออกไป คนอะไรใจร้ายตลอดกาล
"ออกรถสิว่ะไอ้เข้ ชักช้าจริงโว้ย"
อัคคีที่ใจร้อนยิ่งกว่าไฟ ไม่รู้พ่อวายุจะเป็นยังไงบ้าง ลูกน้องก็ชักช้าไม่ได้ดั่งใจเลย
"นายยยยย ให้คุณคนสวยไปด้วยสิ"
เข้ต้องทำตามคำสั่งนายใหญ่เพื่ออนาคตของตัวเองนะ นายอย่าฆ่าเข้นะ
"นี้รถกู กูไม่ให้ยัยหมูหลุมนั้นขึ้นมา เข้าใจไหม ออกรถเร็ว"
ไอ้เข้คงอยากตายมากสินะถึงได้พูดกับเขาแบบนี้
"งั้นเอารถนายใหญ่อีกคันไปก็ได้สินาย คุณคนสวยจะได้ไปได้"
เข้กระโจนออกจากรถ ไปขับอีกคันออกมา แล้วเรียกสายน้ำให้มาขึ้นรถ
"ไอ้เข้เสร็จงานนี้แกตาย"
อัคคีส่งสายตาคาดโทษมายังเข้ ลูกน้องคนสนิท
"นายไปทำอะไรแถวบ้านของฉัน"
สายน้ำเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอันเรียบเฉย ท่ามความเงียบสงัดมีแต่เสียงลมหายใจของทั้งสามชีวิตภายในรถ
"ใครอยากจะเข้าใกล้บ้านเธอมิทราบ ฉันไปดูแพะของฉัน"
อัคคีทำหน้ามึน มาถามเอาอะไรตอนนี้ยัยหมูหลุม ตัวฉันเองยังไม่รู้เลยว่าไปทำไม
"แพะของฉัน ของนายที่ไหน ฉันเอาเงินส่วนตัวซื้อมา"
อะไรของเขา อย่าบอกนะว่าห่วงต้นหญ้าที่แพะกินเข้าไป ไอ้คนแล้งน้ำใจ
"ไอ้เข้ไหนบอกว่าแพะซื้อมาใหม่ไง"
ซวยแล้วไหมไม่หน้าเลยอัคคี นายแห่งไร่อติเทพจนมุมแล้วจริงหรือเนี้ย
"เข้ เข้ บอกตอนไหนครับ"
เข้ที่กล้วตายเพราะคำโกหก แถมยังไปลากคุณคนสวยมาด้วย ยังจะมาเรื่องแพะอะไรอีกละนายจ๋า
"ไอ้เข้"
เสียงตะวาดลั่นรถ ไม่เกรงใจคนร่วมทางมาด้วย ไอ้ลูกน้องเวร แทนที่จะเอ่ออ้อตาม มันน่าฆ่าทิ้งสะตอนนี้
"นายไปทำอะไรที่บ้านฉัน"
คำถามวกกลับมาที่เดิม ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ไอ้อัคคีหน้าดำ
"....."
ไม่มีเหตุผลโว้ย ก็มันเดินไปเองจะมาถามเอาอะไร ยัยหมูหลุม ฮึ๋ย อารมณ์เสีย
"ถึงโรงพยาบาลแล้วครับนาย"
เข้ขับรถเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลของคุณนายเพียงฟ้าแม่ของอัคคี ตามที่นายใหญ่สั่งไว้ หมดหน้าที่ของเข้แล้วนะนายใหญ่ จ่ายเงินมาด้วย แค่คิดเข้ก็ยิ้มแก้มปริแล้ว เงิน เงิน เงิน
“มีอะไรกันคะถึงได้มาถึงที่นี้ มีใครไม่สบายหรือเปล่า”
คุณนายเพียงฟ้าเอ่ยทักทายสหายสองคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานที่โรงพยาบาลของเธอ
“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณนาย แต่ไอ้วายุมันอยากมาเลยลากผมมาด้วย”
สายจันทร์ส่ายหน้าไม่เข้าใจเทพวายุเลยว่าทำไมต้องมาถึงที่นี้
“ฉันอยากให้อัคคีกับสายน้ำแต่งงานกัน”
เทพว่ายุที่นอนคิดมาทั้งคืนเฉลยให้ทุกคนฟัง
“เป็นไปไม่ได้ สองคนนั้นนะ ไม่มีทาง”
สายจันทร์ทั้งรักและห่วงลูกสายคนเดียวมากถ้าให้ลูกสายต้องมาแต่งงานกับคนที่ลูกเกลียด เขาคงไม่เห็นลูกมีความสุขแน่
“ไอ้จันทร์ แกอย่าหวงลูกสิวะ แต่งงานนะไม่ได้ไปไหน”
เทพวายุเข้าใจถึงความรู้สึกของสายจันทร์เพื่อนรักคนนี้ดี
“แต่ฉันว่าคงไม่มีทาง เกลียดกันขนาดนั้น”
คุณนายเพียงฟ้าเสริมทัพทันที ยังคงจดจำเหตุการณ์นั้นได้ดีที่วายุต้องตามเธอไปเพื่อเคลียร์ปัญหาเมื่อสิบห้าปีก่อน
“ไอ้จันทร์ข้าสัญญาแทนอัคคีนะ อัคคีต้องรักและดูแลหนูสายน้ำเท่าชีวิตของเขาเป็นแน่”
วายุที่รู้ได้ว่าสายจันทร์ยังคงกังวนในการที่ลูกสาวต้องมาแต่งงานกับอัคคี
“แต่ถ้าลูกสาวข้าเสียใจเมื่อไร คนในไร่อติเทพรวมถึงแกด้วยไอ้วายุ จะไม่ได้เจอสายน้ำ กับสายจันทร์อีกตลอดไป”
“มันจะไม่มีวันนั้น ด้วยเกียรติของตระกูลอติเทพ”
เทพวายุรู้ดีว่าตั้งแต่อัคคีได้เจอกับสายน้ำ ชีวิตของอัคคีเปลี่ยนไปแค่ไหน และสายตาที่มองสายน้ำในวันที่ไม่ได้เจอกันมาสิบห้าปีมันเปลี่ยนจากคำว่าศัตรูไปแล้ว
“แล้วคุณจะทำยังไง”
เพียงฟ้าที่ดูเพื่อนรักสองคนให้วาจาสัญญากันก็อดสงสัยไม่ได้จึงต้องพูดขึ้นขัดจังหวะ
“นั้นแหละสิ่งที่คนทำหน้าที่แม่ต้องทำ”
วายุที่ดูหนักอกหนักใจ โยนโจทย์อยากให้คุณนายเพียงฟ้าทันที
“อะไรกันคะคุณว่ายุ”
ยังไงกันละที่นี้ มายกปัญหาให้กันหน้าตาเฉย คุณเทพวายุ
“อ้าว นึกว่าแกมีแผนแล้วสะอีก”
สายจันทร์ที่มองหน้าเพื่อน สลับกับคุณนายเพียงฟ้าที่ตอนนี้ทั้งสองคนนิ่วหน้าคิดหนัก
“ข้าให้ไอ้เข้บอกหนูสายน้ำกับอัคคีว่าข้ามาโรงพยาบาล สลบไม่ได้สติ ให้ไอ้จันทร์พามา แต่แผนต่อไปละ”
ปวดหัวแท้ ถ้าคนอย่างเขาป่วยจริงคงเป็นไปไม่ได้ เขารักสุขภาพเหนือสิ่งอื่นใดของนี้อัคคีรู้ดี
“ทำไงต่อละที่นี้ คุณวายุนะคิดอะไรแต่ละอย่าง แล้วนี้ถ้าอัคคีมาถึงโรงพยาบาลพร้อมกับสายน้ำแล้วคุณเทพวายุนายใหญ่แห่งไรอติเทพไม่ได้เป็นอะไร โรงพยาบาลของฉันจะพังขนาดไหนคุณไม่ได้คิดไว้ด้วยหรอคะ”
คุณนายเพียงฟ้าถึงกับกุมขมับ อดีตสามีกำลังจะสร้างปัญหาใหญ่ให้กับเธอ
“คุณก็ช่วยกันคิดสิ ทำยังไงก็ได้ คงมีเวลาจนกว่าไอ้เข้จะโทรมารายงานว่าออกมากันหรือยัง”
ก็มันไม่รู้จะทำยังไงหนิ อยากให้ลูกมีเมียใจจะขาด แต่ยังไม่มีแผนในหัวเลยทำยังไงดี
“ฉันป่วยเอง”
คุณนายเพียงฟ้าเสนอตัว ยังไงสะอัคคีก็ไม่ได้เห็นเธอทุกวันแบบวายุ คงไม่มีทางรู้หรอกว่าแม่ไม่สบาย และก็คงดีกว่าให้พ่อสองคนที่รักลูกมากแต่แสดงไม่เก่งเท่าเธอ
“ป่วย ยังไง”
วายุที่ดูจะไม่เข้าใจ ในแผนการของคุณนายเพียงฟ้า
“ป่วยเป็นโรคหัวใจ ยังไงซะโรคนี้ก็บอบบางมาก ถ้าโดนขัดใจหรือไม่พอใจมากๆเข้าก็จะแสดงอาการออกมา”
คุณเพียงฟ้าเสนอแผนการทันที ในห้องเต็มไปด้วยการประชุมแผนการแต่ละขั้นอย่างแยบยล ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า จะมาปรึกษาถูกคน วายุที่เป็นต้นคิดก็ไม่ได้มีแผนอะไรเลยในหัว สายจันทร์ก็ยังคงกังวนกับเหตุการณ์ในอนาคต
“เอาเป็นว่าตามนี้นะคะ ทุกคนตกลงตามนี้นะคะ งันฉันจะไปเตรียมตัวก่อน คุณก็รอรับลูกๆแล้วกัน”
คุณนายเพียงฟ้าเดินออกจากห้องไปเตรียมตัวที่ห้องพันคนไข้ ทิ้งสองหนุ่มใหญ่ให้ปรึกษากันต่อไป
“วายุข้ากังวนผลที่จะตามมาวะ มันมีลางยังไงก็ไม่รู้”
สายจันทร์ที่กังวนไม่เลิกเอ่ยพูดขึ้น
“แกอย่ากังวนไป ยังไงลูกชายข้าก็ตกหลุมรัก ยัยหมูหลุมแน่ๆ ข้ามั่นใจ”
วายุยังคงยืนยันในความคิดของตนเอง
“แต่แกน่าจะรู้นี้ว่า ความแค้นในวันเด็กยังคงฝังแน่นมากแค่ไหน ถึงสายน้ำจะดูอ่อนโยนกับทุกคนแต่ยกเว้นอัคคี”
สายจันทร์รู้นิสัยลูกของเขาดี ว่าน่ารักแค่ไหน แต่กับอัคคีสายน้ำกับไม่มีความน่ารักแบบนั้นมอบให้เลย
“มันก็เหมือนกันนั้นแหละ อัคคีก็เป็นสุภาพบุรุษมาก แต่เมื่อเจอกับลูกสาวแก นิสัยที่แม้แต่ข้ายังไม่เคยเห็นก็ถูกเปิดเผยออกมา แกลองคิดดู ถ้าไม่ใช่เนื้อคู่กัน จะมีใครได้เปิดเผยตัวเองขนาดนี้ไหม”
วายุที่ยังคงเชื่อมันในสายตาของตัวเองว่ายังไงทั้งสองก็ต้องแต่งงานกัน ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน
“เนื้อคู่ ยังไง ข้าไม่เข้าใจ คนมันเกลียดกันขนาดนั้น”
ไอ้เพื่อนเวร คิดอะไรเข้าข้างแต่ลูกชายตัวเอง
“เนื้อคู่ตั้งแต่แกกลับมาจากใต้แล้ว แกไม่รู้อะไร แต่ก็ช่างมันเถอะ ยังไงสะ ลูกสาวแกจะมีแต่ความสุข และสุขมากที่สุดเลยด้วย ข้าสัญญา”
ข้าคงอธิบายอะไรมากไม่ได้วะ ก็แกมันหวงลูกสาวจนหน้ามืดแล้วไอ้เพื่อน
“แล้วถ้าสองคนนั้นไม่ได้รักกันอย่างที่แกคิดละ ไอ้วายุ”
พ่อย่อมรักลูกมากเป็นธรรมดา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รังเกลียดอัคคี แต่ถ้าลูกไม่ได้รัก เขาก็คงไม่บังคับ
“สองคนนั้นนะรักกัน แต่มันมีอะไรบางๆกั้นไว้ ต้องให้เราช่วยนี้ไง อย่าได้กังวนไปไอ้สายจันทร์”
ข้าคิดอะไรไว้ไม่มีผิดหรอกไอ้จันทร์ ไม่อย่างงงั้นข้าจะเป็นนายใหญ่บริหารไร่อติเทพได้ยังไง
“กริ้งงงงงงงง”
เสียงโทรศัพท์ของวายุดังขึ้น คนที่โทรมาไม่ใช่ใครนอกจากไอ้เข้
(นายเข้ส่งคุณสายน้ำกับนายอัคคีลงจากรถเรียบร้อยแล้วนะ ตอนนี้เข้เอารถมาเก็บ นายใหญ่อยู่ตรงไหน เข้จะไปรับค่าเหนื่อย)
“ไอ้เข้ กูไม่หนี้มึงไปไหนหรอกนะ ไอ้นี้ชักจะเอาใหญ่ กูของดูความสำเร็จก่อน ค่อยมารับที่หลัง”
วายุส่ายหน้าระอากับเด็กเข้ ไม่รู้ว่าอัคคีทนอยู่กับเด็กคนนี้ได้ไง
“ไปไอ้จันทร์ไปทำหน้าที่กามเทพกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
แผนนี้ต้องสำเร็จยังไงสะคุณนายเพียงฟ้าก็เคยแสดงละครเวทีของโรงเรียนมัธยม แสดงจนเขาเองยังประทับใจจนเอาเธอมาเป็นแม่ของอัคคีนี้ไง
- Writer
