ตอนที่ 3
1917 Words
ตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ ณฟ้าเดินทางมาขอเข้าพบฌอนทุกวัน พร้อมทั้งขนมที่ทำมาแจกพนักงานซึ่งฌอนเองก็ได้กินขนมพวกนั้นแต่ไม่มีวันไหนเลยที่เขาอนุญาตให้ณฟ้าเข้าพบ
อย่างเมื่อวาน เขาให้เธอรอเกือบสี่ชั่วโมงแต่สุดท้ายก็ไม่ให้เธอเข้าพบอยู่ดี
เวลาบ่ายโมงตรงแบบนี้ ณฟ้าจะต้องเดินเข้ามาพร้อมตะกร้าขนมแล้ว ซึ่งวันนี้นั้นต่างออกไป ไม่มีวี่แววของหญิงสาวเลย
พนักงานต่างชะเง้อคอมอง ตั้งแต่มีณฟ้ามาตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ บริษัทที่เต็มไปความเคร่งเครียดก็เปลี่ยนไป บรรยากาศสดใสและผ่อนคลายเพียงแค่มีณฟ้ามานั่งอยู่ และได้ทานขนมอร่อยๆของเธอ
“วันนี้คุณณฟ้าไม่มาเหรอ”
“นั่นสิ พอไม่มีคุณณฟ้า ช่วงบ่ายของบริษัทเรากลับมาเงียบเหงาอีกแล้ว”
“จริง ฉันจะหลับละเนี่ย ถ้าได้พายส้มของคุณณฟ้าคงมีแรงกว่านี้แน่”
“ฉันเป็นคุณณฟ้าคงไม่มาเหมือนกันแหละ เมื่อวานคุณฌอนให้รอตั้งนาน ใจร้ายมาก”
“อะแฮ่ม”
พนักงานที่กำลังจับกลุ่มคุยกันอยู่ต่างสะดุ้ง รีบหันไปทักทายฌอน แล้วแยกย้ายกันไปทำงานทันที
ปกติแล้วฌอนไม่เคยเดินออกจากห้องทำงานเวลานี้ เหตุใดกันวันนี้เขาถึงได้มาเดินวน ๆ อยู่บริเวณหน้าลิฟต์ ทุกคนต่างแอบมองด้วยความสงสัยแต่ไม่มีใครกล้าถามออกไป
“เอ่อ คุณฌอนต้องการอะไรรึเปล่าครับ”
เชน ลูกน้องคนสนิทอีกคน ตัดสินใจถามออกไปเมื่อเห็นท่าทีของเจ้านาย คล้ายชะเง้อหาอะไรบางอย่าง
“เปล่า” ฌอนพูดเพียงเท่านั้นก็หันหลัง เดินกลับเข้าไปยังห้องทำงานของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกับที่เซฟเดินออกมาจากลิฟต์พอดี
เชนเลยเดินเข้าไปถามเซฟ เพราะเชนลาหยุดไปหนึ่งสัปดาห์ จึงไม่ทราบว่าช่วงเวลาที่ลาไปเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่แน่ใจว่าอาจจะเกี่ยวกับท่าทางของฌอนรึเปล่า
“ทำไมวันนี้คุณฌอนเขาดูแปลก ๆ วะ”
“แปลกยังไงวะ”
“คุณฌอนดูไม่ค่อยมีสมาธิเลย แถมอยู่ ๆ ลุกออกมาชะเง้อมองหาอะไรสักอย่างแถวหน้าลิฟต์ด้วย”
เซฟนิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
“มึงยิ้มอะไรวะไอ้เซฟ”
“เปล่านี่ เดี๋ยวกูเอาของนี่ไปให้คุณฌอนก่อนนะ”
“เฮ้ยเดี๋ยวดิ แล้วตกลงคุณฌอนเป็นอะไร”
ณฟ้ายืนกุมมือ ชะเง้อมองเข้าไปในห้องนอนของพ่อเธอด้วยความเป็นกังวล เมื่อเช้าพ่อของเธอมีไข้ขึ้น จนกระทั่งช่วงเที่ยงพ่อของเธอมีอาการหายใจเร็วแรงกว่าปกติ
เธอจึงรีบเรียกหมอประจำเคสมาดูแต่ทว่าหมอคนนั้นติดเคสอื่น เลยส่งหมออีกคนมาแทน
"น้องฟ้าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ตอนนี้อาการของคุณอาคงที่แล้ว"
ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือโชคชะตาลิขิต หมอที่มาวันนี้คือ 'หมอมีน' รุ่นพี่ที่ ณฟ้าเคยสนิทเนื่องจากแม่ของเขาเป็นเพื่อนกับแม่ของเธอ
"ขอบคุณมากนะคะพี่หมอมีน"
"สบายมากครับ พี่ขอโทษด้วยนะ พี่ไม่รู้ข่าวเรื่องคุณอามาก่อนเลย"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่หมอมีน คุณพ่อเพิ่งมีอาการไม่กี่สัปดาห์นี้เองค่ะ"
"เหรอครับ"
หมอมีนหันกลับไปมองณกรณ์ซึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าสงสัย
ยิ่งได้เปิดประวัติการรักษาดูแล้วยิ่งเคลือบแคลงใจ ทุกอย่างแลดูไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไร
"พี่หมอมีนมีอะไรรึเปล่าคะ"
"อ๋อเปล่าครับ แล้วนี่น้องฟ้าเป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนานเลย"
"ฟ้าสบายดีค่ะ คิดว่าพอคุณพ่ออาการดีขึ้น ฟ้าจะกลับไปเรียนต่อให้จบ และกลับมาเปิดร้านขนมที่นี่ค่ะ"
“พูดถึงเรื่องนี้ คิดถึงฝีมือทำอาหารและขนมของน้องฟ้าเหมือนกันนะครับเนี่ย” หมอหนุ่มเอ่ยบอก บอกกลาย ๆ ว่าเขาต้องการทานอาหารฝีมือเธอ
ด้วยความที่ใกล้เวลาอาหารว่างแล้ว ณฟ้าเลยตัดสินใจชวนหมอมีนทานอาหารและน้ำชาด้วยกัน
เนื่องจากเธอมีขนมที่ทำค้างไว้อยู่
“ถ้าพี่หมอมีนไม่รีบไปไหนอยู่ทานน้ำชาด้วยกันก่อนสิคะ ฟ้าทำคัปเค้กสตรอว์เบอร์รีค้างไว้เหลือแค่แต่งหน้าเค้กหน่อยเดียวก็พร้อมเสิร์ฟแล้วค่ะ”
“สำหรับน้องฟ้า พี่ว่างเสมอครับ”
หมอหนุ่มยิ้มหวาน เขาแอบชอบณฟ้ามาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วแต่ด้วยความกล้าที่มีไม่พอ
เขาเลยไม่ได้บอกเธอ เมื่อได้กลับมาเจอณฟ้าอีกครั้ง นั่นทำให้เขารู้เลยว่าในใจของเขา ยังคงมีแค่ณฟ้าคนเดียวเท่านั้น
“พี่หมอมีนนั่งรอในสวนก่อนก็ได้นะคะ ฟ้าขอเวลาครู่เดียว”
“ไม่เป็นไรครับ ให้พี่ช่วยดีกว่า”
ในเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยปากอยากช่วย ณฟ้าเองก็ไม่อยากขัด เลยให้เขาช่วยหยิบเค้กที่อบเสร็จแล้วมาเตรียมไว้
ส่วนเธอนั้นเตรียมอุปกรณ์สำหรับแต่งหน้าเค้ก
“น้องฟ้าทำเยอะจังครับ จะเอาไปไหนเหรอ”
มือเรียวชะงักเล็กน้อย เธอหันไปมองคัปเค้กบนโต๊ะพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ขนมพวกนี้เธอตั้งใจทำไปให้พนักงานที่บริษัทของฌอนนั่นแหละ
เวลาเห็นพวกเขาทานขนมอย่างมีความสุขแล้วทำให้เธอรู้สึกอิ่มเอมใจ เธอถือว่าความรู้สึกเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ช่วยเยียวยาใจเธอได้มากทีเดียว
แม้ว่าฌอนจะยังไม่ให้เธอเข้าพบก็ตาม
“วันนี้คงไม่ได้เอาไปแล้วค่ะ”
ณฟ้าเลี่ยงจะตอบคำถาม เธอไม่อยากให้หมอมีนรู้เรื่องปัญหาภายในบ้านของเธอเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องภายในครอบครัว
“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอเหมาหมดเลยได้ไหมครับ”
“พี่หมอมีนจะเอาไปไหนเหรอคะ?”
“เอาไปแจกที่โรงพยาบาลครับ ขนมอร่อย ๆ ของน้องฟ้า ใครได้กินก็ต้องหายเหนื่อยแน่นอน”
“ได้เลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นพี่หมอมีนต้องช่วยณฟ้าแต่งหน้าเค้กแล้วนะคะ”
“ด้วยความยินดีเลยครับ”
ทั้งคู่ช่วยกันตกแต่งเค้กโดยหมอมีนมีครูคนสวยอย่างณฟ้าคอยช่วยสอน เขาแอบลอบมองรอยยิ้ม และท่าทางหวานละมุนของหญิงสาวหลายครั้ง ทุกอย่างที่เป็นเธอไม่ว่าจะเป็นการขยับตัว การพูด รอยยิ้มหรือแม้กระทั่งวินาทีที่เธอกะพริบตานั้นล้วนทำให้เขาตกอยู่ในห้วงภวังค์ได้ทั้งสิ้น
หมอมีนต้องวัดอัตราการเต้นของหัวใจตัวเองอยู่บ่อยครั้ง กลัวว่าหัวใจจะเต้นแรงเกินไปยามได้อยู่ใกล้ณฟ้า
หลังจากดื่มน้ำชากันเสร็จ หมอมีนเลยถือโอกาสชวนณฟ้ามาแจกขนมที่โรงพยาบาลด้วยกัน วันนี้เขาไม่ได้มีเวรต้องเข้าโรงพยาบาล หมอมีนเลยถือโอกาสเอาขนมมาฝากเพื่อน และพยาบาลแทน แถมยังเป็นข้ออ้างได้ใช้เวลากับณฟ้าอีกด้วย
“ฟ้าไปด้วยจะดีเหรอคะ ฟ้าไม่รู้จักใครเลยนะ”
“น้องฟ้าคงไม่ใจร้ายให้พี่ถือเข้าไปคนเดียวหรอกใช่ไหมครับ”
หมอมีนยกถุงขนมในมือขึ้นด้วยใบหน้าแลดูน่าสงสาร
ทั้งที่อันที่จริงขนมไม่ได้เยอะจนเขาถือไม่ไหวเสียหน่อย อย่างตอนนี้เขาก็ถือเองคนเดียวทั้งหมด ใช่ว่าเขาจะให้ณฟ้าช่วยแต่กลับพูดอ้างเรื่องนั้นออกมา
“ก็ได้ค่ะ”
ด้วยความใจดีและใจอ่อนเป็นทุนเดิมของณฟ้าอยู่แล้ว เลยทำให้เขาโน้มน้าวเธอได้ไม่ยาก
ทั้งคู่เดินเคียงคู่พูดคุยกัน แลดูคล้ายคู่รักในสายตาคนภายนอก ไม่เว้นแม้แต่คุณหญิงกชกร เจ้าของโรงพยาบาลที่กำลังเดินเคียงคู่มากับลูกชาย คนโต
“แหม หมอมีนขยันเชียวนะ วันหยุดยังมาโรงพยาบาลอีก”
คุณหญิงกชกรเดินเข้ามาทักหมอมีน หมอมีนและณฟ้าจึงหยุดคุยกัน หันกลับมาทักทายคุณหญิงกชกรเช่นกัน
เมื่อครู่ทั้งคู่มัวแต่คุยกัน เลยไม่ทันสังเกตเห็นคุณหญิงกชกร
“สวัสดีครับคุณหญิง/สวัสดีค่ะคุณหญิง”
“สวัสดีจ้ะ นี่หนูณฟ้ารึเปล่า โตเป็นสาวสวยจนน้าแทบจำไม่ได้เลย”
“ใช่ค่ะคุณหญิง”
ณฟ้าตอบคุณหญิงกชกรด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อหันไปเห็นใบหน้าหงิกหงอ ไม่สบอารมณ์ของชายหนุ่มด้านข้างคุณหญิงกชกร
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไรจ๊ะ แล้วคุณณกรณ์เป็นยังไงบ้าง ช่วงนี้ไม่ได้ข่าวคราวเลย”
“เพิ่งกลับมาค่ะ เอ่อ ตอนนี้คุณพ่อไม่สบายค่ะ ฟ้าเลยต้องกลับมาดูแลท่าน”
“ตายจริง คนแข็งแรงอย่างคุณณกรณ์ไม่สบายได้ยังไงกัน”
คุณหญิงกชกรเอามือทาบอก เมื่อก่อนเธอและณกรณ์ค่อนข้างสนิทกัน แต่พอณกรณ์มีภรรยาใหม่เป็นจินลดา ทั้งคู่จึงเริ่มห่างกันเพราะจินลดาไม่ค่อยยอมให้ณกรณ์เข้าสังคม หรือออกมาเจอเพื่อนเท่าไรนัก
“เดี๋ยวผมจะลองตรวจคุณอาอย่างละเอียดอีกครั้งครับคุณหญิง”
“ดี ๆ รบกวนหมอมีนด้วยนะ”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลทั้งน้องณฟ้า ทั้งคุณพ่อของเธออย่างดีเลย”
“อะแฮ่ม”
ทั้งสามคนหันไปมองชายหนุ่มข้างกายคุณหญิงกชกร ที่ยืนเงียบอยู่นานแต่อยู่ ๆ กลับกระแอมออกมา
“คุณฌอนไปตรวจหน่อยไหมครับ เพื่อเป็นอะไรหนัก”
หมอมีนถามออกไป เขาไม่ค่อยสนิทกับฌอนมากนัก เจอกันเพียงไม่ กี่ครั้งในฐานะลูกชายของคุณหญิงกชกร
“ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครดูแล”
พูดเพียงเท่านั้นฌอนก็หันหลังเดินออกไป เลยโดนคุณหญิงกชกรบ่นตามหลัง
“ลูกคนนี้ ไร้สัมพันธมิตรมาก ฉันต้องขอโทษแทนฌอนด้วยนะหมอมีน”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ถ้ายังไงฉันขอตัวก่อน ไว้ฉันเข้าไปเยี่ยมคุณณกรณ์นะจ๊ะหนูฟ้า”
“ขอบคุณมากค่ะ”
หลังจากยืนส่งคุณหญิงกชกรเรียบร้อย ณฟ้าและหมอมีนก็พากันเดินไปยังห้องพักแพทย์ ระหว่างทางหมอมีนเลยถามสิ่งที่เขาสงสัยพฤติกรรมบางอย่างของฌอนและณฟ้าเมื่อครู่
“น้องฟ้ารู้จักกับคุณฌอนเหรอครับ”
“ทำไมเหรอคะ?” คิ้วสวยเลิกขึ้น เธอกลัวหมอมีนจะรู้เรื่องหนี้ระหว่างพ่อของเธอและฌอน
ณฟ้าไม่ได้อาย แต่เธอกลัวว่าหากหมอมีนรู้แล้วจะยื่นมือเข้ามาช่วยซึ่งเธอไม่อยากรับความช่วยเหลือจากคนอื่นเท่านั้นเอง
ในเมื่อเป็นหนี้ของครอบครัวเธอ เธอก็อยากจะรับผิดชอบเอง
“เปล่าหรอกครับ พี่แค่เห็นคุณฌอนเอาแต่จ้องน้องฟ้าเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เรารีบเอาขนมไปให้เพื่อนพี่หมอมีนกันเถอะ”
ณฟ้าเปลี่ยนเรื่อง เธอคิดว่าที่ฌอนมองเธอแบบนั้นคงเพราะไม่พอใจเธอในฐานะลูกสาวของลูกหนี้เขานั่นแหละ อีกอย่างเธอยังไปขอเข้าพบเขาแทบทุกวัน หรือหลังจากนี้เธอไม่ควรไปที่บริษัทของเขาแล้ว และหาวิธีอื่นเพื่อประนีประนอมเรื่องบริษัทของพ่อเธอแทน
- Writer
