When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
บทที่ 18 ชอบเธอเข้าให้แล้ว “เป็นอะไรไป” “...” “หรือว่าเจ็บ” เจ้าป่าถามเสียงเบาเมื่อรถยนต์ขับสวยเคลื่อนตัวมาได้สักพัก เมื่อกี้เขาแค่ไม่อยากให้หญิงสาวกลับคนเดียวจึงเลือกที่จะทำแบบนี้ แต่เจ้าป่าก็คิดว่าตัวเองพยายามยั้งแรงเอาไว้แล้ว “เปล่า” มาลีวัลย์หันไปมองคนข้างตัวอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาเพราะน้ำเสียงที่เจ้าป่าถามกันเมื่อกี้มันเจือแววรู้สึกผิดชอบกล ก่อนที่มาลีวัลย์จะตอบเสียงเรียบ ที่เจ้าป่าจับเธอขึ้นรถเมื่อกี้ไม่ได้เจ็บอะไรนัก แต่เธอหงุดหงิดที่เขาเอาแต่บังคับกันมากกว่า เมื่อสิ้นเสียงหวานทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบ ก่อนที่เจ้าป่าจะลอบมองสีหน้าคนข้างตัว “คุณจะพาฉันไปไหน” เมื่อขับรถมาสักพักมาลีวัลย์ก็เพิ่งสังเกตว่านี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านเธอ ทั้งที่วันนี้เธอควรจะได้พักผ่อนกลับต้องมาทำอะไรก็ไม่รู้ จึงทำให้หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว โครก ทว่าไม่ทันจะได้คำตอบเสียงท้องดันร้องขึ้นอย่างน่าอาย