“ไม่ปล่อยหรอก”
“...” ร่างเล็กมองมือหนาที่จับแขนเธอเรียบนิ่งโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ไหนจะท่าทางเย็นชาของมาลีวัลย์ที่เขาไม่เคยเห็นนั่นอีก
“เป็นอะไร”
“เปล่า” มาลีวัลย์ดึงแขนออกจากอีกคน ก่อนที่แผ่นหลังเล็กจะกระแทกกับเบาะนุ่มอย่างแรงให้เจ้าป่ารู้ว่าเธอไม่พอใจที่เขาเอาแต่ใช้กำลังบังคับกัน เมื่อสิ้นเสียงหวานทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบ ก่อนที่เจ้าป่าจะลอบมองสีหน้าคนข้างตัว
“คุณจะพาฉันไปไหน” เมื่อขับรถมาสักพักมาลีวัลย์ก็เพิ่งสังเกตว่านี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านเธอ ทั้งที่วันนี้เธอควรจะได้พักผ่อนกลับต้องมาทำอะไรก็ไม่รู้
โครกก
“หิวเหรอ”
“มะ...ไม่หิว” เสียงหวานอึกอักเมื่อรู้สึกอับอายที่เจ้าป่าทักที่ท้องเธอร้องซะเสียงดัง เพราะเมื่อเช้ารีบร้อนออกมาทำให้มาลีวัลย์ไม่ได้ทานอะไรสักอย่าง ใบหน้าบูดบึ้งขึ้นสีแดงก่ำทำเจ้าป่าลอบยิ้มมุมปาก
“หึ”
“พามาทำไม ก็บอกแล้วว่าไม่หิว จะกลับบ้าน” รถยนต์คันสวยหักเลี้ยวเข้าร้านอา
