หนึ่งเดือนต่อมา...
มาลีวัลย์กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองโดยไม่คิดสนใจผู้ชายใจร้ายคนนั้น แม้ในห้วงความรู้สึกเธอจะยังคิดถึงเจ้าป่าอยู่ตลอดเวลาก็ตาม และตั้งแต่ที่เจ้าป่าออกไปจากห้องเธอคราวนั้น ทั้งสองคนก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย
แต่ก็ดีแล้วเพราะถ้าได้เจอหน้ากันขึ้นมาจริง ๆ มาลีวัลย์ก็คงทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ให้เรื่องของเรามันจบไปแบบนี้แหละ
ดีที่สุดแล้ว...
ร่างเล็กลงจากห้องนอนอย่างเอื่อยเฉื่อยเพราะนี่เป็นวันหยุด แต่แทนที่เธอจะได้นอนอุตุอย่างที่ใจหวัง ผู้เป็นมารดาดันให้คนมาเรียกจนใบหน้าสวยของคนนอนไม่เต็มอิ่มฉายแววหงุดหงิด
“มีอะไรคะแม่ พี่ ! เอ่อ คุณ” มาลีวัลย์เผลออุทานสรรพนามคุ้นปากแต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าระหว่างเราไม่เหมือนเดิมก็เปลี่ยนคำเรียกขาน
“เอ๊ะ...ยัยมาร์นี่” พวงผกาปรามเมื่อไม่ทันได้พูดอะไรลูกสาวเธอก็กระโดดชี้หน้าแขกอย่างเสียมารยาท
“ขอโทษค่ะ”
“เฮ้อ น้าว่าให้น้าไปดูรถเองดีกว่า ป่าจะได้ไ
