พันธนาการรักเจ้าป่า

บทที่ 8 ไม่ได้รัก NC20+

วันนี้เธอสวมใส่เพียงเดรสสีขาวสบายตัว และก่อนหน้านี้มาลีวัลย์ก็เปียกฝนอยู่หน่อย ๆ ทำให้สามารถมองทะลุเข้าไปเห็นถึงเสื้อชั้นใน และเมื่อรู้ตัวมือเล็กรีบยกขึ้นปิดหน้าอกตัวเอง

“มาร์ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย”

“งั้นเหรอ”

“อะ...อื้ม พี่ป่าหิวไหม ให้มาร์ทำอาหารให้ไหม” มาลีวัลย์เสนอสิ่งที่ตัวเองถนัด และเจ้าป่าก็พยักหน้าอย่างขอไปทีขณะที่มือหนาก็กระดกเบียร์เย็น ๆ ลงคอ

ทว่าเมื่อเปิดตู้เย็นดวงหน้าหวานก็ต้องหมองลง เพราะในนี้ไม่มีอะไรที่พอจะเรียกว่าอาหารได้เลยด้วยซ้ำ

“ใช้ชีวิตอยู่ยังไงเนี่ย”

“พูดอะไร”

“อะ”

ขณะที่เธอกำลังบ่นกระปอดกระแปด เสียมทุ้มต่ำของเจ้าของห้องก็กระซิบที่ข้างหูทำมาลีวัลย์สะดุ้งโหยง

“ตกใจหมดเลย พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

“รู้ตัวช้าจริง ๆ” เจ้าป่าส่ายหน้าราวกับเอือมระอา ทำเอามาลีวัลย์หน้ามุ่ย

“ตู้เย็นพี่ป่าไม่มีอะไรเลย จริงสิ พี่ทานคุกกี้ก่อนไหม” มาลีวัลย์มองนอกหน้าต่างก็พบว่าเม็ดฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าสั่งอาหารก็คงใช้เวลาอีกนาน และเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะหิวเธอจึงเสนอคุกกี้ที่เหลือจากการปิกนิกก่อนหน้านี้

“เอามาสิ”

“พี่ก็ถอยสิ”

เจ้าป่ายอมถอยง่าย ๆ แม้กลิ่นหอมจากกายขาวจะทำให้เขานึกเสียดายอยู่หน่อย ๆ

คุกกี้ไม่กี่ชิ้นถูกจัดใส่จานแสดงให้เห็นถึงความเอาใจใส่ของคนทำ เธอถือมันมาให้ร่างสูงที่นั่งอยู่โซฟาตัวใหญ่ จานขาววางลงตรงหน้าเจ้าป่าก่อนที่เธอจะเอาตัวเองไปนั่งข้าง ๆ เขา

“เป็นไง อร่อยไหม” เสียงหวานถามขึ้นอย่างตื่นเต้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าป่าได้ทานฝีมือเธอ

“ก็ดีกว่าไม้ดีดปาก” เจ้าป่าตอบอย่างไว้ท่าที ทั้งที่สิ่งที่กำลังทานอยู่จะถูกปากเขาไม่น้อย ไม่สิ ต้องบอกว่าอร่อยกว่าเจ้าไหน ๆ ที่เคยทานเสียอีก

“อะไร มาร์ทำคุกกี้อร่อยจะตายเหอะ” เสียงหวานไม่ยินยอมเพราะขนมชนิดนี้คือสิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุด ส่วนสาเหตุก็มาจากคนตรงหน้านี่แหละ

มาลีวัลย์จำได้ว่าตอนเด็ก ๆ เจ้าป่าชอบกินคุกกี้ ฉะนั้นเวลาทำขนมชนิดนี้ทีไรมาลีวัลย์ก็จะตั้งใจเป็นพิเศษ

“อะ พี่ป่าปากเปื้อน” มาลีวัลย์หน้างออยู่ได้ไม่นานเพราะคนตรงหน้าไม่มีท่าทีจะเอ่ยคำชมเพื่อปลอบใจกัน และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเธอก็พบว่ามุมปากหยักมีช็อคโกแลตติดอยู่ และเร็วกว่าความคิดนิ้วเรียวก็เอื้อมไปเกลี่ยมันเสียแล้ว

“อ๊ะ พี่ป่า” ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงเมื่อปลายลิ้นชื้นตวัดเลียสิ่งที่ติดอยู่ปลายนิ้วเธอ และสายตาที่มองกันก็ทำให้มาลีวัลย์แอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่

ทั้งสองสบตากันอยู่ไม่กี่วินาทีร่างเล็กถูกจับให้ขึ้นมานั่งบนตักแกร่งในท่าหันหน้าเข้าหากัน ก่อนที่จมูกโด่งจะโน้มลงมาซุกไซ้ไปทั่วลำคอสวยโดยที่เจ้าของร่างก็เอียงคอรับสัมผัสร้อนแรงด้วยความเต็มใจ

แขนเรียวยกโอบรอบต้นคอแกร่งพลางส่งเสียงอื้ออึงให้อีกฝ่ายได้ยินไปพลาง

เจ้าป่าทั้งซุกไซ้และดูดเม้มเนื้อขาวจนขึ้นสีแดงเถือกไปทั่วบริเวณก่อนที่ปากร้อนจะเคลื่อนมาจนถึงปลายคาง ก่อนจะจบที่ริมฝีปากของเธอ

“อื้อ”

ปากหยักขบเม้มและดูดดึงอยู่นานก่อนที่เขาจะสอดลิ้นเข้ามาทักทายด้านในโพรงปาก และรสหวานล้ำทำให้รสจูบครั้งนี้ร้อนแรงมากกว่าเดิม

เรียวลิ้นชื้นไล่ไปตามไรฟันก่อนจะวกกลับมาเกี่ยวพันอวัยวะเดียวกัน ซึ่งมาลีวัลย์ก็ตอบรับสัมผัสของเขาเป็นอย่างดี และขณะเดียวกันมือหนาก็ค่อย ๆ สอดเข้ามาในเดรสตัวสวยที่เธอสวมใส่

ร่างบางสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อมือร้อนของเขาบีบเคล้นต้นขาเนียนก่อนที่มันจะเลื่อนขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด จนกระทั่งปลายนิ้วยาวแตะที่ชั้นในชื้นแฉะของเธอ !

ทั้งที่ถูกสัมผัสเพียงปลายนิ้ว ร่างบางก็แอ่นเข้าหาร่างกายใหญ่โต

มาลีวัลย์เบียดหน้าท้องเข้าหาแก่นกายแข็งผ่านเป้ากางเกงส่วนก็มือเล็กก็ซุกซนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของคนตัวสูงไปด้วย และการยั่วยวนของหญิงสาวทำให้เจ้าป่ามีอารมณ์ขึ้นมาได้ไม่ยาก

“อ๊ะ”

“อ่า” เสียงแหบพร่าครางข้างใบหูทำคนขี้ยั่วตัวสั่น แต่ถึงอย่างนั้นเอวบางก็ยังคงส่ายร่อนไม่หยุดขณะที่ดวงตาคู่สวยก็จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าคมคาย

“จะทำอะไร” สีหน้าที่เต็มไปด้วยความต้องการของเจ้าป่าทำมาลีวัลย์ตกอยู่ในภวังค์ จนมือเรียวหมายจะเอื้อมเข้าไปสัมผัสแต่เสียงเข้มก็ดังขึ้นเสียก่อน เธอจึงได้แต่ชะงักอยู่กลางอากาศ

เจ้าป่ามองดวงหน้าของคนบนตักนิ่ง ๆ ก่อนที่จะหลุบตามองเสื้อผ้าหลุดรุ่ยไปแล้วไม่น้อย เผยให้เห็นร่องรอยสีกุหลาบที่เขาเคยประทับไว้เมื่อครั้งก่อน

“มือนุ่มฉิบหาย”

“พี่ป่ามัน-”

เจ้าป่าจับมือเธอ ก่อนจะนำมือเรียวไล่สัมผัสผ่านหน้าท้องและไรขนสีเข้มไปกระทั่งถึงส่วนที่แข็งชันตามแรงอารมณ์ และเพียงมือนุ่มนิ่มของเธอแตะโดนเบา ๆ แก่นกายเขาก็กระตุกอย่างห้ามไม่อยู่

“เธอทำอะไรกับฉันกันแน่มาร์ “

นัยน์ตาคู่สวยจ้องมองกันราวกับต้องการหาคำตอบทั้งที่เธอเองก็ไม่เข้าใจคำถามของเขาด้วยซ้ำ แต่ไม่ทันที่มาลีวัลย์จะคิดอะไรไปมากกว่านี้ มือหนาข้างที่ว่างก็เอื้อมเข้ามาลูบไล้ไปตามสีข้างก่อนจะปลายนิ้วร้อนผ่าวจะสะกิดเข้าที่จุกสีหวาน

“อ๊ะ”

“อ่อนไหวมากเหรอ”

“...” มาลีวัลย์ส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งที่เนื้อตัวขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะอารมณ์ทางเพศ และท่าทางอย่างนั้นทำเอาเจ้าป่ายกยิ้ม

ก่อนที่ใบหน้าคมจะโน้มลงมาอีกครั้ง ปลายจมูกไล่เกลี่ยไปตามพวงแก้มใสและสัมผัสแผ่วเบาอย่างนั้นทำมาลีวัลย์ขนลุกชันไปทั้งร่างอีกทั้งมันยังกระตุ้นความต้องการของเธอมากกว่าเดิมอีก

“พี่ป่า” เสียงหวานครางหวิวขณะที่ดวงตาคู่สวยหยาดเยิ้มช้อนมองเจ้าป่า

กายขาวแอ่นเข้าไปเสียดสีกล้ามเนื้อแน่นหนั่นและเพียงแค่นั้นชายหนุ่มก็รู้ความต้องการของหญิงสาวแล้ว ท่อนเนื้อใหญ่จะนำออกมาทั้งที่ยังสวมกางเกงอยู่ เช่นเดียวกับมาลีวัลย์ที่ทำเพียงถอดชั้นในคาไว้ที่ขาข้างหนึ่ง

ก่อนที่แก่นกายใหญ่จะถูกสอดเข้าไปในร่องรักอย่างเชื่องช้า แต่แค่นั้นก็สร้างอย่างวาบหวามให้หญิงสาวจนแผ่นหลังแอ่นโค้งส่งผลให้หน้าอกเข้าชิดใกล้หน้าคมโดยปริยาย และท่าทางโคตรจะยั่วกันอย่างนั้นทำเจ้าป่ายั้งใจไม่ไหว

“อ๊า ลึกไป อึ๊ก”

“แน่นมากมาร์”

เสียงหวานครางลั่นเมื่อชายหนุ่มสอดเข้าไปได้ครึ่งลำแล้วเจ้าป่าก็กระแทกพรวดเข้ามาจนสุดความยาว

ร่างแน่งน้อยแอ่นเกร็งเมื่อรู้สึกว่าสิ่งนั้นสอดเข้ามาจนถึงท้องน้อย ไม่ต่างจากเจ้าป่าที่ตอนนี้ก็ปวดหนึบไปทั้งลำกายเพราะแรงตอดรัดจากคนใต้ร่าง มือหนาเอื้อมไปบีบนมใหญ่ที่สั่นส่ายตามจังหวะดิ้นเร่าของเจ้าของร่าง

“ฉิบ “

“อะ แรงไปพี่ป่า อะ”

บทรักร้อนแรงเกิดขึ้นกลางห้องกว้าง มาลีวัลย์ยั่วยวนและเจ้าป่าก็ตักตวงความต้องการของตัวเองอย่างเต็มที่ สองกายตอบสนองกันและกันตามอารมณ์ที่ลุกโหม

ความใหญ่โตเข้าออกซ้ำ ๆ ยิ่งเขาเข้าไปลึกเท่าไรเสียงหวานก็ยิ่งลอดผ่านมาให้ได้ยินมากเท่านั้น

“พี่ป่า อะ ไม่ไหว อร๊างง” มาลีวัลย์โดนรุกล้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็ทนไม่ไหว ดอกไม้แดงก่ำหลั่งของเหลวขณะที่ยังมีเกสรก้านใหญ่แทรกอยู่ด้านใน และแรงตอดรัดนั่นแน่นเสียจนเจ้าป่าเสียววาบไปทั้งลำก่อนจะปลดปล่อยอารมณ์ออกมา

“ซี้ดด”

ขาเรียวที่พาดอยู่บนไหล่กว้างสั่นเทิ้มอย่างน่าสงสาร แต่ช่องทางร้อนกลับตอดรัดราวกับต้องการรีดน้ำรักออกมาให้หมดทุกหยดหยาด

พลันความคิดที่ว่าหญิงสาวจะไปนอนใต้ร่างคนอื่นนอกจากตัวเอง

ทั้งที่เขาพูดตลอดว่าคิดกับมาลีวัลย์แค่คู่นอน แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกหวงแหนร่างกายนี้

และเมื่อความคิดที่ตัวเองพยายามปฏิเสธมาตลอดก่อตัวขึ้นมือหนาก็จับเอวบางไว้มั่นราวกับแล้วกระแทกกระทั้นระรัวเพื่อตอกยำว่าระหว่างเราไม่ได้อะไรมากไปมากการเป็นคู่นอนเท่านั้น

“อะ พี่ป่า อย่าเพิ่ง”

เจ้าป่าไม่ได้คิดอะไรกับมาลีวัลย์ทั้งนั้น

เขาไม่ได้รักเธอ

“ไม่ได้รัก”

“…”

“ไม่ได้รัก...ฉันไม่ได้รักเธอ”

เจ้าป่าหลับตาเพราะไม่อยากให้ตัวเองเห็นใบหน้าของหญิงสาว และการย้ำเตือนใจตัวเองซ้ำไปซ้ำมานั่นมันทำให้เขาเผลอหลุดสิ่งที่คิดออกมา โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่ได้ยินเจ็บปวดมากแค่ไหน

“...” ดวงหน้าสวยหม่นแสงลงในทันที เธอรู้อยู่แล้วว่าเจ้าป่าไม่ได้รักกัน แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายพูดคำนั้นทั้งที่ยังสอดใส่ตัวตนอยู่ในร่างเธอ

เก่งจริงๆ...

ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนการกระทำของเขาก็มีผลต่อใจเธอเสมอ มาลีวัลย์หลับตาลง ร่างเล็กปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัญชาตญาณทางกาย และเนิ่นนานกว่าบทรักจะจบลง

ร่างเล็กตื่นมาอีกครั้งตอนที่ท้องฟ้าด้านนอกมืดสนิท เธอค่อย ๆ ดันตัวจากอ้อมกอดที่เคยฝันหาแต่เมื่อได้เข้ามาอยู่นั้นจริง ๆ กลับไม่ได้เป็นอย่างที่เคยคิด เพราะหัวใจเจ้าป่าไม่เคยมีเธอเข้าไปอยู่ในนั้น

ความรักที่เจ้าป่าไม่มีวันมอบให้เธอได้...

มือเรียวเอื้อมไปลูบใบหน้าที่เธอหลงรักแผ่วเบา แม้เมื่อสักครู่จะถูกปฏิเสธทั้งที่ไม่ทันได้สารภาพ แต่มาลีวัลย์ก็ยังคงอาลัยอาวรณ์ที่จะเอาตัวเองออกจากอ้อมกอดนี้

ปากอิ่มจะโน้มลงไปประทับจูบข้างแก้มสาก เพราะรู้ดีว่าถ้าไม่ใช่ตอนที่อีกฝ่ายหลับใหลเธอคงไม่มีโอกาสได้ทำ

“มาร์อยากตัดใจจากพี่ให้ได้เร็ว ๆ จัง” พูดแค่นั้นมาลีวัลย์รีบรุดออกจากอ้อมกอดแสนอบอุ่นแต่ขณะเดียวกันก็หนาวเหน็บไปทั้งใจ และออกจากห้องแห่งนี้ไปในที่สุด...