เจ้าป่ามองคนที่หลับลงไปในครั้งในอ้อมกอดเขา ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ ไม่รู้เจ้าตัวฝันดีหรือไงใบหน้าถึงได้อมยิ้มทั้งที่ไม่มีสติอย่างนี้
เขาพาร่างเล็กไปนอนที่เตียงกว้างของตัวเอง พร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่นั่งลงข้าง ๆ กัน นิ้วยาวถูกส่งไปเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้า ก่อนที่นัยน์ตาคมจะจับจ้องดวงหน้าหวานอยู่อย่างนั้น
ใบหน้าที่แสนน่ารัก แต่บางเวลาก็เซ็กซี่และเย้ายวนจนเจ้าป่าอดไม่ไหมไหว
ดวงตากลมโตที่มักจะมองเขาอย่างออดอ้อนในเวลาปกติ และจะเปลี่ยนเป็นฉ่ำเยิ้มอย่างอยู่บนเตียง แก้มนวลเนียนที่มักจะขึ้นสีแดงระเรื่อยามเขินอาย และริมฝีปากสีระเรื่อที่เจ้าป่าได้ลิ้มรสมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แต่ก็ไม่เคยเบื่อหน่ายเสียที
และกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ ใบหน้าคมโน้มลงไปใกล้จนริมฝีปากเราจะสัมผัสกัน
ก่อนจะ...
“แม่ง มึงบ้าไปแล้วหรือไงไอ้ป่า” เจ้าป่าด่าตัวเอง เพราะบางอย่างในใจมันกำลังกู่ร้องว่าเขากำลังจะให้มาลีวัลย์มีอิทธิพลต่อความรู้สึกมากว่าไป
และเจ้าป่าไม่ต้องการอย่างนั้น...
เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมง ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงกว้างก็ค่อยๆ รู้สึกตัว มาลีวัลย์กระพริบตาถี่ ๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองกำลังเป็นหนูทดลองชิมเครื่องดื่มของเพื่อนรัก
แต่ทว่าทำไมบ้านของพิกุลถึงได้มีแต่กลิ่นอายของเจ้าป่า ไหนจะรอบห้องนี้ก็เหมือนห้องนอนของเขาไม่มีผิด
“อ๊ะ”
เมื่อคิดได้อย่างนั้นร่างเล็กก็ดีดผึง ก่อนจะต้องหลับตาไปแปบหนึ่งเพราะยังแฮงก์อยู่
มาลีวัลย์นั่งนิ่ง ๆ อยู่สักพักก่อนจะเดินออกจากห้องนอนใหญ่ และก็พบว่าตรงกลางห้องรับแขกมีร่างสูงใหญ่ของเจ้าของห้องนั่งอยู่
“เอ่อ พี่ป่าทำไมมาร์ถึงมาอยู่ที่นี่”
“เมาจนจำอะไรไม่ได้หรือไง”
“แฮะ ๆ ” มาลีวัลย์หัวเราะแห้งเพราะจำอะไรไม่ได้จริง ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เลือกที่จะไม่เซ้าซี้ให้เขารำคาญใจเพราะคิดว่าไปถามกลับพิกุลน่าจะได้คำตอบง่ายกว่า
“แล้วนี่ดื่มตั้งแต่หัววันเลยเหรอคะ”
มาลีวัลย์ถามไปอย่างนั้นทั้งที่ตัวเองเพิ่งจะฟื้นเพราะแอลกอฮอล์แท้ ๆ
ตากลมเหลือบมองนาฬิกาพบว่าตอนนี้เป็นเวลาเย็นย่ำแล้ว สลับกับเบียร์หลายกระป๋องที่เกลื่อนอยู่ข้างตัวและดูจากสภาพคนตรงหน้าเธอก็พอรู้ว่าเขาคงมีแต่น้ำแอลกอฮอล์ลงท้องเป็นแน่
“ไม่ให้ดื่มแล้วจะให้ทำอะไร หรือเธอจะทำอะไรให้ฉันหายเบื่อ” เจ้าป่าไม่พูดเปล่า นัยน์ตาคู่คมยังไล่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าอกกลมกลึงอย่างสื่อความหมาย
วันนี้เธอสวมใส่เพียงเดรสสีขาวสบายตัว และเพราะเพิ่งตื่นชุดที่ใส่อยู่จึงหลุดลุ่ยออกหน่อย ๆ และเมื่อรู้ตัวมือเล็กรีบยกขึ้นปิดหน้าอกตัวเอง
“มาร์ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย”
“งั้นเหรอ”
“อะ...อื้ม พี่ป่าหิวไหม ให้มาร์ทำอาหารให้ไหม” แม้จะยังมึนหัวอยู่ แต่มาลีวัลย์ก็เสนอสิ่งที่ตัวเองถนัดเพรานึกอยากเอาใจ ส่วนคนถูกถามก็เพยีกอย่างขอไปที
ทว่าเมื่อเปิดตู้เย็นดวงหน้าหวานก็ต้องหมองลง เพราะในนี้ไม่มีอะไรที่พอจะเรียกว่าอาหารได้เลยด้วยซ้ำ
“ใช้ชีวิตอยู่ยังไงเนี่ย”
“บ่นอะไร”
“อะ”
ขณะที่เธอกำลังบ่นกระปอดกระแปด เสียมทุ้มต่ำของเจ้าของห้องก็กระซิบที่ข้างหูทำมาลีวัลย์สะดุ้งโหยง
“ตกใจหมดเลย พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“รู้ตัวช้าจริง ๆ” เจ้าป่าส่ายหน้าราวกับเอือมระอา ทำเอามาลีวัลย์หน้ามุ่ย
“ตู้เย็นพี่ป่าไม่มีอะไรเลย จริงสิ พี่ทานคุกกี้ก่อนไหม” เพราะตอนนี้เป็นช่วงเลิกงานถ้าสั่งอาหารก็คงใช้เวลาอีกนาน มาลีวัลย์จึงเสนอคุกกี้ให้อีกคนรองท้องไปก่อน เพราะจำได้ว่าตัวเองมีขนมติดกระเป๋าอยู่
“เอามาสิ”
“พี่ก็ถอยสิ”
เจ้าป่ายอมถอยง่าย ๆ แม้กลิ่นหอมจากกายขาวจะทำให้เขานึกเสียดายอยู่หน่อย ๆ
คุกกี้ไม่กี่ชิ้นถูกจัดใส่จานแสดงให้เห็นถึงความเอาใจใส่ของคนทำ เธอถือมันมาให้ร่างสูงที่นั่งอยู่โซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะเอาตัวเองไปนั่งข้าง ๆ เขา
“เป็นไง อร่อยไหม” เสียงหวานถามขึ้นอย่างตื่นเต้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าป่าได้ทานฝีมือเธอ
“ก็ดีกว่าไม้ดีดปาก” เจ้าป่าตอบอย่างไว้ท่าที ทั้งที่สิ่งที่กำลังทานอยู่จะถูกปากเขาไม่น้อย ไม่สิ ต้องบอกว่าอร่อยกว่าเจ้าไหน ๆ ที่เคยทานเสียอีก
“อะไร มาร์ทำคุกกี้อร่อยจะตายเหอะ” เสียงหวานไม่ยินยอมเพราะขนมชนิดนี้คือสิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุด ส่วนสาเหตุก็มาจากคนตรงหน้านี่แหละ
มาลีวัลย์จำได้ว่าตอนเด็ก ๆ เจ้าป่าชอบกินคุกกี้ ฉะนั้นเวลาทำขนมชนิดนี้ทีไรมาลีวัลย์ก็จะตั้งใจเป็นพิเศษ
“อะ พี่ป่าปากเปื้อน” มาลีวัลย์หน้างออยู่ได้ไม่นานเพราะคนตรงหน้าไม่มีท่าทีจะเอ่ยคำชมเพื่อปลอบใจกัน และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเธอก็พบว่ามุมปากหยักมีช็อคโกแลตติดอยู่ และเร็วกว่าความคิดนิ้วเรียวก็เอื้อมไปเกลี่ยมันเสียแล้ว
“อ๊ะ พี่ป่า” ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงเมื่อปลายลิ้นชื้นตวัดเลียสิ่งที่ติดอยู่ปลายนิ้วเธอ และสายตาที่มองกันก็ทำให้มาลีวัลย์แอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ทั้งสองสบตากันอยู่ไม่กี่วินาทีร่างเล็กถูกจับให้ขึ้นมานั่งบนตักแกร่งในท่าหันหน้าเข้าหากัน ก่อนที่จมูกโด่งจะโน้มลงมาซุกไซ้ไปทั่วลำคอสวยโดยที่เจ้าของร่างก็เอียงคอรับสัมผัสร้อนแรงด้วยความเต็มใจ
ทั้งที่บอกว่าจะไม่ให้มาลีวัลย์มีอิทธิพลต่อใจมากเกินไป เมื่อร่างเล็กอยู่ตรงหน้าเจ้าป่าก็ไม่ต่างจากโรคจิต ที่ต้องการสัมผัสเธอตลอดเวลา
และถ้าจะให้โทษอะไรสักอย่างก็คงเป็นเบียร์หลายกระป๋องที่ดื่มไปก่อนหน้านี้พรากสติเขาไป เช่นเดียวกับมาลีวัลย์ที่มีอารมณ์ขึ้นมาอย่างง่ายดายก็คิดว่าตัวเองยังแฮงก์อยู่
แขนเรียวยกโอบรอบต้นคอแกร่งพลางส่งเสียงอื้ออึงให้อีกฝ่ายได้ยินไปพลาง
เจ้าป่าทั้งซุกไซ้และดูดเม้มเนื้อขาวจนขึ้นสีแดงเถือกก่อนที่ปากร้อนจะเคลื่อนผ่านปลายคาง และจบลงที่ริมฝีปากของเธอ
“อื้อ”
ปากหยักขบเม้มและดูดดึงอยู่นานก่อนที่เขาจะสอดลิ้นเข้ามาทักทายด้านในโพรงปาก และรสหวานล้ำทำให้รสจูบครั้งนี้ร้อนแรงมากกว่าเดิม
เรียวลิ้นชื้นไล่ไปตามไรฟันก่อนจะวกกลับมาเกี่ยวพันอวัยวะเดียวกัน ซึ่งมาลีวัลย์ก็ตอบรับสัมผัสของเขาเป็นอย่างดี ก่อนที่มือหนาจะค่อย ๆ สอดเข้ามาในเดรสตัวสวย
ร่างบางสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อมือร้อนของเขาบีบเคล้นต้นขาเนียนก่อนที่มันจะเลื่อนขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด จนกระทั่งปลายนิ้วยาวแตะที่ชั้นในชื้นแฉะของเธอ !
มาลีวัลย์เบียดหน้าท้องเข้าหาแก่นกายแข็งผ่านเป้ากางเกงส่วนมือเล็กก็ซุกซนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของคนตัวสูงไปด้วย
“อ๊ะ”
“อ่า” เสียงแหบพร่าครางข้างใบหูทำคนขี้ยั่วตัวสั่น แต่ถึงอย่างนั้นเอวบางก็ยังคงส่ายร่อนไม่หยุดขณะที่ดวงตาคู่สวยก็จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าคมคาย
“มือนุ่มฉิบหาย”
“พี่ป่ามัน-”
เจ้าป่าจับมือเธอไล่สัมผัสผ่านหน้าท้องและไรขนสีเข้มไปกระทั่งถึงส่วนที่แข็งชันตามแรงอารมณ์ และเพียงมือนุ่มนิ่มของเธอแตะโดนเบา ๆ แก่นกายเขาก็กระตุกอย่างห้ามไม่อยู่
“เธอทำอะไรกับฉันกันแน่มาร์ “
นัยน์ตาคู่สวยจ้องมองกันราวกับต้องการหาคำตอบ แต่ไม่ทันที่มาลีวัลย์จะเข้าใจคำถาม มือหนาข้างที่ว่างก็เอื้อมเข้ามาลูบไล้ไปตามสีข้างก่อนที่ปลายนิ้วร้อนจะสะกิดเข้าที่จุกสีหวาน
“อ๊ะ”
“อ่อนไหวมากเหรอ”
“...” มาลีวัลย์ส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งที่เนื้อตัวขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะอารมณ์ทางเพศ และท่าทางอย่างนั้นทำเอาเจ้าป่ายกยิ้ม
ปลายจมูกไล่เกลี่ยไปตามพวงแก้มใสและสัมผัสแผ่วเบาอย่างนั้นทำมาลีวัลย์ขนลุกชันไปทั้งร่าง อีกทั้งมันยังกระตุ้นความต้องการของเธอมากขึ้นกว่าเดิม
“พี่ป่า” เสียงหวานครางหวิวขณะที่ดวงตาหยาดเยิ้มก็ช้อนมองเจ้าป่า
กายขาวแอ่นเข้าไปเสียดสีกล้ามเนื้อแน่นหนั่นและเพียงแค่นั้นชายหนุ่มก็รู้ความต้องการของหญิงสาวแล้ว ท่อนเนื้อใหญ่ถูกนำออกมาทั้งที่ยังสวมกางเกงอยู่ เช่นเดียวกับมาลีวัลย์ที่ทำเพียงถอดชั้นในออกไปทั้งที่ยังสวมใส่เดรสตัวเดิม
และเพียงชั่วอึดใจแก่นกายใหญ่ก็ถูกสอดเข้าไปในร่องรัก แม้เจ้าป่าจะทำมันอย่างเชื่องช้าแต่แค่นั้นก็สร้างอย่างวาบหวามให้หญิงสาวจนแผ่นหลังแอ่นโค้ง ส่งผลให้หน้าอกเข้าชิดใกล้หน้าคมโดยปริยาย
และท่าทางโคตรจะยั่วกันอย่างนั้นทำเจ้าป่ายั้งใจไม่ไหว
“อ๊า อึ๊ก”
“แน่นมากมาร์”
เสียงหวานครางลั่นเมื่อชายหนุ่มสอดเข้ามาได้ครึ่งลำแล้วเจ้าป่าก็กระแทกพรวดเข้ามาจนสุดความยาว
ร่างแน่งน้อยแอ่นเกร็งเมื่อรู้สึกว่าสิ่งนั้นสอดเข้ามาจนถึงท้องน้อย ไม่ต่างจากเจ้าป่าที่ตอนนี้ก็ปวดหนึบไปทั้งลำกายเพราะแรงตอดรัดจากคนบนร่าง ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปบีบนมใหญ่ที่สั่นกระเพื่อมจากจังหวะกระแทก
“ฉิบ “
“อะ แรงไปพี่ป่า อะ”
บทรักร้อนแรงเกิดขึ้นกลางห้องกว้าง มาลีวัลย์ยั่วยวนและเจ้าป่าก็ตักตวงความต้องการของตัวเองอย่างเต็มที่
ความใหญ่โตเข้าออกซ้ำ ๆ ยิ่งเขาเข้าไปลึกเท่าไรเสียงหวานก็ยิ่งลอดผ่านมาให้ได้ยินมากเท่านั้น
ก่อนที่เจ้าป่าจะเปลี่ยนท่าทางให้คนตัวเล็กนอนราบไปกับโซฟาตัวใหญ่ แล้วขึ้นคร่อมด้านบนทั้งที่ส่วนใหญ่โตบังไม่หลุดออกจากโพรงร้อนสักวินาที ก่อนที่บทรักจะดำเนินต่อไปโดยไม่ขาดตอน
“พี่ป่า อะ ไม่ไหว อร๊างง” มาลีวัลย์โดนรุกล้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็ทนไม่ไหว ดอกไม้แดงก่ำหลั่งของเหลวขณะที่ยังมีเกสรก้านใหญ่แทรกอยู่ด้านใน
และแรงตอดรัดนั่นแน่นเสียจนเจ้าป่าเสียววาบไปทั้งลำก่อนจะปลดปล่อยอารมณ์ออกมา
“ซี้ดด”
เนื้อตัวแดงก่ำสั่นเทิ้มอย่างน่าสงสาร ขณะที่ช่องทางร้อนกลับตอดรัดราวกับต้องการรีดน้ำรักออกมาให้หมดทุกหยดหยาด
ท่าทางของมาลีวัลย์ทั้งน่าสงสารและน่ารังแกจนเจ้าป่านึกหวงแหนเอาไว้ดูคนเดียว ก่อนที่หัวคิ้วสวยจะขมวดมุ่นเมื่อความคิดที่ตัวเองพยายามปฏิเสธมาตลอดก่อตัวขึ้น
มือหนาก็จับเอวบางไว้มั่นแล้วกระแทกกระทั้นระรัวเพื่อตอกย้ำว่าระหว่างเราไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าการเป็นคู่นอน
“อะ พี่ป่า อย่าเพิ่ง”
เจ้าป่าไม่ได้คิดอะไรกับมาลีวัลย์ทั้งนั้น
เขาไม่ได้รักเธอ
“ไม่ได้รัก”
“…”
“ไม่ได้รัก...ฉันไม่ได้รักเธอ”
เจ้าป่าหลับตาเพราะไม่อยากให้ตัวเองเห็นใบหน้าของหญิงสาว และการย้ำเตือนใจตัวเองซ้ำไปซ้ำมานั่นมันทำให้เขาเผลอหลุดสิ่งที่คิดออกมา โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่ได้ยินเจ็บปวดมากแค่ไหน
“...” ดวงหน้าสวยหม่นแสงลงในทันที อาการแฮงก์ก่อนหน้านี้หายวับไปกับตา
เธอรู้อยู่ว่าเจ้าป่าไม่ได้รักกัน แต่ไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายพูดคำนั้นทั้งที่ยังสอดใส่อยู่ในร่างเธอแบบนี้
เก่งจริง ๆ...
ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนการกระทำของเขาก็มีผลต่อใจเธอเสมอ มาลีวัลย์หลับตาลง ร่างเล็กปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัญชาตญาณทางกาย และเนิ่นนานกว่าบทรักจะจบลง