เจ้าป่าเพิ่งกลับมาและเขาก็ออกไปอีกแล้ว ออกไปโดยที่เรายังไม่ได้เคลียร์ปัญหาที่เกิดขึ้น
ร่างเล็กนั่งรอชายหนุ่มจนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่มเขาก็ยังไม่กลับมา เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกลางวันทำให้มาลีวัลย์มานั่งย้อนคิดทบทวนเรื่องของเรา
ตากลมกวาดมองไปรอบห้องด้วยหัวใจเจ็บหน่วงราวกับมีเข็มหลายเล่มคอยทิ่มแทงมัน ทั้งที่เธออยู่ข้างกายเขาแต่เจ้าป่าก็ยังไม่แม้จะแบ่งปันเศษเสี้ยวหัวใจมาให้กัน...
มาลีวัลย์นั่งรอเจ้าป่าที่โซฟากลางห้องจนกระทั่งผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น และกว่าเจ้าของห้องจะกลับมาก็ในเวลาเกือบเที่ยงคืน
เจ้าป่าสาวเท้าเข้ามาใกล้ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้นพรมให้ใบหน้าเขาเสมอกับใบหน้าของคนที่หลับไปแล้ว ก้านนิ้วยาวเกลี่ยเส้นผมที่เกาะตามแก้มใสออกให้ก่อนจะไล่นิ้วไปตามแก้มเนียนแผ่วเบา
“กลับมาแล้วเหรอ” มาลีวัลย์พูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียโดยที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมาด้วยซ้ำ
“อื้อ นอนเถอะ” สิ้นเสียงคนสะลึม
