“ค่ะ...คุณศศิ” น่านน้ำตอบกลับสบตาไม่หวั่นเกรง อีกฝ่ายจึงสะบัดหน้าหนีหันไปฉอเลาะกับคนตัวโตที่นั่งทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ข้างๆ
“เอ่อ...คุณศศิมากับใครครับ”
“ศศิมาคนเดียวค่ะ เง้าเหงา...ช่วงนี้คุณภูไม่มีเวลาให้ศศิเลยนะคะ แต่กลับมีเวลามาทานข้าวกับคนงาน” สายตาเหยียดๆที่มองมาทำให้น่านน้ำชักจะของขึ้น
“ใคร ไหนคะ คนงาน” น่านน้ำทำเป็นเหลียวหน้าเหลียวหลัง ก่อนจะหันกลับมาสบตาศศิพิมลซึ่งๆหน้าอีกครั้ง
“สงสัยคุณศศิจะเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่าคะ วันนี้น้ำมาทานข้าวกับคุณภูสองคน ไม่มีคนงานตามมานะคะ ที่นั่งอยู่นี่ก็มีแต่นายกับนายหญิงแห่งไร่ภูชิตเท่านั้น” ศศิพิมลอ้าปากค้าง หญิงสาวสบตามองหน้าน่านน้ำแล้วหันกลับมาสบตาภูชิต แววตาเต็มไปด้วยคำถาม
“เอ่อ...น้ำเป็นคู่หมั้นผมครับ” ภูชิตพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าที่น่านน้ำพูดมาเป็นเรื่องจริง
“อุ๊ยตายแล้ว! นี่ศศิตกข่าวหรือคะ” ศศิพิมลปล่อยมือจากแขนของภูชิต หญิงสาวรีบลุ
