“เหนื่อยจังเลยค่ะ” เป็นน่านน้ำเองที่ต้องประท้วง เมื่อคนที่คร่อมทับแผ่นหลังเธอไว้ไม่ยอมปล่อยร่างเธอเสียที
“อืม...อยากอยู่อย่างนี้นานๆ” ภูชิตพลิกกายนั่งพิงพนักโซฟา โดยไม่ลืมที่จะเกี่ยวเอวคอดรั้งร่างบางให้นั่งบนตักตัวเอง ในขณะที่กลางกายยังคงประสานกันแนบแน่น น่านน้ำเอนร่างแนบหลังเนียนไปกับแผ่นอกกว้าง ศีรษะทุยพิงซบบ่ากว้างแล้วหลับตาลงอย่างอ่อนแรง ริมฝีปากหนาจูบซับขมับอ่อนโยน มือใหญ่ลูบไล้ร่างนุ่มนิ่มทะนุถนอม
“พักยกก่อนนะ ที่รักของผม” เสียงทุ้มกระซิบใกล้หูเล็ก คนเหนื่อยล้าที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทราได้ยินเสียงนั้นแผ่วเบานัก
คุณภูให้น้ำเป็นที่รักแล้วใช่ไหมคะ
คำถามนั้นดังก้องในใจ เพราะเหนื่อยนัก เหนื่อยจนไม่สามารถขยับปากถามออกไปอย่างใจคิด วงแขนแกร่งกอดรัดกายสาวแน่นขึ้น คนไม่หลับลูบไล้จับคลำร่างเล็กอย่างเอาแต่ใจ จมูกโด่งกดหอมแก้มเนียนซ้ำๆราวกับไม่รู้จักพอ
“น่ารักที่สุด ผมหลงรักคุณแล้วล่ะน้ำ รัก
