เจ้าสาวไม่เดียงสา

ตอนที่ 4

ภูชิตสะบัดศีรษะไล่ความคิดติดเรทออกจากสมองตัวเอง เขายืนขึ้นเต็มความสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร แล้วก้มมองสภาพเปียกปอนของตัวเอง และหันไปมองคนบนเตียง เสื้อนอนลายคิดตี้สีชมพูเปียกแนบไปกับอกอวบ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าคิตตี้เป็นอะไรที่น่ารักมาก ยิ่งตอนนี้ที่มันสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจของคนที่สวมใส่อยู่ คิตตี้ช่างเป็นอะไรที่น่าค้นหาจริงๆ

ยาก็กินไม่ได้ ตัวก็ร้อนจี๋ วิธีเดียวที่จะลดอุณหภูมิในตัวคนไข้ได้ ก็คงเป็นการเช็ดตัวสินะ

ภูชิตกลับเข้ามาในห้องของน่านน้ำอีกครั้งในชุดใหม่ พร้อมกับกะละมังใบเล็กและผ้าขนหนู ชายหนุ่มยืนมองร่างของคนบนเตียงแล้วถอนหายใจ เขาวางกะละมังไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ร่างสูงนั่งลงบนเตียงชิดร่างของหญิงสาว

“ผมจะเช็ดตัวให้นะ ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ” บุรุษพยาบาลจำเป็นเอ่ยขึ้นเพื่อเตือนสติตัวเอง มากกว่าที่จะบอกคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียง มือใหญ่ดึงผ้าห่มผืนใหญ่คลุมร่างเล็กจนถึงคอ ก่อนจะค่อยๆคลำเข้าไปใต้ผ้าห่ม แกะกระดุมเสื้อนอนทีละเม็ด แล้วค่อยๆพลิกร่างใต้ผ้าห่มดึงเสื้อนอนออก

“ชิ้นที่หนึ่ง” เสื้ออุ่นๆที่อยู่ในมือทำให้ภูชิตอดไม่ได้ที่จะยกขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ มาจรดที่จมูกโด่งของตนเอง ชายหนุ่มหลับตาพริ้มทันทีเมื่อกลิ่นหอมอ่อนๆซึมซาบเข้าสู่ปอด กลิ่นหอมละมุนที่เขาไม่เคยคุ้น เพราะปกติแล้วสาวๆที่เขาเคยใกล้ชิดมักจะมีกลิ่นหอม ที่เกิดจากการปรุงแต่งด้วยน้ำหอมราคาแพงทั้งนั้น แค่เสื้อยังหอมขนาดนี้ แล้วเนื้อนุ่มที่เขาสัมผัสแบบผิวเผินเมื่อกี้จะหอมขนาดไหนกันนะ ดวงตาของภูชิตเป็นประกายเมื่อจ้องมองดวงหน้าเนียนอีกครั้ง เขาถอนหายใจแรงอยู่สองสามครั้ง เพื่อข่มจิตใจและลมปราณที่กำลังจะแตกซ่าน ชายหนุ่มสอดมือเข้าใต้ผ้าห่มอีกครั้ง เกาะเกี่ยวขอบกางเกงนอนดึงรั้งจนหลุดติดมือออกมา

“ชิ้นที่สองแล้ว เฮ้อ!” หญิงสาวที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกลอกคราบ ขยับตัวพลิกร่างนอนตะแคง

“อ้าว! ยังไงล่ะทีนี้” ภูชิตยืนกอดอกมองร่างเล็กที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม หัวใจหนุ่มโสดเต้นโครมครามจนเจ้าของเองยังแปลกใจ

“เห็นมาก็ไม่รู้เท่าไร จับมาก็ไม่รู้กี่คนแล้ว จะมาตื่นเต้นอะไรนักหนาวะ” คนตัวโตรำพึงกับตัวเองอย่างหงุดหงิด ภูชิตสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่มอีกครั้งด้านหลังของหญิงสาว เพื่อควานหาตะขอเสื้อชั้นใน แต่เขาก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง

ตะขอหน้าอีก จะรอดไหมภูชิต

เจ้าของไร่ภูชิตไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ รู้สึกเพียงต้องทำทุกอย่างให้สำเร็จอย่างที่ตั้งใจ นั่นคือการเช็ดตัวให้หญิงสาวตรงหน้า ชายหนุ่มค่อยๆพลิกร่างของน่านน้ำให้กลับมานอนหงาย นิ้วเรียวใหญ่พยายามสะกิดตะขอหน้าของเสื้อชั้นใน แต่มันกลับไม่หลุดออกจากกันสักที เขาจึงตัดสินใจทาบมือลงบนอกอวบ เพื่อความถนัดถนี่แล้วแกะตะขอจนหลุด มือใหญ่สัมผัสอกอวบหยุ่นอย่างไม่ตั้งใจ หากแต่เจ้าของมือก็ไม่ได้อนาทรร้อนใจที่จะรีบชักมือกลับ แทบจะเรียกว่าอ้อยอิ่งก็ได้ กว่าที่เขาผละมืออกจากอกอวบของคนร่างเล็ก และเป็นอีกครั้งที่เขาแทบจะไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะทำแบบนี้ ภูชิตยกมือขึ้นแตะจมูกโด่งของตนอีกครั้ง แล้วสูดลมหายใจเข้า กรุ่นกลิ่นหอมของเนื้อสาวอบอวลลอยวนอยู่ในห้วงความคิด จนแทบไม่อยากลดมือลง

เป็นเอามากแล้วภูชิตเอ๊ย!

ภูชิตสะบัดศีรษะเรียกสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง เขาบิดผ้าขนหนูหมาดๆ แล้วเริ่มเช็ดไปตามใบหน้าของคนป่วย น่านน้ำปรือตาขึ้นเล็กน้อย เมื่อผ้าขนหนูเปียกน้ำสัมผัสใบหน้า หากแต่หญิงสาวก็หลับตาลงอีกแทบจะทันทีด้วยพิษไข้ ภูชิตพ่นลมออกปากเบาๆ เพราะคงไม่ดีเท่าไรแน่ถ้าน่านน้ำตื่นมาในสภาพนี้ แล้วเขาก็นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย

ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกลากไปตามร่างที่ร้อนเพราะพิษไข้ ลำคอระหง ท่อนแขนกลมกลึง แผ่นหลังเนียนนุ่ม หน้าท้องแบนราบ เรียวขาขาวทั้งสองข้าง โดยที่ร่างของน่านน้ำยังมีผ้าห่มคลุมอยู่ ภูชิตสงบจิตใจตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกลั้นใจ สอดมือนำผ้าขนหนูไปเช็ดที่อกอวบเป็นที่สุดท้าย

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนข้างเตียง เขากวาดตามองผ้าห่มที่คลุมร่างของน่านน้ำแล้วขมวดคิ้วมุ่น ผ้าห่มผืนใหญ่เปียกไปด้วยน้ำที่เขาใช้เช็ดตัวให้เธอ

“อย่างนี้ไข้จะไม่ตีกลับมาหนักกว่าเดิมหรือ” ร่างสูงหันหลังกลับเก็บอุปกรณ์เช็ดตัวแล้วเดินออกจากห้องไป สักครู่หนึ่งเขาก็กลับเข้ามาพร้อมผ้าห่มผืนใหญ่ ชายหนุ่มยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจตวัดผ้าห่มที่คลุมร่างบางออก เขายืนตะลึงลมหายใจติดขัด ภาพหญิงสาวตัวขาวโพลน หน้าอกอวบตั้งตระหง่าน แล้วไหนจะเม็ดลูกกวาดสีหวานบนอกอวบนั่นอีก เนินกลางกายสาวถูกปกปิดด้วยชั้นในลูกไม้ตัวเล็กสีชมพูหวานแหวว สะโพกผายรับกับเอวคอด เรียวขาขาวนั้นหากลูบคลำคงจะเนียนมือเป็นที่สุด เป็นอีกครั้งที่ภูชิตไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังทำอะไร เขาถอนหายใจแรงอย่างยากลำบาก เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นมองดูใบหน้านวลที่แดงเรื่อเพราะพิษไข้ ชายหนุ่มจึงรีบคลี่ผ้าห่มผืนใหม่คลุมร่างงดงามนั้นไว้อย่างแสนเสียดาย

“ผมแค่เช็ดตัวให้คุณนะ ไม่ได้ล่วงเกินอะไรสักนิด” ภูชิตเอ่ยเบาๆอย่างไม่เต็มปาก ชายหนุ่มเก็บผ้าห่มผืนเดิมออกไปด้วย แต่ก่อนที่เท้าของเขาจะก้าวพ้นประตู เขาก็ตัดสินใจหันหลังเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง ใบหน้าคมเข้มก้มลงจนชิดใบหน้านวล ริมฝีปากหยักได้รูปฉกวูบลงบนริมฝีปากอิ่มแดงเรื่ออย่างรวดเร็ว แล้วรีบผละออก ก่อนจะสาวเท้าเดินออกจากห้องไปแล้วปิดประตูทันที ชายหนุ่มส่ายศีรษะยิ้มๆกับสิ่งที่ตัวเองเพิ่งทำไป ก่อนที่เขาจะผิวปากเดินลงบันไดไปอย่างอารมณ์ดี