“เอ่อ...คุณภูคะไอ้นั่นที่เราจะใช้กันมันเอ่อ...มีไม่ครบนะคะ” ภูชิตขมวดคิ้วงง น่านน้ำจึงรีบพูดต่อเร็วปรื๋อ
“ก็คุณภูทิ้งไปแล้วอันนึง มันก็ไม่ครบสามอัน เวลาจะทำอะไรกันเขาต้องใส่ให้ครบสามอันตามจำนวนที่มีอยู่ในกล่องไม่ใช่หรือคะ” พูดจบแล้วน่านน้ำก็สบตาเขาอย่างจริงจัง ภูชิตไม่รู้จะหัวเราะหรือทำหน้ายังไงดี เขากลัวคนไม่ประสาจะอายไปยิ่งกว่านี้ ชายหนุ่มจึงยิ้มอ่อนโยนแล้วก้มลงกระซิบที่ริมหูเล็ก
“ผมทำเป็นหรอกน่า” น่านน้ำอ้าปากเหวอกับสิ่งที่ได้ยิน และเป็นอีกครั้งที่ภูชิตใช้โอกาสนั้นครอบครองริมฝีปากบาง แล้วมอบจูบรสหวานซ่านจนหญิงสาวแทบละลาย
มือร้อนลูบไล้ต้นแขนเนียนเบาๆราวกับจะปลอบประโลม ก็อาการสั่นสะท้านเป็นครั้งคราวขณะที่เขากำลังจูบเธออยู่นั้น ทำให้ภูชิตรู้ดีว่าลึกๆแล้วหญิงสาวคงจะขลาดกลัวอยู่ไม่น้อย แต่เขาคงถอยไม่ได้อีกแล้ว ชายหนุ่มถามตัวเองในใจว่า หากชีวิตหนุ่มโสดที่เคยหวงแหนมานานจะหยุดลงที่ผู้หญิงคนน
