เจ้าสาวไม่เดียงสา

ตอนที่ 7

ภูชิตเปิดประตูรถออกแล้ววางร่างบอบบางไว้ที่เบาะด้านข้างคนขับ มือใหญ่จับโน่นถอดนี่อย่างว่องไวไม่เว้นแม้แต่ชั้นในตัวจิ๋วสองชิ้น น่านน้ำตกใจหัวใจหล่นไปกองที่ตามตุ่ม ครั้นจะยกมือปัดป้องหรือเอ่ยปากว่าไม่เป็นไรแล้ว ก็ไม่ทันการณ์ นั่นยิ่งจะทำให้มารยาเล่มแรกที่เธองัดมาใช้ถูกเขาจับได้ เสียเชิงหญิงอย่างเธอกันพอดี คนตัวเล็กจึงจำใจหลับตาไว้อย่างนั้น โดยไม่รู้ตัวเลยว่าผิวเนื้อเนียนขาวโพลนของตัวเอง ตอนนี้กลับกลายเป็นสีแดงเรื่อขึ้นจนทั่วร่าง ด้วยความสะเทิ้นอาย หากแต่ภูชิตไม่ได้สังเกตเพราะเขารีบถอดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของตนมาคลุมร่างของหญิงสาวไว้ทันที และถึงจะไม่ทันได้สังเกตผิวเนื้อเนียนที่เปลี่ยนสี สายตาคมกล้าก็อดไม่ได้ที่ชำเลืองมองทรวงอกอวบอิ่มที่เคยสัมผัสมาแล้ว และรู้ว่าหยุ่นเด้งเพียงใด

ภูชิตรวบพันเสื้อผ้าและชั้นในเปียกน้ำเอาไปวางไว้ท้ายกระบะ ร่างใหญ่วิ่งไปเปิดประตูด้านคนขับ แล้วขึ้นนั่งประจำที่ หลังจากสตาร์ทรถแล้วภูชิตจึงรู้ว่าลืมปิดประตูอีกด้าน ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยื่นแขนยาวและโน้มตัวไปดึงประตูปิดช้าๆ กลิ่นกายสาวหอมอ่อนๆโชยเข้าจมูก ความอบอุ่นบริเวณต้นแขนที่เกือบจะสัมผัสเนินอกอวบ ทำให้ภูชิตไม่อยากจะชักมือกลับมาเลย ผิดกับคนที่แกล้งหลับตาอยู่ หัวใจเธอกระเด็นกระดอนตีลังกาไปสามตลบแล้ว ถึงแม้จะประกาศก้องในใจว่าจะพิชิตเจ้านายหนุ่มให้ได้ แต่พอเอาเข้าจริงเธอกลับรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ยิ่งใกล้ชิดกันขนาดนี้ ไออุ่นจากร่างของคนตัวโตกับกลิ่นผู้ชายเฉพาะของเขา เล่นเอาเธอทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

ภูชิตดึงตัวเองกลับมานั่งตัวตรงอีกครั้ง เขาเริ่มมีอาการหายใจติดขัด ชายหนุ่มพยายามที่จะไม่คิดฟุ้งซ่าน มือใหญ่จับบังคับเปลี่ยนเกียร์รถยนต์เพื่อเดินหน้า แต่กลับเปลี่ยนใจดึงกลับมาไว้ที่เกียร์ว่างเหมือนเดิม เขาถอนหายใจแรง

“ขอจูบหน่อยนะ” น้ำเสียงทุ้มที่ดังอยู่ชิดริมฝีปากจิ้มลิ้ม ทำให้น่านน้ำไม่มีโอกาสได้ปฏิเสธ ริมฝีปากร้อนของภูชิตแนบสนิทกับริมฝีปากบาง น่านน้ำเกร็งตัวอัตโนมัติ หญิงสาวหลับตาปี๋ทันที ภูชิตรับรู้ถึงอาการนั้นได้ ชายหนุ่มรีบผละออกจากริมฝีปากแสนหวาน เขาจ้องมองหน้านวลเขม็ง และตีหน้าขรึมทันที

น่านน้ำกะพริบตาถี่ๆแล้วลืมตาขึ้นช้าๆ ทั้งที่หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะปะทุออกมานอกอกแล้ว สัมผัสเมื่อสักครู่ทำให้ริมฝีปากบางร้อนวูบวาบ หญิงสาวหันหน้าไปทางเจ้านายที่นั่งตีหน้านิ่งมองเธออยู่ก่อนแล้ว

“เอ่อ...คุณภูชิต น้ำเป็นอะไรไปคะ”

“คุณเป็นลมเพราะเห็นเลือดแค่นิดเดียว” น้ำเสียงเรียบเฉยของเขาทำให้น่านน้ำหลุบสายตามองต่ำ หญิงสาวขยับกายลุกขึ้นนั่ง เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่คลุมร่างไว้ร่วงไปกองอยู่ที่เอว ภูชิตรีบเมินหน้าหนี แต่เจ้าของทรวงอกอวบเหมือนจะยังไม่รู้ตัว

“ขอโทษนะคะ น้ำอาจจะแค่เวียนหัวแล้วก็เพิ่งฟื้นไข้ เลยต้องลำบากคุณภูชิตเลย”

เนียนเข้าไว้น่านน้ำ หญิงสาวกระซิบบอกตัวเองในใจ

“เอ่อ...คุณน่านน้ำดึงเสื้อขึ้นหน่อยดีไหม” น่านน้ำก้มลงมองร่างของตนเอง มือเล็กกระวีกระวาดดึงเสื้อเชิ้ตขึ้นมาปิดจนมิดถึงลำคอ ต้นขาเนียนจึงโผล่พ้นออกมาอวดสายตาคนที่นั่งข้างๆอย่างช่วยไม่ได้ น่านน้ำมองตามสายตาคมเข้มนั้น แล้วตัดสินใจยกขาขึ้นมานั่งพับเพียบบนเบาะอย่างรวดเร็ว เพราะนั่นมันทำให้เธอเก็บร่างกายตัวเองได้มิดชิดได้ง่ายขึ้น

ภูชิตพ่นลมหายใจแรง เบือนหน้าหนีจากร่างเล็กที่กำลังจะทำให้เขาคลั่งตาย ชีวิตนี้ผ่านผู้หญิงมาไม่รู้กี่คนแต่กับคนนี้ทำไมหัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวกับใคร ถึงอดใจที่จะสัมผัสเธอไม่ได้สักที หรือเขาจะกลายเป็นตาแก่ตัณหากลับไปเสียแล้ว

ต่างคนต่างอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง ไม่มีการสนทนาใดๆระหว่างการเดินทาง จนกระทั่งรถคันใหญ่จอดเทียบหน้าบ้านไม้หลังใหญ่ น่านน้ำเหลียวซ้ายมองขวา เธอไม่รู้ว่าจะก้าวลงจากรถคันนี้ด้วยวิธีไหนดี วิธีไหนที่จะทำให้ลูกน้องของภูชิตที่ยืนเฝ้าระวังอยู่ตามมุมต่างๆรอบบริเวณบ้านไม่สนใจมองมาที่เธอ แต่ก่อนที่เธอจะคิดหาวิธีได้ ประตูด้านที่เธอนั่งอยู่ก็ถูกเปิดออก วงแขนแกร่งช้อนเอาร่างของเธอแนบอก น่านน้ำกระชับเสื้อตัวโคร่งไว้แน่นเพราะกลัวว่ามันจะหลุดลุ่ย ให้เธอต้องอับอายสายตาของบรรดาลูกน้องของเขา ที่มองมาที่เขาและเธอเป็นตาเดียวกัน นางแตงอ่อนวิ่งออกมาจากบ้านหน้าตาตื่น

“เอ่อ...คุณน้ำเป็นอะไรคะนาย”

“เสื้อผ้าคุณน่านน้ำอยู่ท้ายกระบะ แตงอ่อนเอาไปจัดการซักรีดให้ด้วยนะ” ใบหน้าเคร่งขรึมของภูชิตทำให้ไม่มีใครกล้าถามอะไรต่อ นางแตงอ่อนวิ่งไปที่รถจัดการตามคำสั่งทันที ลูกน้องที่อยู่ใกล้ประตูที่สุด รีบวิ่งไปเปิดประตูให้เจ้านายอย่างรู้ใจ

“ขอบคุณค่ะ” น่านน้ำเอ่ยออกมาแผ่วเบานัก เมื่อภูชิตวางร่างของเธอบนที่นอน มือเล็กกระชับเสื้อที่คลุมร่างของตนเองไว้แน่น น่านน้ำเลือกที่จะก้มหน้างุดไม่กล้ามองสบตาชายหนุ่ม เพราะรู้ตัวดีว่าตอนนี้อยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย ภูชิตถอนหายใจแรงจนน่านน้ำสะดุ้ง เพราะกลัวว่าเขาอาจจะจับได้ว่าเธอแกล้งเป็นลม

“คุณน่านน้ำ ผมว่าคุณอ่อนแอไปนะที่จะทำงานที่นี่ ถ้าคุณไม่ไหวจริงๆ ผมว่าคุณควรหางานใหม่ดีกว่าไหม” น่านน้ำเงยหน้าสบตาแววตาคมกล้านั้น หญิงสาวอ้าปากค้าง สมองรีบประมวลผลหาคำตอบที่จะทำให้เธอได้อยู่ที่นี่ต่อ

“เอ่อ...น้ำจะพยายามเข้มแข็งให้ได้ค่ะ คุณภูชิตให้โอกาสน้ำนะคะ น้ำไม่มีพ่อไม่มีแม่ มีแต่คุณป้า ถ้าหากน้ำกลับไปตอนนี้ คุณป้าท่านอาจจะเสียใจที่หลานสาวที่ท่านเฝ้าฟูมฟักมาเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ไม่เอาถ่าน น้ำไม่อยากให้ท่านผิดหวังในตัวน้ำค่ะ ให้โอกาสน้ำนะคะ น้ำสัญญาว่าต่อไปจะไม่ทำให้คุณภูชิตต้องลำบากมาดูแลน้ำอีกแล้ว” ดวงตากลมโตที่มีน้ำรื้นล้นปริ่มขอบตากะพริบปริบๆ ริมฝีปากบางที่สั่นระริก ทำให้ภูชิตถอนหายใจหนักหน่วง เขาขมวดคิ้วมุ่นทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง