ลิขิตร้ายพันธนาการรัก

บทที่8 ร้ายกาแฟ

บทที่8 ร้านกาแฟ

พายุอารมณ์เป็นสิ่งที่มอดดับยากยิ่ง รอบแล้วรอบเล่าที่ปฐพีใช้พิสูจน์ให้เนตรนลินได้เห็นและมอมเมาเธอให้หลงใหลไปกับอารมณ์ใคร่

กว่ากิจกรรมกระชับความสัมพันธ์และผลิตทายาทตัวน้อย ๆ จะจบลงเนตรนลินก็เพลียแสนเพลีย เมื่อยแสนเมื่อยแต่ก็อุ่นซาบซ่านและผ่อนคลายขึ้นเมื่อปฐพีกระชับร่างเธอเข้าไปกอด ความอบอุ่นจากร่างกายหนาทำให้หญิงสาวหลับไปอย่างสบายใจไร้กังวลโดยไม่สนใจเลยว่าเวลานี้ย่างเข้าสู่เช้ามืดของอีกวันไปแล้ว

ด้านหนึ่งคนสองคนกำลังค่อย ๆ ผูกพันกันอย่างไม่รู้ตัวแต่อีกด้านหนึ่งหนุ่มน้อยวัย20กลับกำลังหัวเสียจากการเสียพนันจนแทบอยากจะอาละวาด

“บ้าเอ้ย เสียอีกแล้ว วันนี้ดวงซวยจริง ๆ”

“เสียเยอะขนาดนี้แกยังมั่นใจอีกเหรอวะ ว่าจะไปเล่นที่โน่นน่ะ” ปราการ เพื่อนสนิทที่ติดตามมาบ่อนการพนันแห่งนี้เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“ไปดิ ฉันนัดโจดี้ไว้แล้ว จะเบี้ยวได้ไง เสียหน้าแย่ ส่วนไอ้ที่เสียวันนี้ขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอก” นนทิวัตรตอบกลับอย่างถือตัว อาทิตย์หน้าเขานัดแนะกับเพื่อนว่าจะไปเล่นที่คาสิโนแห่งใหญ่ในลาสเวกัสที่เขาเคยไปเหยียบมาแล้วหลายครั้งและไม่เคยเสียเลยสักตา หอบเงินกลับมาเป็นกอบเป็นกำ เขาเชื่อว่าถ้าไปเล่นที่นั้นต้องไม่เสียเหมือนที่นี่เรื่องอะไรเขาจะยกเลิกการไปเล่นที่โน่นกันล่ะ

“เออ บ้านแกมันรวย แต่แกแน่ใจนะว่าไปโน่นแล้วจะไม่เสียอะ”

“ไม่เสียหรอกน๊า คอยดูนะฉันจะเอาเงินกลับมาสักร้อยล้าน” นนทิวัตรเอ่ยอย่างมั่นใจก่อนที่จะกลับไปเล่นอีกรอบ รอบนี้เขาจะต้องชนะ ปราการมองก่อนจะลอบยิ้มดูเหมือนเพื่อนผู้เย้อหยิ่งของเขาจะไม่รู้ว่าที่ได้กลับมารอบก่อน ๆ ก็เพราะทางโน่นยอมลงให้เพื่อที่จะให้เหยื่อติดเบ็ดอยากกลับไปเล่นอีก และรอบนี้นนทิวัตรเอาไปเท่าไหร่ก็หมด และอาจถึงขั้นหมดเนื้อหมดตัวจนทำครอบครัวเดือดร้อนเลยก็ได้

ในขณะที่นนทิวัตรกำลังถูกผีพนันเข้าสิงจนมีแววจะหมดตัวคนเป็นน้องสาวกลับกำลังไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่ภายในปาร์ตี้ยา

นิลรดาเด็กสาววัย17ปีติดยางอมแงมจากการอยากรู้อยากลองหลงมัวเมาในอบายมุขโดยไม่รู้เลยว่าภาพที่เธอกำลังคลอเคลียกับเพื่อนที่เล่นยาเช่นกันได้ถูกภากรบันทึกไว้ทุกช็อตเสียจนเด็กสาวจะไม่มีทางปฏิเสธได้

ทั้งนนทิวัตรและนิลรดากำลังจะได้รับความเดือดร้อนจากสิ่งที่ตัวเองก่อและกำลังจะนำความเดือดร้อนไปสู่ครอบครัวด้วยและคนที่จะได้รับความเสียใจที่สุดจากการกระทำของพวกเขาก็คือคุณหญิงวาริณีที่รักหลานทั้งสามที่เกิดจากคุณอมรานักหนา

บ่ายวันต่อมา

เนตรนลินหลับยาวจนเกือบเที่ยงกว่าจะลงมาทานอาหารเช้าก็เข้าเวลาอาหารเที่ยงเข้าไปแล้วแต่คุณหญิงประภาพรหรือปีย์วราก็ไม่ได้ตำหนิอะไรทำเพียงแค่ยิ้มล้อเลียนเสียจนเนตรนลินอยากจะแทรกแผ่นดินหนีแต่ก็ทำไมได้ พอทานอาหารเสร็จปีย์วราจึงชวนหญิงสาวออกมาที่ร้านกาแฟเพื่อที่จะแนะนำให้หญิงสาวได้รู้จักกับพนักงาน

“ทุกคนจ๊ะ นี่คุณเนตรนลิน หรือคุณนา เธอเป็นน้องสะใภ้ของพี่เอง ต่อไปคุณนาเขาจะมาดูแลที่นี่แทนพี่ ฝากทุกคนดีกับคุณนาด้วยนะจ๊ะ”

“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ” พนักงานทุกคนเอ่ยกับหญิงสาวอย่างเคารพและเป็นมิตรหญิงสาวจึงส่งยิ้มกลับไป

“นี่ต้น เป็นบาริสต้าที่เก่งที่สุด นั่นไหมพนักงานเสิร์ฟ นี่กิ๊กพนักงานเสิร์ฟนอกสถานที่ ส่วนที่เหลือวา หมวย อิน บีม กายเป็นพนักงานพาร์ททาม”

“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะจ๊ะ พี่เพิ่งกลับมาเมืองไทยไม่นานฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ มีอะไรแนะนำพี่ได้เลยนะ” หญิงสาวเอ่ยกับพนักงานทุกคนก่อนจะยิ้มให้ปีย์วรา “พี่ดาวไม่ต้องห่วงนะคะ นาจะช่วยดูร้านให้จนกว่าน้องดาจะตื่น อย่าห่วงหน้าพะวงหลังอีกเลยนะคะไปดูแลน้องดาเถอะ”

“ขอบใจจ้า” ปีย์วราตอบรับก่อนที่จะชวนหญิงสาวเดินดูรอบ ๆ ร้าน

“ที่นี่ทำเลดีนะคะ ใกล้บริษัทตั้งหลายแห่ง แบบนี้พนักงานออฟฟิตคงจะมานั่งทานกาแฟกันเยอะเลย” เนตรนลินเอ่ยหลังจากก้าวออกมานอกร้านแล้วเห็นตึกมากมายอยู่ใกล้ ๆ ร้านกาแฟแห่งนี้ตั้งอยู่ในทำเลที่ดีมีบริษัทห้างร้านหลายบริษัทอยู่ใกล้ ๆ ไม่มีทางที่พนักงานบริษัทจะไม่สั่งกาแฟและขนมจากร้านนี้ไปดื่มกิน

“ใช่จ้ะ ลูกค้าประจำส่วนใหญ่เป็นพนักงานออฟฟิต หลัก ๆ เลยก็ตึกนั้นเลย บริษัทอสังหาริมทรัพย์ของเราเอง ดินก็ทำงานอยู่ที่ตึกนั้นล่ะ” ปีย์วราอธิบายพร้อมกับชี้ไปที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งใหญ่ที่สุดในบริเวณนี้ซึ่งเป็นบริษัทของตระกูลคีรีราชโภคินที่ล้มละลายไปแต่ปฐพีเทคโอเวอร์กลับคืนและพลิกฟื้นให้กลับมาคืนชีพเป็นบริษัทที่ทำกำไรมหาศาล

เนตรนลินพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะหันมองไปยังตึกที่อยู่ถัดไปจากตึกของคีรีราชโภคินสามตึก “เออ แต่บริษัทตรงโน่นใช่บริษัทของอินทรโยธาหรือเปล่าคะ ตอนเด็ก ๆ คุณพ่อเคยพานาเข้าไป”

“ใช่ แต่ก็ขาดทุนมาสามสี่ปีแล้วล่ะ ไม่มีใครเข้ามาบริหารน่ะท่านนายพลท่านก็ไม่ยุ่ง” ปีย์วราตอบก่อนที่จะยิ้มน้อย ๆ “อีกหน่อยก็คงเจ๊ง”

“น่าเสียดายแย่เลยนะคะ นาถูกพูดกรอกหูมาตั้งแต่เด็กว่าบริษัทนั้นเป็นบริษัทที่คุณปู่รักมาก ท่านไม่อยากให้ที่นั่นต้องปิดตัวลงแม้แต่วินาทีสุดท้ายท่านก็ยังฝากคุณย่ากับคุณพ่อไม่ให้ปิดที่นั่น”

“กิจการย้ำแย่มาหลายปี ไม่มีผู้บริหาร อีกไม่นานคงต้องปิดตัวลง แต่ถ้านาอยากให้บริษัทนั้นอยู่ต่อไป พี่ว่านาคงต้องอ้อนให้นายดินซื้อต่อจากคนพวกนั้นแล้วล่ะ หรือไม่ก็...” ปีย์วราหยุดคำพูดไว้เพียงแค่นั้นไม่ได้พูดต่อเมื่อเห็นปฐพีเดินเข้ามายืนด้านหลังหญิงสาวพอดี

“ก็อะไรคะ?” เนตรนลินถามด้วยไม่รู้ว่าด้านหลังนั้นมีคนมายืนอยู่

“ก็...ถามเขาดูสิจ๊ะ” ปีย์วราบอกแล้วก็ส่งสายตาไปที่ด้านหลังของหญิงสาว เนตรนลินที่ยังคงงุนงงกลับหลังหันไปทันทีก่อนจะชนเข้ากับร่างหนา ร่างบางถึงกับเซแต่ชายหนุ่มคว้าร่างบางเข้าแนบอกได้ทัน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสองคู่เผลอสบตากันนิ่งในขณะที่ปีย์วราไม่คิดที่จะขัดแต่เลือกที่จะเลี่ยงกลับเข้าไปในร้านด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม

“พี่ดาวคะ คุณนาเธอเป็นใครมาจากไหนคะ พี่ดาวมั่นใจเหรอคะว่าเธอไม่ได้เข้าหาพี่ดินเพราะความรวยอะ” วารินพนักงานพาร์ททามสาววัย20เอ่ยถามทันทีที่เจ้าของร้านเดินเข้ามาในร้านโดยไม่มีผู้หญิงอีกคนเข้ามาด้วย วารินเป็นเพื่อนสนิทของภารดีน้องสาวของภากรที่ปีย์วรารับเข้ามาทำงานเพราะคำขอของน้องสามีที่ตอนนี้ได้ทุนไปเรียนเกี่ยวกับแฟชั่นอยู่ที่ปารีส

“พี่ดาวรู้จักคุณนาเธอดีแล้วเหรอคะ วาไม่อยากให้พี่ดินต้องเสียใจอีก” วารินเอ่ยพร้อมกับทอดสายตามองออกไปนอกร้าน เธอหลงรักปฐพีตั้งแต่ที่ได้รู้จักชายหนุ่มเมื่อ5ปีก่อน เธอรู้มาจากภารดีว่าปฐพีสูญเสียคนรักไปเมื่อ5ปีก่อนและไม่คิดจะเปิดใจรับใครเข้ามาแต่วันนี้กลับมีผู้หญิงเข้ามาอยู่ในฐานะภรรยา ผู้หญิงคนนั้นจะไว้ใจได้เหรอ? ทำไมคนที่อยู่ในอ้อมกอดปฐพีถึงไม่ใช่เธอกันนะ

“พี่เชื่อว่านาเป็นดี และดินเขาเลือกแล้วไม่ได้มีใครไปบังคับให้เขาเลือก” ปีย์วราเอ่ย “พี่รู้ว่าวารู้สึกอย่างไรกับดิน แต่ตอนนี้ดินมีนาแล้ว พี่หวังว่าวาจะตัดใจได้นะ”

วารินไม่ตอบแต่กลับสะบัดตัวเดินหนีไปหลังร้าน เพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทที่ภารดีน้องสาวของภากรฝากฝังให้ช่วยดูแล หญิงสาวจึงกล้าทำตัวไม่เคารพเจ้าของร้านหรือเกรงใจพนักงานคนอื่น แม้ปีย์วราจะไม่ชอบใจนักแต่ก็ไม่คิดจะลงโทษเพราะรู้จากภารดีทุกอย่างเกี่ยวกับวาริน

วารินเป็นคนน่าสงสารคนหนึ่งที่สร้างตัวตนร้าย ๆ ขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเองจากอันตรายทั้งที่ในใจอ่อนแอและแทบจะไม่ไหว ปีย์วราไม่อยากให้วารินไม่ชอบเนตรนลินเพราะลึกลงไปแล้วคนทั้งคู่มีอะไรที่คล้ายกันเพียงแต่เนตรนลินเข้าใจโลกมากกว่าวารินก็เท่านั้น

พี่สาวฝาแฝดของเจ้าพ่อได้แต่หวังว่าวารินจะตัดใจจากปฐพีได้และไม่คิดว่าเนตรนลินเป็นศัตรู เพราะถ้าวารินคิดว่าเนตรนลินเป็นศัตรูและทำร้ายเนตรนลินปฐพีคงไม่ปล่อยให้วารินมีชีวิตที่ดีเป็นแน่เพราะเธอรู้สึกได้ว่าเนตรนลินมีความหมายในใจปฐพีไม่น้อยโดยที่เจ้าตัวเองอาจจะยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำไป