บทที่12 ไม่อยากได้หน้าแบบนี้เหรอ?
“อะไรกันคู่นี้ ยิ้มกันมาเชียว” เสียงคุณหญิงประภาพรทักขึ้นทันที่เมื่อเห็นร่างของลูกชายและลูกสะใภ้เดินตามกันเข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม รอยยิ้มของเนตรนลินนั้นค่อนไปทางยิ้มเขินจนอดทักไม่ได้
“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณแม่ ลูกสะใภ้คุณแม่น่ะยิ้มเหมือนเด็กบ้าแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” คนเดินตามมาตอบพร้อมกับใบหน้าแดงระเรื่อของหญิงสาวอย่างชอบใจ ต้องยิ้มแบบนี้สิถึงจะเป็นรอยยิ้มที่เขาและมารีอยากเห็น ไม่ใช่ใบหน้าเศร้าสร้อยหรือเรียบเฉยแบบก่อนหน้านี้
“คุณแม่ดูสิคะ คุณดินว่านายิ้มเหมือนเด็กบ้าน่ะ” ลูกสะใภ้สาวรีบฟ้องแม่สามีทันทีพร้อมกับทำงอนสะบัดผมใส่ปฐพี
“เรานี่ปากเสีย ว่าน้องไปเรื่อย น้องออกจะยิ้มน่ารัก” แม่สามีผู้ชูป้ายไฟฝั่งลูกสะใภ้หันไปดุลูกชายทันทีก่อนจะหันมาบอกแก่หญิงสาว
“หนูไม่ต้องไปสนใจหรอกลูก ตอนเด็ก ๆ พี่เขานี่ยิ่งกว่าคนบ้าเสียอีก นั่งยิ้มคนเดียวได้เป็นวัน”
“จริง
