EP 62
1121 Words
‘ฮื่อๆ ๆ!!! ฮื่อๆ ๆ!!! ฮื่อๆ ๆ!!!’
“อีฟขอโทษค่ะ อีฟขอโทษ”
ส่วนอีกคนก็ร้องไห้คร่ำครวญกับการสูญสิ้นแล้วซึ่งพรหมจรรย์ไม่หยุดหย่อน จนวิวรรญาต้องเบือนหน้าหนีภาพอันน่าสะเทือนใจ ที่มาจากความมักง่ายของผู้เป็นสามี ที่กำลังจะเดินตามรอยพ่อไปไม่มีผิดเพี้ยน
‘ฮื่อๆ ๆ!!! ฮื่อๆ ๆ!!! ฮื่อๆ ๆ!!!’
และเสียงสะอึกสะอื้นนั้นก็ปลุกให้คนหลับต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยท่าทีมึนงงสงสัย พอตั้งสติได้ก็ตกใจไม่น้อยกับที่อยู่ของตัวเองที่ไม่พึงจะต้องมาอยู่ และยิ่งตกใจแทบช็อกเมื่อเห็นหน้าเมียยืนอยู่ไม่ห่างประตูห้อง
“อีฟ! นี่มันอะไรกัน ผมมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง”
‘ฮื่อๆ ๆ ฮื่อๆ ๆ ฮื่อๆ ๆ’
ยิ่งได้ยินคำถามที่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น อนัญญายิ่งเสียใจเป็นที่สุด จนพูดอะไรไม่ออกนอกจากร้องไห้ปิ่มจะขาดใจเท่านั้น วิวรรญาหันกลับมามองสามีด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำ ไม่ต่างจากคนสะอื้นไห้อยู่เลยสักนิด
“คุณซีทำอย่างนี้กับหลานน้าได้ยังไงคะ คุณซีต้องรับผิดชอบนะคะ จะมาทำลายยัยอีฟแบบนี้ไม่ได้”
มณีมาลาเอะอะขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเขาบอกว่างงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเช่นกัน แต่ประมุขไม่ได้ว่าอะไรนอกจากใจเย็นและยืนนิ่ง อยู่หลายนาทีเพื่อรอให้ลูกตอบอะไรออกมาบ้าง แต่ลูกมองมาหาเมียแล้วนิ่งเงียบ
“ลุกไปอาบน้ำอาบท่าแล้วเตรียมตัวไปทำงานได้แล้วอาตี๋เล็ก มีประชุมเช้าไม่ใช่เหรอ ที่เหลือค่อยมาว่ากันตอนเย็น”
วิวรรญาจ้องมองสามีที่ทำตามคำพ่ออย่างว่าง่าย โดยไม่คิดจะแยแสกับความรู้สึกเมีย หรือแม้แต่สาวที่นั่งเสียน้ำตาเลยสักนิด ดวงตาคู่เศร้าเหลือบไปเห็นรอยแดงเปอะเปื้อนบนผ้าปูขณะเขาเปิดผ้าห่มออกจากตัวหลังใส่กางเกงเสร็จแล้ว
เลยไม่คิดจะเอ่ยคำใดๆ ออกมาแม้แต่คำเดียว หรือจะพูดให้ถูกก็คือ แทบไม่มีใครหันมามอง หันมาสนใจ ใส่ใจกับคนที่ได้รับผลกระทบจากการมักง่ายมักมากของเขาแม้แต่คนเดียว จึงจะตัดสินใจออกจากห้องนั้นในทันที
“คุณธีรถึงไหนแล้วค่ะ มารับแจมไปด้วยนะคะ”
พอเข้าห้องได้ก็โทรหาผู้ช่วยเป็นคนแรก ด้วยไม่คิดว่าตัวเองจะมีสมาธิมากพอที่จะขับรถให้ถึงออฟฟิศได้ และไม่อยากจะอยู่ในห้องนี้ บ้านนี้ได้ด้วยเช่นกัน
“คุณแจมสบายดีนะครับ”
ไม่ถึงสิบนาทีคนรถจำเป็นก็ได้หันไปถามเจ้านายที่เข้ามานั่งเคียงคู่ด้วยท่าทีหงอยเหงาแล้ว จนเขาอดสงสัยไม่ได้เลยตัดสินใจถามออกไป
“ไม่มีอะไรค่ะ”
เจ้านายก็ตอบอย่างเสียไม่ได้ แล้วไม่คิดจะเอ่ยอะไรอีกนอกจากนั่งเงียบๆ
ตอนฤารักมาถึงทางตัน
ไม่แตกต่างจากอีกคนที่ยืนเอาไหล่พิงขอบหน้าต่าง มองรถที่มารับเมียไปเงียบๆ เช่นกัน อันที่จริงความผิดที่เขามีเมื่อคืนนี้ ถ้าเป็นเวลาปกติ คู่ผัวตัวเมียแบบปกติ
ป่านนี้เมียคงจะร้องไห้เสียใจเป็นลมล้มชักไปแล้ว ส่วนผัวอย่างเขาก็คงจะต้องวิ่งตามงอนง้อเมียไปแล้ว แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างนั้น เพราะนี่คือชีวิตคู่ไม่ปกติ
เมียที่พึงจะรักผัวคนนี้ กลับปันใจไปซบอกชายอื่นร้องไห้สะอึกสะอื้น แม้ไม่รู้ว่าด้วยเรื่องอะไรที่ทำเมียเสียน้ำตา เขาก็ขอภาวนาว่าอย่าเป็นเรื่องที่เมียเผลอปล่อยตัวให้
‘ไอ้งั่ง’
นั่นเชยชมแล้วเสียอกเสียใจในความผิดพลาดก็แล้วกัน แล้วถ้าใช่ล่ะจะทำไม ไม่เห็นเธอจะต้องแคร์ใครเลยนี่ ในเมื่อเธอเกลียดผัวคนนี้เข้าไส้ คำบอกรักแม้แต่คำเดียวก็ไม่เคยเล็ดลอดออกมา ไม่เหมือนผัวอย่างเขาที่เผลอบอกไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่หน มิหนำซ้ำยังได้คำว่า
‘เกลียด เกลียด เกลียด’
กระแทกหูมาไม่รู้กี่หนต่อกี่หนด้วยซ้ำ แล้วเขาจะคิดจะหวัง หรือกลัวว่าเมียจะเสียใจทำไมกับความผิดพื้นๆ ที่ผู้ชายคนไหนๆ ก็ทำกัน ถ้ามีเงินซะอย่าง ใครเคยแคร์บ้าง อยู่กันไปแล้วไร้สุขอย่างมากก็หย่า
นั่นอาจจะเป็นสิ่งที่เมียรอคอยทุกวี่วันก็เป็นได้ ในเมื่อตอนนี้พ่อเอาเงินไปลงที่บริษัทเมียซะหลายสิบล้าน ถ้าจะหย่ากันจริงๆ ขึ้นมาใครกันล่ะจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
‘ไม่มีทาง ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไปหาผู้ชายอื่นแน่ๆ’
เพียงแค่คิดเขาก็ทนไม่ได้เอาเสียเลย จนต้องรีบพาตัวเองออกจากบ้านแล้วควบรถไปทำงานตามปกติ ประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ถ้าเมียยกเรื่องนี้มาอ้างและไม่ยอมล่ะ เขาจะทำยังไงดี จะประจานว่าเมียมีอะไรกับผู้ช่วยในออฟฟิศอย่างนั้นเหรอ ชายชาติทหารอย่างเขาจะทำได้เหรอ เขาจะทนเห็นผู้หญิงที่ตัวเองรักต้องอับอายได้เหรอ แล้วถ้าเมียยังคงยืนยันที่จะหย่าล่ะ เขาจะต้องทำยังไง
“ไม่เห็นต้องทำอะไรเลยนี่ จะหย่าทำไมให้โง่ แกก็อยู่แบบนี้ อยู่ไปอย่างนี้ล่ะ รอดูทีท่าเมียแกก่อนสิว่าจะเอายังไง”
แต่ผู้พ่อก็เป็นคนตัดสินให้ ขณะอยู่บนโต๊ะอาหารที่มีเขา กับสองน้าหลานนั่งเงียบฟังอยู่เฉยๆ มือก็เขี่ยอาหารไปด้วย แม้เขาจะไม่อยากให้พ่อเริ่มคุยเรื่องเมื่อเช้าในวงข้าวสักแค่ไหน แต่พ่อก็ไม่มีเวลามาก และไม่ถือว่าเป็นสาระสำคัญสักนิด ผิดกับเขาคนละเรื่อง
“เอางั้นเหรอครับป๊า”
“ใช่! แล้วนี่เมื่อไหร่เมียแกจะกลับบ้านล่ะอาตี๋เล็ก ค่ำมืดแล้ว รถที่แกซื้อให้ทำไมเมียแกไม่ขับ จะต้องให้ไอ้ผู้ช่วยนั่นมารับส่งตลอดเลยหรือไง คนรู้คงได้ขายหน้าตาย ว่าสะใภ้ ‘พลชนะชัยชาญ’ ไปอี๋อ๋อกับคนระดับลูกจ้าง ทิ้งขว้างผัวที่เป็นทายาทเศรษฐีพันๆ ล้านให้นอนหง่าวอยู่คนเดียวจนต้องหาผู้หญิงอื่นมาคลายเหงา รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่น”
- Writer
