EP 47
1129 Words
“อีกหน่อยคุณแจมก็จะได้เจอหน้าท่านแล้ว ผมว่าตอนนั้นท่านคงจะดีใจและปลื้มใจมากครับที่ลูกสาวคนแรกตามหาจนเจอและไปหาท่านถึงบ้าน แต่ตอนนี้ผมว่าคุณแจมขึ้นบ้านแล้วไปนอนพักผ่อนดีกว่านะครับ เครียดมาทั้งวันแล้ว เพราะนี้เราก็ต้องเจอเรื่องเครียดๆ อีก เจอกันเวลาเดิมครับ”
ธีรนันท์ลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูให้เจ้านายอย่างมีน้ำใจ และนั่นทำให้ได้รับรอยยิ้มบางๆ เป็นเครื่องตอบแทน ก่อนที่ร่างอรชรในชุดทำงานเรียบหรูจะเดินเข้าบ้านแล้วพยักหน้าให้เจียปิดประตูได้ และทันทีที่เข้าห้องไปก็ต้องเข้าห้องน้ำเลย ด้วยเหน็ดเหนื่อยกับสิบหกชั่วโมงอันยาวนานของวันนี้เต็มที
ราวชั่วโมงร่างอรชรก็กระโจมอกออกมาแล้ว มือใช้ผ้าขนหนูขยี้ผมเพิ่งสระเสร็จใหม่ๆ ไปด้วย ส่วนอีกข้างก็เปิดตู้แล้วคว้าชุดนอนผ้าสำลีเนื้อนุ่มออกมา สวมจากศีรษะลงไปก่อนจะดึงผ้าขนหนูออกทางชายชุด
แล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าตู้เครื่องแป้ง หวีผมอย่างลวกๆ เป่าอย่างลวกๆ เพราะเหนื่อยเต็มที แม้ผมจะยังแห้งไม่ดีนัก แต่ไดร์ก็ถูกปิดลง พร้อมกับร่างระโหยโรยแรงเดินไปหาเตียง
นั่งยังไม่ถึงสิบวินาทีก็ต้องดีดตัวขึ้นมาทันควัน เมื่อได้ยินเสียงประตูกระจกตรงระเบียงเปิดออก เสี้ยววินาทีก็มีร่างสูงใหญ่แหวกผ้าม่านเข้ามาในห้องอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแล้ว
“ดูคุณจะเหนื่อยจังเลยนะ ไปทำอะไรมาเหรอ ถึงได้กลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ ทุกคืนอย่างนี้”
และในที่สุดปาลินก็ทำเมินไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อเข้าบ้านมาในเวลาสี่ทุ่มกลับได้คำตอบจากเจียว่าเมียยังไม่เข้าบ้าน จนเขาเกือบจะโทรไปตามอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็โยนมือถือทิ้งแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อให้ใจเย็นลงกว่าที่เป็นอยู่
แต่พอออกมาจากห้องน้ำใจกลับร้อนรนหนักกว่าเดิม เมื่อเห็นเมียนั่งออดอ้อนออเซาะอยู่กับผู้ชายหนุ่มใหญ่ผู้ต่ำต้อยด้อยวาสนา ไร้ญาติขาดมิตรมาตั้งแต่เด็ก
และได้รับความช่วยเหลือจากไกรเดชด้วยการให้งานและให้โอกาสร่ำเรียนจนจบและเข้ามาทำงานเต็มตัว แถมเป็นมือขวาของเจ้านายได้อย่างดีด้วย และตบท้ายด้วยการมาเป็นเทรนเนอร์ให้ลูกสาวเจ้านายต่อ
“ในข้อตกลงของคุณพ่อกับพวกคุณระบุไว้ด้วยเหรอคะว่าฉันไปไหน ทำอะไร จะต้องรายงานให้คุณรู้ด้วย”
แม้จะวุ่นกับการพาตัวเองเดินไปคว้าเสื้อคลุมที่แขวนอยู่หน้าตู้ แต่ก็ไม่วายตีฝีปากกับเขา เพราะไม่ชอบน้ำเสียง สีหน้าและท่าทางของเขาตอนนี้เหลือกำลัง
และมันก็ยังโยงใยไปถึงคลิปที่ได้เมื่อไม่กี่วันมานี้อีก นั่นยิ่งเพิ่มความเกลียดที่มีต่อเขาและพ่อของเขามากขึ้นอีกหลายเท่านัก
“ไม่มีใครละเอียดถึงขนาดนั้นหรอก แต่ที่ผมถามก็เพราะผมเป็นผัวของคุณ ผมมีสิทธิ์จะรู้ว่าเมียไปไหน! ไปทำอะไร! และไปกับไอ้หน้าไหนด้วย! ถามจริงๆ เถอะคุณปิ๊งมันเหรอ ไอ้ผู้ช่วยมือขวาของพ่อคุณน่ะ คุณปิ๊งมันเหมือนปิ๊งไอ้ลินคนสวนใช่มั้ย! เพราะคนอย่างคนแพ้ทางผู้ชายจนๆ น่าสงสารๆ และไร้ญาติขาดมิตรอยู่แล้วด้วยนี่!”
ส่วนอีกคนก็แทบจะคุมคำพูดไม่อยู่ เพราะมีความหึงหวงเข้ามาเล่นงานอยู่ในใจจนร้อนรนและอยู่ไม่เป็นสุข ถึงได้ดิ้นรนมารออยู่ในห้องเงียบๆ วิวรรญาจ้องมองเขาด้วยสายตาชิงชังอยากไม่ปิดบังเช่นกัน
“ฉันไม่จำเป็นต้องบอกอะไรคุณทั้งนั้น! และช่วยกรุณาออกไปจากห้องฉันด้วย ฉันเหนื่อยและอยากจะพักผ่อน!”
“เหนื่อย! คุณไปทำอะไรกับมันมาถึงได้เหนื่อยขนาดนี้! และกลับบ้านเอาป่านนี้! หรือคุณแพ้ทางมันจนอ่อนระทวยเวลามันทำตัวน่าสงสารๆ เหมือนตอนที่ไอ้ลินเคยทำกับคุณเมื่อหลายเดือนก่อน! แล้วคุณยับยั้งใจไม่หลงไปกับมันได้เหมือนที่ทำกับไอ้ลินหรือเปล่า! หรือป่านนี้คุณล้ำเส้นไปถึงไหนต่อไหนกับมันแล้ว!”
ยิ่งถูกไล่ตรงๆ อารมณ์โกรธของเขาก็เหมือนกับลูกโป่งที่มีคนเอาของแหลมคมมาทิ่มแทง จนมันระเบิดออกมาทันควัน และมันก็ไม่ได้แตกต่างจากอีกคนนักที่เกลียดถ้อยคำของเขาจนยั้งมือไว้ไม่ไหว
‘เผียะ’
จึงฟาดลงใบหน้าหล่อเหลาจนสุดแรงเกิดเมื่ออารมณ์โกรธระเบิดออกมาเช่นกัน แถมด้วยสายตาเอาเรื่องกับถ้อยคำที่แทบจะไม่หลงเหลือความรู้สึกดีๆ ไว้ให้เขาเลยด้วยซ้ำ
“อย่าคิดว่าคนอื่นจะทำเหมือนคุณกับพ่อคุณนะ! หรือถ้ามี! คนอย่างฉันก็จะไม่มีวันโง่ซ้ำสองเหมือนตอนที่หลงมอบความสงสารให้กับผู้ชายหลอกลวงอย่างคุณแน่!”
ปาลินยกมือขึ้นลูบแก้มด้วยความเจ็บแสบ เหนือไปกว่านั้นคือมันเจ็บแปลบๆ ที่ใจ เมื่อไม่คาดคิดว่าจะเจอกับฝ่ามือผู้หญิงเป็นครั้งแรกในชีวิตแบบนี้ เพราะที่ผ่านมาการเข้าหาสาวไหนไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขานัก
เว้นเสียแต่ไม่อยากได้เท่านั้น แต่กับคนที่เขามีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้เต็มที กลับยากเหลือเกิน
“และคุณก็อย่าหลงคิดว่านายปาลิน หรือแม้แต่ไอ้ลินคนสวนจะยอมให้เมียที่แต่งงานกันมาเกือบครึ่งค่อนปีตบแล้วไม่คิดจะตอบโต้อะไรนะ เพราะมันไม่มีวันโง่ปล่อยเมียไว้เฉยๆ อีกต่อไปแล้ว!”
สองไหล่ก็ถูกสองมือแข็งแรงกุมไว้อย่างว่องไว จนอีกคนตั้งตัวไม่ทัน ริมฝีปากจึงเป็นที่หมายปองแรกของเขา แม้เจ้าของปากจะขัดขืนและเบี่ยงหนีพร้อมเอาสองฝ่ามือดันอกเขาไว้ยังไงก็ไม่อาจขัดขวางได้
“อื้ห์มมมมมมม”
เสียงในลำคอดังห้ามปราม มือก็ทั้งจิกทั้งข่วนไปตามคอ หน้าอกของเขาเท่าที่แรงจะมีได้ จนท้ายที่สุดก็หลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขา ด้วยความโกรธและเกลียดเขาขึ้นมาอีกร้อยเท่า
หัวใจจึงเรียกร้องให้มือบางฟาดลงไปตรงตำแหน่งเดิม แต่เรี่ยวแรงนั้นมีมากกว่า เพราะอะดรีนาลีนในกายหลั่งออกมา
‘เผียะ’
- Writer
