ใต้ร่มสกุณี

EP 52

“ไม่!!!”

นั่นเป็นการยืนยันหนักแน่น ก่อนร่างใหญ่เหม็นคละคลุ้งด้วยกลิ่นเหล้าจะทาบทับไปกับร่างเล็กหอมละมุนไปด้วยน้ำหอมอ่อนๆ และกลิ่นกายสาว กลิ่นแชมพูที่คุ้นเคย ชวนให้อีกคนหลงใหลไม่น้อย และไม่มีวันยอมผละไปไหนง่ายๆ แม้อีกคนจะดิ้นรนสักแค่ไหนก็ตาม

“คุณจะดิ้นหนีทำไม ในเมื่อคุณเป็นเมียผม”

ปาลินไม่คิดจะเปิดโอกาสให้เมียได้ตอบโต้ใดๆ เมื่อใจทานทนกับแรงต้องการไม่ได้อีกต่อไปแล้ว จะด้วยเพราะรักหรือเพราะฤทธิ์ของน้ำเมาเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งไหนอานุภาพจะรุนแรงมากกว่า

แต่ที่แน่ใจอย่างที่สุดคือ ถ้าไม่ได้กอดจูบลูบไล้ไปบนเรือนกายเมีย คงจะต้องลงแดงตายในอีกไม่ช้าไม่นานแน่

“แจม! ผมรักคุณ คิดถึงคุณที่สุด”

น้ำเมาบงการให้เขาเปล่งคำนั้นออกมาอย่างไม่ยากเย็นเลยสักนิด คนฟังก็รู้ได้โดยไม่ต้องคิดเลยสักนิดว่านั่นไม่ได้ออกมาจากใจจริงของเขา ดวงตาคู่สวยเศร้าหลับพริ้มลงอย่างเจ็บปวด

ขณะศิโรราบให้เขาเมื่อพ่ายแพ้ต่อเรี่ยวแรงอันมหาศาลแล้ว แม้จะหลอกตัวเองว่าชายที่กำลังมอบสัมผัสอันอ่อนหวานอยู่นี้นั้นหาใช่ ‘นายลิน’ ผู้ต่ำต้อยไม่ แต่ก็ไม่มีแม้แต่สักวินาทีเดียวจะหลอกตัวเองได้

ในเมื่อเรือนกายกำยำ กล้ามเนื้อแข็งแรง ริมฝีปากอบอุ่น วงแขนอันปลอดภัยนี่คือ ‘นายลิน’ ที่ตัวเองรักและปรารถนาจะได้อยู่เคียงข้าง แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหัวใจถึงได้เจ็บช้ำนัก

เมื่อเวลามี ‘นายลิน’ อยู่ด้วยใกล้ๆ แบบนี้แล้ว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าทั้งหมดทั้งมวลที่ ‘นายลิน’ เคยมอบให้นั้นมันล้วนแล้วแต่จอมปลอมทั้งสิ้น คำบอกรัก น้ำตา ใบหน้าอันเศร้าหงอยที่เคยเห็น ล้วนแล้วแต่หลอกลวงทั้งสิ้น

แต่ทำไมสองแขนไม่รักดีถึงได้ดื้อดึง ไม่ฟังคำสั่งของหัวใจด้วยการยกขึ้นไปโอบกอดเขาอีก ทำไมสองเรียวขาขาวถึงได้เปิดทางให้เขาเบียดกายเข้าใกล้ได้อีก ทำไมริมฝีปากนิ่มนุ่มถึงได้จูบตอบเขาอีก

ทำไม! ทำไม! ทำไม!

“แจม! ที่รักของผม ผมรักคุณ ผมต้องการคุณ”

“อื้อ!!!” เสียงเจ้ากรรมก็ตอบรับบทรักอย่างพึงพอใจ เมื่อมีกายเขาเยี่ยมเยือนเข้าหา รสจูบที่มีกลิ่นน้ำเมาคละเคล้าอยู่ก็ดูเหมือนจะสร้างสุขในใจให้ได้ไม่ยากเย็นสักนิด แม้จะผิดแผกไปจากจุมพิตของนายลินคนนั้นในยามที่มีสติครบถ้วน ไม่มีฤทธิ์น้ำเมาเข้าครอบงำเช่นนี้

‘กริ้ง กริ้ง กริ้ง กริ้ง กริ้ง กริ้ง’

ตีสามเป็นเวลาที่ร่างเปล่าเปลือยภายใต้วงแขนแข็งแรงของเขาต้องลืมตาตื่น เมื่อเสียงนาฬิกาปลุกเรียกว่าจะต้องลงไปช่วยลุงกับป้าขนของแล้ว เพราะนับตั้งแต่หลานสาวแต่งงาน และไม่มีนายลินอยู่ด้วย สองลุงป้าก็ไม่คิดจะจ้างใครมาอยู่ด้วยอีกเลย

วิวรรญาค่อยๆ พากายก้าวเดินไปหาห้องน้ำ แล้วรีบทำภารกิจให้กินเวลาน้อยที่สุด ด้วยกลัวจะไม่ทันลุงป้า แต่ออกมาก็เห็นเขายืนเอาหลังพิงผนังห้อง มีผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้เท่านั้น

“คุณนอนเถอะ ผมจะลงไปช่วยลุงกับป้าเอง”

แล้วเขาก็รีบเข้าไปห้องน้ำ กลับออกมาในเวลาไม่กี่นาที เสื้อผ้าชุดเก่าถูกคว้าขึ้นมาสวม สายตาก็มองไปหาอีกคนที่ไม่คิดจะเชื่อฟังคำบอก ยังคงใส่เสื้อผ้าเตรียมออกข้างนอกอยู่ดี

“อุ๊ย! ปล่อยฉันลงนะ นั่นคุณจะทำอะไร”

เลยรีบก้าวเดินไปแล้วอุ้มร่างนุ่มนิ่มขึ้น จนเจ้าของร่างตกอกตกใจ คิดการณ์ไกลไปว่าเขาจะทำอะไรในเวลาเร่งรีบแบบนี้ รอยยิ้มอย่างขบขันจึงเกิดขึ้นกับใบหน้าหล่อเหลา ขณะอุ้มร่างดิ้นดุ๊กดิ๊กตรงไปหาเตียง

“ตอนนี้ไม่ แต่พอผมกลับมาแล้วรับรองว่าคุณไม่รอดแน่ หรือถ้าขืนคุณยังไม่เชื่อคำบอกของผมว่าให้นอนต่ออยู่บนนี้ ผมก็จะจัดการคุณเดี๋ยวนี้เลย ปล่อยให้คุณลุงกับคุณป้าทำงานกันแค่สองคน คุณจะเอาอย่างนั้นมั้ยล่ะ”

ปาลินยิ้มอย่างชอบใจ เมื่อคำขู่เป็นผล เพราะคนในวงแขนนิ่งเงียบ ปล่อยให้เขาวางลงไปกับเตียงอย่างไม่เกี่ยงงอน และปล่อยให้เขาห่มผ้าให้อย่างไม่เกี่ยงงอนเช่นกัน

“เดี๋ยวผมกลับมา”

แก้มนุ่มถูกหอมเป็นเครื่องมัดจำเอาไว้ก่อน แม้เจ้าของแก้มจะบ่ายเบี่ยงไม่ยอมยังไงก็ไม่มีทางหลุดพ้นได้ สายตาคู่เศร้าสวยเลยได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินไปถึงประตูแล้ว ความมืดมิดมาเยือนอีกครั้งเมื่อเขาปิดไฟแล้วออกไปทันที

และด้วยความที่ยังเช้ามากๆ อยู่ เลยทำให้ร่างเล็กๆ ที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มหนานุ่ม ปิดเปลือกตาลง แล้วหลับแทบจะทันทีเช่นกัน

ชั่วโมงกว่าๆ ไฟหัวเตียงก็ถูกเปิดขึ้น เมื่อปาลินกลับจากตลาด เเห็นอีกคนหลับก็ค่อยๆ เข้าห้องน้ำล้างเนื้อตัว แล้วกลับออกมาในเวลารวดเร็ว และมีเพียงผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้เท่านั้น

กายยาวเหยียดค่อยๆ สอดไปใต้ผ้าห่มผืนหนาที่มีอีกคนหลับสนิทอยู่ แม้ตั้งใจว่าจะรีบปิดไฟนอนยังไง แต่หัวใจก็ยังคงเรียกร้องอยากจะหอมแก้มนุ่มนิ่มก่อนอยู่ดี

จมูกโด่งจึงดอมดมลงไปอย่างแผ่วเบาไปที่ปรางขาวนวล ตามติดด้วยหน้าผากงามที่มีปอยผมปิดไว้สองสามปอย เขาใช้หัวแม่มือปัดออกไปอย่างเชื่องช้า สายตาจับจ้องอยู่กับใบหน้ารูปหัวใจสวยใสไร้เครื่องลวงตาใดๆ

จากที่ตั้งใจจะหอมแค่ครั้งเดียวก็มีครั้งที่สองสามสี่ตามติดมาด้วย และนั่นถือเป็นการปลุกคนหลับให้ลืมตาตื่นขึ้นมา ให้ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างไม่ถึงสองนิ้ว อยากออกปากไล่ อยากจะเอามือผลักไสเขาให้ออกไปไกลๆ

แต่ไม่รู้ว่าทำไม หรือเพราะอะไรทั้งมือทั้งปากถึงไม่ยอมทำตามนัก มิหนำซ้ำ หัวใจเจ้ากรรมก็กระตุกเต้นคิดถึงนายลินขึ้นมาอย่างยากจะไสส่งออกไปไหนได้ วิวรรญาจ้องมองชายที่ถือว่าเป็นสามีอย่างสมบูรณ์แบบตาแทบไม่กะพริบ

“ผมรักคุณ”