ฉันนั่งหัวเราะกับเพื่อนอยู่ตอนนี้อาจารย์ก็ยังไม่มาเพื่อนมีผัวอีกสองก็ยังไม่มาแต่สิ่งที่มาคือ
ครืดดดด
“หื้อ อย่าบอกนะอิเพ้นท์โทรมาหามึงว่าไม่มา”
ฉันหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาดูก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆแล้วส่ายหัวกับพวกไอ้มิว
“ไม่ใช่”
“เอ้า แล้วใครโทรเข้ามา ถ้าผู้ชายห้ามรับนะมึงผัวมึงเป็นใครมึงก็รู้เพราะฉะนั้นโปรดระวัง”
“แต่สายนี้กูคงต้องรับ”
ฉันหันหน้าจอโทรศัพท์ไปให้เพื่อนดูก่อนมันจะอุทานขึ้นมาพร้อมกัน
“เชี้ย!!!”
“อิญ่า ผัวมึงเกินเบอร์มากนะเอาจริงๆ”
“เออ เกินต้านแหละ เกินไปเลยอะ”
“อืม ขออนุญาตรับสายผัวนะคะ”
“เชิญเถิดเจ้าค่ะ คุณนายภาวรรณวรางค์”
ฉันหันโทรศัพท์กลับมาก่อนจะใช้นิ้วกดไอคอนของโทรศัพท์เพื่อรับสาย
“ฮัลโหล”
“รับสายช้า มัวแต่เม้าส์กับเพื่อนผัวโทรหาเลยไม่ได้ยิน”
ผมถามยัยตัวแสบก่อนจะเปิดประตูรถแล้วขับตรงไปที่คณะโดยที่เชื่อมต่อโทรศัพท์เข้ากับรถ
“หึหึ ใช่ที่ไหนล่ะ หาโทรศัพท
