เพราะรักครับผม

เปปเปอร์ Part “สัสเปอร์แล้วปีนี้มึงจัดงานแข่งปะวะ” “จัดดิช่วงปิดเทอม เดี๋ยวคุยกับสัสเขตเรื่องสนามแม่งต้องเข้าไปลองสนาม ” อ๋อ สวัสดีครับ ผม เปปเปอร์ ปรัชญ์ธนัช พัชรธนะวีรวงศ์ อายุ 21 พี่ว๊ากเพื่อนไอ้เขตนั่น แหละ เรียน วิศวกรรมเครื่องกล ปี 2 สถานะ โสด เป็นลูกคนสุดท้องมีพี่สาวสองคนเรียบจบทำธุรกิจตัวเองกันหมด ส่วนผมทำธุรกิจขายรถนำเข้ากับจัดการแข่งรถแล้วก็ช่วยธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของที่บ้าน ป๊าดึงมาทำเพราะเจ๊มันไม่อยากทำมันบอกมันเบื่อ น่าเตะทั้งคู่ใช่ปะ ก็เลยต้องเป็นผมที่ช่วยป๊าทำ ส่วนสูงผม 190 น้ำหนัก 77 ถ้าถามว่าทำไมสูงคือพ่อผมสูงแม่ก็สูงแล้วตอนมัธยมก็เล่นบาสกินนมเยอะมันก็เลยพุ่งขึ้นมาเยอะ สีผมสีดำ เพราะผมไม่ค่อยชอบทำสีเท่าไหร่ นิสัยผมก็เป็นคนมองภายนอกดูโหด แต่ถ้าสนิทก็เป็นคนอารมณ์ดี แต่ถ้าโมโหก็น่ากลัว ขี้หวง ขี้หึง เคยมีคนคุยแต่ก็มาเร็วไปเร็วช่วงมัธยม พอเข้ามหาลัยก็อยู่กับพวกเพื่อนชั่วทำธุรกิจก็ไม่มีเวลาอะไรเลย รายได้ต่อเดือนก็ประมาณ 8-10000000++ บาท เพราะออเดอร์สั่งรถนำเข้าเยอะพอสมควร ลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่แข่งรถด้วยกันบอกต่อกกันไปเรื่อยๆ จนผมมีลูกค้ามาเพิ่มขขึ้น แล้วก็พวกนักศึกษาในมหาวิทยาลัยที่รู้ก็มาสั่งพรีออเดอร์ นอกจากนี้ผมยังมีรายได้ที่ป๊าแบ่งให้ด้วย รายได้จากงานแข่งอีก เนี่ยดูดิ จะเอาเวลาไหนไปมีแฟน ทุกวันนี้จะกอดกองเอกสารอยู่แล้วผมอะ “เออๆ” “เฮ้ย นั่นเพื่อนเมียไอ้เขตปะวะ” ผมหันมองไปตามนิ้วของไอ้ปอนที่ชี้ไปก่อนจะเห็นผู้หญิงที่หน้าดูเอาเรื่อง ไม่ใช่เอาเรื่องหรอก ตอนนี้แม่งแทบจะกินหัวใครได้อยู่แล้วมั้ง หุ่นดีมากนะ มีน้ำมีนวลไม่ได้ผอมแห้ง ผิวขาวมาก ส่วนสูงก็มาตรฐานทั่วไปแหละ แต่ดูแล้วน่าจะเกิน 155 แล้วเสื้อกับกระโปรงแม่งใส่เหมือนไม่มีเงินซื้อแล้วอะ จะรัดอะไรขนาดนั้น แล้วตอนนี้ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งกอดเอวอยู่ในแถวซื้อก๋วยเตี๋ยวผมเลยหันมาถามไอ้ปอน “แล้วมึงรู้ได้ไง” “เอ้า ก็ไม่เคยเห็นหน้า แล้วประเด็นแม่งสุดมาก จะแดกอิน้องคนที่แซงแล้วน่ะ” “เออ ใช่ กูเห็นด้วยกับไอ้ปอน การแต่งตัวก็ไม่ใช่ละ แม่งเนียบเกินผู้หญิงวิศวะ” ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะถามไอ้เหนือกลับไป “หึหึ มึงจะบอกผู้หญิงในคณะเราไม่รีดผ้า” “สัสเปอร์ เพื่อนเลว กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น แต่สไตล์การแต่งตัวมันไม่ใช่ไง” “คงงั้นมั้ง เพราะกูว่าคนหน้าสุดอะเอาเรื่องเหมือนเมียไอ้เขต เออ ใช่ เพื่อนเมียไอ้เขตจริงๆ กูเคยเห็นเขาถ่ายรูปด้วยกันบ่อย” ผมตวัดสายตามองไอ้เตอร์ก่อนจะถามมันออกไป “มึงเห็นที่ไหน” “เอ้า ก็เพจมอไงครับสัสเปอร์ ใครก็เห็น แอดมินมันชอบถ่ายรูปนักศึกษาแล้วเอามาลง” “อือหื้อ แล้วคือสนิทกับเมียสัสเขตขนาดนั้น เหมือนกันขนาดนี้ กูว่าน่ากลัวอยู่นะ ขนาดปีหนึ่งตอนนี้ยังต้องยอมอะ” “มึงจะกลัวทำไมสัสซอฟมึงไม่ใช่ผัวเขาครับ” “ไม่ใช่กูหมายถึงผู้หญิงที่มาชอบสัสเขต” “เออก็จริง” ผมนั่งกินข้าวกันอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงผู้หญิงทักขึ้นมาเป็นยัยนั่นแหละที่พวกผมพูดถึง แล้วแม่งฉายเดี่ยวพร้อมบวกมาเลย พอถามกันเสร็จเพื่อนผมตอบเสร็จตอนนี้ก็นั่งกินข้าวกันโดยยัยนั่นก็นั่งตรงข้ามกับผมพอดีตอนแรกก็ไม่ได้อะไรผมขยับขาเหมือนจะไปโดนขาใครเนี่ยแหละ แล้วกำลังจะขอโทษแต่ไอ้เหนือถามขึ้นมาก่อนเลยหันไปตอบมัน “เออ แล้วมึงจะไปสนามวันไหนวะ” “หึ รอบนี้กูคงไปเหมือนเจ้าของสนามอะเพราะสัสเขตเขาติดเมีย” “หึหึ ทุกวันนี้มึงแม่งก็เหมือนเจ้าของสนามอยู่แล้วปะวะ” “เออ ไปดูเอง ลองเอง ไอ้สัสนั่นเขาลืมแล้วมั้งว่าสนามมันอะ แม่งรอรับเงินอย่างเดียว” “ฮ่าๆ พวกกูไปกับมึงเหมือนเดิม ขับรถเล่นจบแล้วแดกเหล้า” “เออ ตามนั้น เดี๋ยวกูคุยแผนงานกับลูกน้องแล้วจะนัดวันกับพวกมึง” ผมนั่งพูดกับเพื่อนไปสักก็รู้สึกเหมือนโดนเตะขาเลยหันหน้ามามองยัยผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามหรือแม่งจะเป็นคนอื่นเพราะยัยนี่แม่งก็กินก๋วยเตี๋ยวเหมือนไม่รู้สึกอะไรก็เลยไม่ได้สนใจอะไรต่อ ดีญ่า part เอี๊ยดด! “อือหื้อ อิญ่ามันน่าจะไปแข่งรถกับพี่ชายมันเนาะ” “นั่นใครคะ อิญ่าค่ะ” ตุบ!! “สัสเอ๊ย! เท้ากูก็มีอยู่สองข้างยังสะดุดกันเก่ง กูตัดทิ้งแม่งดีมั้ง!” “อิญ่า มึงด่าขาตัวเอง” “เออดิ ไอ้สัส เดินอยู่ทุกวัน” อ่ะ ขออนุญาตแนะนำตัวนะคะ (ดนตรี) cr.เสียงต้นจาก TikTok ขออนุญาตด้วยนะคะ จำชื่อต้นฉบับไม่ได้ อิอิ สวัสดี ฉัน ดีญ่า ภาวรรณวรางค์ อัครศิริภักดี ลูกสาวคนเล็กมีพี่ชายที่ร่วมท้องมารดาและใช้บิดาร่วมกันก็คือ เฮียดริฟท์ พศวีร์ อัครศิริภักดี แล้วอย่าพูดว่ามีพี่เลยเหมือนมีเพื่อนอะ แต่เฮียฉันอายุมากกว่าฉัน 6 ปี ตอนนี้เรียนจบทำงานเรียบร้อย มันทำเก่งนะคือเปิดเก่ง คิดเก่งแล้วส่งให้ฉันดูแล แกดูมันน่าปะบางทีพี่ชายก็ไม่ใช่พี่ชายเสมอไป อ๋อ ตอนนี้ฉัน อายุ 21 ปี เรียนบริหารธุรกิจ ปี 2 สูง 165 น้ำหนัก 50 และในส่วนของสัดส่วนคือ 36 25 38 ผมยาวถึงกลางหลังพร้อมทำวอลลุ่ม ส่วนสีผมตอนนี้ก็สีหม่นเขียวทำได้เพราะยังไม่ได้สอบ ผิวขาว จัดฟันตอนนี้ยางฟันสีชมพูจ่ะแล้วก็เปลี่ยนแต่สีโทนนี้เพราะชอบและที่สำคัญมากๆ คือ ฉันโสดจ้า ฉันเป็นคนแรงๆ ทั้งหน้าทั้งการกระทำด้วยนะ แต่แรงแบบมีขอบเขตนะจ๊ะ หมายถึงไม่ได้มองหน้าใครแล้ววิ่งใส่อะเนาะ หึหึ แต่ถ้าจะเอาก็พร้อมตั้งรับคือแกเข้าใจคนที่มันหน้านิ่งแล้วน่ากลัวปะเออ ฉันประมาณนั้นแหละแล้วเทควันโดสายดำนะคะ รายได้ต่อเดือนเงินเดือนที่ป๊ากับม๊าให้แล้วก็รวมค่าช่วยงานที่บ้านด้วยอยู่ที่ 2000000++ บาท จ่ะ อาจจะดูเยอะแต่ทำจนผมร่วงอะแม่ สู้ชีวิตสุด พูดแล้วก็เหนื่อยพักเรื่องนี้ไว้ก่อนดีกว่าเดี๋ยวฉันจะพาพวกเธอปวดหัวไปด้วย “อะ แม่ เห็นมีคนบอกสะดุดที่ลานวิศวะจะได้ผัวเรียนวิศวะนะจ๊ะ” “แม่คะ ดูหน้ากูด้วยค่ะ ถ้าได้แฟนคณะอื่นจะคือไหม ถ้าจะมีผัวตอนเรียนก็ต้องคณะนี้แหละ เพราะเป็นศูนย์รวมผู้ชาย หรือจะเอาหมอดีวะ ไปอิห่า ไปแดกข้าวที่คณะแพทยศาสตร์กัน” อ๋อ ฉันลืมบอกไปบางคนอาจจะรู้จักพวกฉันบ้างแล้ว กลุ่มฉันมี ไอ้มิว ไอ้ฟองเบียร์ ไอ้ดรีม ไอ้ต้นเตยสาวหวานแล้วก็แฝดฉันที่เหมือนจะเป็นพี่น้องก็คือไอ้เพ้นท์ (ที่ผัวมันคลั่งมันหนักนั่นแหละ) แล้วตอนนี้ก็มาอยู่ที่ตึกวิศวะ เพราะมันชวนมากินข้าวที่นี่พร้อมกับได้ยินเสียงขงไอ้มิวที่พูดแล้วก็ทำสีหน้าสิ้นหวังแบบสุดๆ “อิญ่า กูบอกเลยไม่คือค่ะ หมอไม่น่าเอามึงอยู่” “อิเบียร์ กูเพื่อนมึงเนาะ ไปค่ะ ไปหาอิเพ้นท์คนเพิ่งมีผัว อิดรีมผัวก็กำลังไปรับ เดี๋ยวกูกางร่มก่อน แดดทุกวันนี้แม่งเหมือนซ้อมให้กูอยู่ในนรก ตกนรกไปกูก็น่าจะชินแล้วแหละ หรือบางทีในนรกอาจจะเย็นกว่าก็ได้นะ” “อิสัส เอาซะเห็นภาพ ปะ กูหิวฉิบหาย” “เออ เอ้า อิมิวมึงยืนรอเจ้าที่เข้าสิงเหรออิห่า ไปค่ะ” “แรงมาก” ฉันหัวเราะก่อนจะถามไอ้มิวกลับไป “การกระทำกูเหรอคะ” “หึหึ ปากมึงค่ะ ไปค่ะ” ฉันพากันเดินมาที่ศูนย์อาหารตอนแรกก็ไม่อะไรพอเดินมาถึงเท่านั้นแหละ “อิห่า คนแม่งยังกับมด แล้วอิเพ้นท์เขาอยู่ไหนวะ แล้วดูจำนวนคนถ้าเทียบกับคณะกู” ฉันพูดก่อนจะพากันยืนหยุดอยู่ข้างนอกแล้วมองไปคือคนมันเยอะมากจนตาลายอะจนไอ้มิวพูดขึ้นมา “มึงๆ แต่นั่นกลุ่มเพื่อนผัวมันนะ นั่งโต๊ะยาวด้วยกูว่าโต๊ะนั่นแหละ” “เออ มิวตามึงดีเนาะ” “หึหึ มันมองผู้ชายก็เร็วดิแม่ เรด้ามันทำงาน” “กูคบกับพวกมึงกูดูเป็นกะเทยเรียบร้อยเลยนะเอาจริง ปากคือเริ่ด!” ฉันหัวเราะออกมาก่อนจะเก็บร่มใส่กระเป๋าก่อนจะหันมาบอกพวกมัน “ไปค่ะ หาไรแดก หิวมากๆ กูจะแดกให้คุ้มกับที่กูหิว” “อิญ่า มึงยังไม่มีผัวต้องแดกน้อยๆ ก่อนค่ะ” “ไม่ค่ะ ไป ถ้าบอกให้กูหยุดแดกกูจะไม่ไปผับกับมึง” “อิญ่า” “อะไรคะอิมิว เอาไงๆ” “ไปค่ะแม่ จะกินไรบอกเดี๋ยวหนูเลี้ยงแม่เอง” “อิมิว กูก็คิดว่าจะกล้า” “กูเหรอจะกล้ากับมัน แพ้ให้แม่งตลอด” “หึหึ ไปค่ะ บุกศูนย์อาหารวิศวะ” ฉันหัวเราะกันออกมาเบาๆ และพากันเดินดูร้านอาหารไปเรื่อยๆ ก่อนจะช่วยกันตัดสินใจว่าซื้อก๋วยเตี๋ยวไก่ทั้งหมดเลย ไม่ต้องคิดเยอะ “น้องคะ กรุณาต่อแถวค่ะ!! พวกพี่ยืนอยู่ในแถวเนาะ!! เดี๋ยวถ้าแซงนะกูจะกระชากหัวแบบให้หนังหัวหลุดเลยมึง!!” ฉันเข้าแถวแล้วก็เห็นเป็นรุ่นน้องบางคนเดินมาฝากเพื่อนที่อยู่ในแถวซื้อบ้างไรบ้างแต่คือกูต่อแถวค่ะ แล้วมันไม่ใช่ปะวะ ถ้าฝากซื้อตั้งแต่แรกก็ว่าไปไม่ใช่มาส่งเงินให้เพื่อนตอนที่ต่อแถว “อิญ่ามึงหิว” “เออดิ ไม่หิวกูจะมาต่อแถวเหรอคะแม่” “คิกๆ เพื่อนกูพูดถูก” “หึหึ เดี๋ยวถ้ากูเห็นนะมึง” ไอ้ฟองเบียร์กอดที่เอวฉันก่อนจะหัวเราะออกมาหลังจากนั้นก็ถึงคิวพวกฉันพอปรุงอะไรเสร็จก็พากันเดินมาหยุดก่อนที่จะถึงโต๊ะที่พวกเพื่อนแฟนไอ้เพ้นท์นั่งกันอยู่ ไอ้เตยเลยพูดขึ้นมา “กูว่ารออิเพ้นท์ก่อนปะมึง” “โอ้โห อิเตย ถ้ารอนายแม่มาเส้นกูอืดเต็มถ้วยละ กูไปถามให้เอง ปะ” “อิญ่า หญิงแกร่งแห่งกลุ่ม” ฉันเดินถือถ้วยมาก่อนจะถามพวกผู้ชายที่เป็นเพื่อนแฟนไอ้เพ้นท์นั่งกันอยู่ 5 คน เลยตัดสินใจถามออกไปเพราะหิวแล้วที่สำคัญคือก๋วยเตี๋ยวมันต้องกินตอนร้อนๆ ถึงจะอร่อย “เออ เราเพื่อนไอ้เพ้นท์นะ ไอ้เพ้นท์มันนั่งนี่ปะ” “ใช่ๆ ไอ้เขตบอกแล้วนั่งเลยๆ” “เค เฮ้ย พวกมึงนั่งดิ” ฉันวางถ้วยลงโต๊ะก่อนจะหันไปมองเพื่อนตัวเองที่แม่งยืนนิ่งกันทุกคนฉันเลยเรียกไอ้มิวดังๆ ดังจนมันสะดุ้งขึ้นมานิดหนึ่ง “อิมิว อิมิว!!” “อุ้ย อิญ่า กูตกใจ” “เชิญพวกมึงนั่งค่ะ จะยืนกินเหรอปวดขานะมึง ขาแข็งด้วยนะกูเตือนก่อน” ไอ้มิวนั่งตรงข้ามอยู่หัวโต๊ะแล้วก็ไอ้เตย ฉัน ไอ้เบียร์พอนั่งเสร็จไอ้มิวเลยชะโงกหน้ามาพูดกับฉันเบาๆ “อิห่า ใครเขาจะแมนแบบมึงนั่งเหมือนรู้จักเขา” “กินค่ะ อืดหมดแล้วมั้งเส้น อุ้ย” ฉันที่นั่งไขว่ห้างอยู่เหมือนจะถูกขาไอ้ผู้ชายที่นั่งตรงข้ามอะแม่งเอาขามาโดนแล้วแม่งทำเป็นไม่รู้อะไรด้วยนะ ก็คือปล่อยเบลอไปเลย มันจำคำว่าขอโทษไม่ได้แหละ ฉันเลยตวัดขาไปโดนขาเขาแล้วก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น “อิมิว อิเตย อิเบียร์” “อะไรมึงอิญ่า ตกใจหมดดีที่เส้นก๋วยเตี๋ยวไม่พันคอกู” ฉันนั่งกินก๋วยเตี๋ยวไปสักพักก็เริ่มนึกขึ้นมาได้ว่าลืมซื้อของสำคัญนั่นก็คือน้ำเลยบอกกับพวกมันออกไป “พวกเราลืมซื้อน้ำมา” “อิญ่า มึงหันไปดูร้านน้ำก่อน” ฉันมองไปตามนิ้วของไอ้เบียร์ก่อนจะเห็นความยาวของแถวเลยหันมาพูดกับพวกมัน “อือหื้อ แถวแม่งยาวกว่าอนาคตกูอีก ถ้ากูเป็นโรคที่ร่างกายต้องการน้ำกูคงต้องตายแน่ๆ ถ้าอาการกำเริบที่คณะนี้” “หึหึ อิบ้า แต่ถ้าเราไปซื้อก๋วยเตี๋ยวก็อืดแน่ๆ” ฉันถอนหายใจก่อนจะบอกไอ้มิวออกไป “เออ กินเสร็จเราค่อยไปซื้อ ตายห่า ถ้ากูมีผัวขึ้นมาแล้วผัวกูเรียนอยู่คณะนี้สิ่งแรกที่กูต้องทำเลยคือ” ฉันกำลังจะพูดออกมาแต่ไอ้เบียร์พูดสวนขึ้นมาแล้วก็ไอ้เตยและตบท้ายคืออิมิวจ่ะ “ขึ้นสถานะ” “อัพรูปคู่” “ตั้งสเตตัส” ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะใช้ส่ายหัวแล้วตอบพวกมันออกไป “ส่งน้ำให้ผัวทุกวันค่ะ ไม่งั้นผัวกูคงเป็นโรคขาดน้ำตาย มึงดูแถวซิน่ะ” “หึหึ อิบ้า ถ้ามึงได้ผัวเป็นหมอ มึงไม่ส่งข้าวให้เขาเหรอวะ” “อะๆ กูต้องซื้อที่นอนให้ผัวกูค่ะ เพราะหมอไม่มีพักผ่อน” “แต่มึงอะพักก่อนค่ะ พอเขามาจีบจริงๆ ก็ไม่เอาเขา” “เออ เขาก็เสียใจ” ฉันวางตะเกียบก่อนจะกอดอกแล้วมองหน้าเพื่อนตัวเองและขู่พวกมันเบาๆ “เพื่อนกูเนาะพวกมึงอะ เดี๋ยวกูดีดลูกชิ้นเข้าจมูกเลยเดี๋ยว” “อิญ่า จมูกกูแพงปะ” "ฮ่าๆ อย่าให้ญ่าของกูต้องขึ้นนะคะ จมูกใหม่มึงต้องเข้า" "อิห่า สงสารตอนกูไปบอกหมอเถอะ แก้จมูกเพราะลูกชิ้นเพื่อน" ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะชี้หน้าไอ้มิว แล้วมันเป็นคนที่หน้าแกล้งอะ ไม่ค่อยทันพวกฉันเท่าไหร่หรอก "เออ ถ้าไม่อยากเปลี่ยนใหม่ หนูต้องทีมแม่เท่านั้นค่ะ" พวกผมนั่งดูกลุ่มเพื่อนเมียไอ้เขตเถียงกัน แล้วยัยที่นั่งตรงข้ามผมแม่งเหมือนเด็กน้อยที่เกเรหลังห้องอะ พอยัยนี่พูดจบเพื่อนผมก็พากันหัวเราะออกมา “หึหึ กูเชื่อละว่าเขาโหด” “หึ กูดูอาการก็เชื่อว่าแม่งทำได้ ดูทรงก็รู้ละ ความเรียบร้อยคงไม่มีติดมา” ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบพวกมันออกไป “มองทรงเขาแล้วหนึ่ง สัสเปอร์ หรือว่า” “หึ สัสเหนือ” “ครับ” “ตีนครับผม อยู่ใต้โต๊ะเอาไหม” ผมนั่งคุยกันสักพักไอ้เขตกับเมียมันก็เดินมาแล้ววางแก้วน้ำกับถุงขนมเต็มโต๊ะไปหมดพวกผมที่นั่งอยู่มองไปที่มันแล้วก็เมียมันพร้อมกัน “อะ เมียกูสั่งมาเผื่อพวกมึงด้วยไอ้เพื่อนเลว” “ขอบคุณครับผม” “ขอบคุณซ้อด้วยครับผม” ผมหยิบแก้วทยอยส่งให้เพื่อนไอ้ซอฟกับไอ้เตอร์เลยพูดขอบคุณกับเมียไอ้เขตไปแล้วเมียมันก็ตอบมาแบบยิ้มๆ “ไม่ต้องขอบคุณก็ได้คนกันเอง เออ กูสั่งมาเผื่อพวกมึงด้วย” ฉันมองหน้าอิเพ้นท์คือมันมาช่วยชีวิตอะ ไม่งั้นคือจะต้องไปซื้อน้ำที่คณะกิน แล้วกว่าจะได้กิน ไอ้มิวเลยถามไอ้เพ้นท์ออกไปเบาๆ “เงินใครวะแม่” “เงินผัว” พอได้ยินมันตอบไอ้มิวก็พูดขึ้นมาฉันหันมองหน้ากันก่อนจะพูดขอบคุณผัวมันไปเสียงธรรมดาอะแหละแต่พอรวมกันก็เลยเหมือนดัง “อือหื้อ ทุกคนคะ” “ขอบคุณผัวของนายแม่ด้วยค่ะ!” “อุ้ย พวกมึงเสียงดังคนอื่นเขามองกันหมดแล้วน่ะ” ฉันกินน้ำก่อนจะมองไอ้เพ้นท์ อือหื้อ พอผัวมันตอบมาเท่ามาเท่านั้นแหละ ผัวมันนี่คบได้ใจสปอร์ตดีกว่าเชี้ยเต้เยอะดีละที่สนับสนุนผัวเพื่อน ไม่ใช่ให้ผัวเพื่อนมาเปย์นะ แต่มันก็เพื่อนกันอะ เขาเปย์เราบ้าง เราเปย์เค้าบ้าง แล้วไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอก เพราะไอ้สัสเต้แม่งชั่วทุกรูปแบบ “หึหึ ไม่เป็นไร เพื่อนเมียก็เพื่อนเราด้วย” “อือหื้อ อวยยศให้ผัวเพื่อนค่ะ” “เพื่อนบ้า อันนี้ขนมกินกันได้เลยนะ ไปเอาข้าวกัน” ฉันวางแก้วน้ำก่อนจะหันมากินก๋วยเตี๋ยวต่อจนอิ่มแล้วไอ้เบียร์เลยทักขึ้นมา “อิญ่า มึงสั่งพิเศษแล้วก็กินไม่หมด” “ตอนนั้นกูหิวไงคะแม่ แต่ตอนนี้กูอิ่มแล้ว พวกมึง กูก็ง่วงว่ะ” “ห๊ะ อิญ่า มึงเพิ่งตื่นค่ะ” “เออ มึงง่วงไวเกิน กินอิ่มง่วงเลย” ฉันกอดอกก่อนจะหันไปมองไอ้มิวแล้วก็ไอ้เตยพร้อมกับตอบมันออกไป “เอ้า กูอิ่มกูก็ง่วง กูตื่นขึ้นมากูก็หิวใหม่” “หึหึ อะ กูเห็นด้วยค่ะ กินอิ่มก็ต้องให้เพื่อนกูนอนปะถ้าเพื่อนกูง่วงอะ” ฉันหัวเราะก่อนจะหันไปหาไอ้เบียร์ก่อนจะตอบมันไปและยิ้มเบาๆ “นี่มึงดูค่ะ เพื่อนที่ดีต้องอยู่ข้างเพื่อนเพื่อนนี้” “เหรอออ เจ็บไหมพวกมึงสองคนอะ แถจนแขนถลอกแล้วนะ ให้ที่นอนได้พักบ้างเนาะ กูรู้เหตุผลละทำไมที่นอนมึงถึงสูง” “อิมิว เดี๋ยวกูจะงดไปผับกับมึง” ฉันทำหน้างอลๆ ส่งไปให้ไอ้มิว ไอ้เตยเลยถามขึ้นมาอย่างเร็วฉันเลยหันไปหามัน “มึงทำใจได้เหรอวะญ่า นั่นบ้านหลังที่สองของมึงนะ” “อือหื้อ คุณเตยคะ เดี๋ยวแม่จัดการนะเราอะ เอาใหญ่แล้ว ปากคอนี่เราะร้ายขึ้นทุกวัน หยุดนะคะ ในกลุ่มยิ่งมีมึงคนเดียวท่ี่เป็นสาวหวานอยู่ มึงเป็นนางฟ้าของกลุ่มไปค่ะ ศีลมันจะได้เสมอ” “หึหึ ยังไงวะ” ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะตอบเพื่อนตัวเองออกไป “ก็มันสวยหวานไง เป็นนางเอกของกลุ่ม ต้องมีพวกเราที่เป็นนางร้ายค่ะ ไม่งั้นสังคมไม่สนุกนะมีแต่คนดีอะ” “อิญ่า มึงนี่ที่สุดค่ะ” “หึหึ กูบอกแล้ว กูอะชั่วแบบเปิดเผย เดี๋ยวนะ กูแดกข้าวอิ่มไปสามรอบละ อินายแม่กูเพิ่งเดินพาผัวไปถึงร้านข้าว” “หึหึ เออจริง มาค่ะ ตบท้ายด้วยขนมต่อ” ฉันหัวเราะออกมาก่อนจะตอบไอ้มิวกลับไป “อะ แกะมาเลยสิคะ ท้องกูพร้อมปากกูพร้อม” “แต่ตามึงไม่พร้อมค่ะ ปรือมากกว่านี้คือหลับเถอะ” “เออ ทำไมมหาลัยเราไม่ทำห้องนอนไว้บริการนักศึกษาบ้างวะ ถ้ามีกูแม่งจะเป็นลูกค้าวีไอพีกูบอกเลย” “อิญ่า อิบ้า” ไอ้เวกเตอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมมันพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจังจนพวกผมหัวเราะออกมา แล้วอยากจะถามมันออกไปว่าแม่งคิดได้ไง “สัสเอ๊ย กูต้องเอาอันนี้ไปเสนอลุงกูปะวะ” ผมส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะพูดกับเพื่อนออกไป “หึ ถ้าผ่านมึงก็เอานักศึกษามอเราไปแข่งนอนกลางวันกับโนบิตะเถอะไอ้สัส มีแต่คนขี้เกียจเท่านั้นแหละที่คิดได้”