หลิวไห่เก็บของออกจากโรงเรียน น้ำตาของเขายังคงคลอเบ้าไม่มีใครกล้าพูดกับเขาสักคน เขาสะพายกระเป๋าเป้แล้วเดินออกไปหาพ่อที่รออยู่นอกห้อง
พ่อของเขาตบไหล่เขาเบา ๆ พาเขาเดินออกจากโรงเรียนท่ามกลางสายตาของนักเรียนคนอื่น หลิวไห่รู้สึกเสียใจและเสียดาย ทั้งทบทวนความผิดพลาดของตัวเอง พ่อของเขาไม่ว่าเขาสักคำยังยิ้มให้เขาอย่างภาคภูมิใจ นั่นยิ่งทำให้เขาร้องไห้จนสะอื้น
"ผมทำพ่อตกงานแล้ว เราเพิ่งย้ายมาอยู่ฮ่องกงแท้ ๆ"
พ่อของหลิวไห่จึงบอกว่า
"ไม่เป็นไรหรอก พ่อยังมีพวกพ้องอยู่แกทำถูกแล้วพ่อภูมิใจในตัวแก"
"ผมเสียใจครับที่ไม่รู้จักระงับอารมณ์ให้มากกว่านี้ ความจริงถ้าผมใจเย็นลงสักนิดยอมถูกซ้อมก่อนเรื่องมันอาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้ เพราะผมลงมือก่อนแท้ ๆ"
"ก็ถือไว้เป็นบทเรียน คราวหลังจำไว้ให้ดีที่ประธานกู้พูดนั้นมีเหตุผล เขาเป็นคนเก่งมากสิ่งที่เขาพูดมักจะถูกเสมอ"
พ่อตบไหล่ของเขา
"ตอนนี้ที่สำคัญคือเรื่องเรียนขอ
