หลังอาหารเช้าหลี่เจี่ยซินและหลิวไห่เดินมาที่โรงจอดรถด้วยกัน
"จะไปที่ไหนคะ เข้าบริษัทเลยหรือเปล่าคะ"
"วันนี้ยัง ผมมีที่ที่ต้องการจะไปก่อน"
หลี่เจี่ยซินมองเขา เธอยังไม่คุ้นเคยกับคำเรียกตัวเองว่า ผม สักเท่าไหร่ จึงรู้สึกขัดหูอยู่บ้าง
หลิวไห่ตั้งใจที่จะไปเอาของที่พ่อของเขาเคยให้ส่งมาเมื่อนานแล้ว บางทีมันอาจจะเป็นแฟรชไดร์นั่นก็ได้
พวกเขาเดินไปที่รถด้วยกัน หลี่เจี่ยซินดึงแขนของเขาเอาไว้ มองด้วยความสงสัย
"จะไปไหนคะ"
"อ้าวก็บอกแล้วไงว่ามีที่ต้องไป"
หลิวไห่เริ่มงง หรือผู้หญิงคนนี้เป็นคนพูดครั้งเดียวไม่รู้เรื่อง
"ไม่ใช่ค่ะ หมายถึงว่าวันนี้ไม่ต้องให้ฉันเช็คระเบิดก่อนเหรอคะ"
หลิวไห่เลิกลั่ก ไม่เข้าใจที่เธอพูด
"เช็คระเบิด"
"ใช่สิคะ ปกติที่รักจะแอบอยู่หลังเสาต้นนั้นรอจนฉันเช็ครถจนเรียบร้อยค่อยขึ้นรถนี่คะ"
หลี่เจี่ยซินหรี่ตามองเขา
หลิวไห่กระแอม คิดด่าน้องชายในใจ
ต้องเป็นคนตาขาวขนาดไหนถึงสา
