6
1295 Words
“นีน่าดูแลน้องไข่มุกด้วย”
นีน่ารับไปแล้วก็รีบเดินออกไป ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่คนร่างสูงที่นั่งกอดอกจ้องเจ้านายสาวอยู่ เธอลืมบอกพลอย
วารินทร์ว่าแก้มยังเลอะอยู่
“เอพริล แก้มคุณเลอะอะไร” เฮย์เดนเห็นเข้าพอดี ลุกขึ้นจะเอื้อมมือมาจับ เป็นเพราะความตกใจพลอยวารินทร์รีบเบี่ยงตัวหลบแต่ไม่ทัน เขายึดสองบ่าที่ตระหนกไปเพราะตั้งตัวไม่ทัน
“ผมเช็ดให้”
เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาจากอกเสื้อเช็ดแก้มให้คนที่ยืนตัวแข็งทื่อ พลอยวารินทร์มองการกระทำทะนุถนอมของ
เฮย์เดนด้วยอาการใจสั่น เธอไม่เคยได้อยู่ใกล้ชิดกับเขาถ้าไม่นับรวมเหตุการณ์คืนนั้น เธอจึงไม่ชินที่จู่ ๆ เขาก็อ่อนโยนใส่
“ไข่มุกทำไอศกรีมเลอะแก้มคุณใช่ไหม” จู่ ๆ เขาก็ถามเสียงนุ่มจนเธอขนลุก
“ชะ ใช่ค่ะ”
“ผมเช็ดให้หมดแล้ว” พลอยวารินทร์พยักหน้าเพราะยังใจสั่นอยู่แล้วเอี้ยวตัวหลบการอยู่ใกล้ชิดกับเขา เฮย์เดนยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน พลอยวารินทร์เลยถามขึ้นอย่างเสียไม่ได้
“อยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันไหมคะ แต่อาหารที่ฉันทำเป็นอาหารไทยไม่รู้คุณจะทานได้ไหม ถ้าไม่อยู่ทานก็ได้นะคะ ไม่ต้องเกรงใจ”
เฮย์เดนยกยิ้มมุมปาก ขบขันกับท่าทางของพลอย
วารินทร์ที่ไม่อยากให้เขาอยู่แต่ก็ชวนไปตามมารยาท เขาเห็นท่าทางน่ารักนั้นเลยอยากแกล้ง “ผมทานอาหารไทยได้คุณทำมาเถอะ ลูกกินได้พ่อก็ต้องกินได้”
“คุณ! ไม่รู้จักเกรงใจเลย” เธอพึมพำว่าเขา
“เป็นอะไร ผมพูดผิดตรงไหนที่ผมบอกว่าผมชอบกินอาหารไทย”
“ผิดตั้งแต่การที่ฉันกับคุณบังเอิญมาเจอกันแล้วค่ะ”
“แต่ผมว่ามันอาจจะเป็นพรหมลิขิตของเราสองคนก็ได้ ผมไม่อยากเถียงกับคุณแล้ว ไหนบอกว่าจะทำอาหารให้ผมกับลูกกิน รีบไปทำสิ ผมหิวแล้ว ผมจะทำงานรอ เสร็จแล้วเรียกด้วย” เขาว่าแล้วก็หันไปหาอีวานที่เดินเอาโน้ตบุ๊กเข้ามาเปิดให้เขาอย่างรู้ใจ
เฮย์เดนอมยิ้มกับหน้าตาบึ้ง ๆ แต่ยังน่ารักของคนตรงหน้า เขาไม่อยากเสียเวลาต่อปากต่อคำเลยเลือกที่จะเดินเลี่ยงไปที่โซฟารับแขกตัวเดิม ถอดเสื้อสูตออกพาด นั่งลงทำงานอย่างสบายอารมณ์
“ฉันบอกก่อนนะว่าฉันไม่ใช่แม่บ้านหรือคนรับใช้ของคุณ คุณจะได้นั่งชี้นิ้วสั่งงานฉัน”
ใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้าขึ้นมาจากโน้ตบุ๊กช้า ๆ “ก็คุณบอกเองที่นี่บ้านผม ในเมื่อคุณอยู่ในบ้านของผมก็ต้องเป็นแม่บ้านของผม แต่ถ้าไม่อยากเป็นแม่บ้านจะขยับฐานะเป็นอย่างอื่นก็ได้”
“หยุดเลยค่ะ ฉันจะไปทำอาหารแล้ว ไม่อยากต่อปากต่อคำกับคุณอีก”
พลอยวารินทร์สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วหมุนตัวเดินเข้าครัว แวบหนึ่งอดคิดไม่ได้ว่าเฮย์เดนร้ายกาจขนาดนี้เธอจะพาตัวไข่มุกกลับไปได้อย่างไร เมื่อครบเวลาหนึ่งปี เธอจะต้องออกไปจากชีวิตลูกสาว เธอจะทำใจได้ยังไง
‘ฉันไม่ใช่แม่อุ้มบุญ เพราะฉะนั้นฉันไม่ยอมง่าย ๆ’
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป พลอยวารินทร์ก็ทำอาหารเสร็จ อาหารที่พลอยวารินทร์ทำนั้นมีหลายอย่างทั้งมัสมั่นไก่ ผัดผักสามสหาย ปลาแซลมอนอบเกลือ ซุปไก่ใส่มันฝรั่ง ทั้งหมดเธอทำโดยมีแม่บ้านช่วยเป็นลูกมือ เธอทำเยอะพอที่จะเผื่อให้บอดี้การ์ด รวมไปถึงแม่บ้านและนีน่าได้กินด้วย
บนโต๊ะอาหารที่มีอาหารวางอยู่ครบครัน เธอทำอาหารเสร็จก็ไปตามคนที่เป็นเจ้าของทุกอย่างในห้องเพนต์เฮาส์หลังนี้มากิน เขาเดินมาถึงตอนที่เธออุ้มลูกสาวมานั่งโต๊ะเด็กแล้ว ไข่มุกร้องจะกินทุกอย่างจนคนเป็นแม่ปวดหัวไปหมดเพราะรั้งตัวของแม่หนูน้อยไว้แทบไม่ไหว แม่หนูน้อยจ้ำม่ำเพราะกินเก่งมากยื่นมือไปคว้าจานโน้นจานนี้วุ่นวายไปหมด ทั้งปากเล็กจิ้มลิ้มก็พร่ำบอก
“กินปลา กินปลา”
“เดี๋ยวแม่ตักให้”
“เอาอีก ๆ”
แม้พลอยวารินทร์จะเหนื่อยใจที่ต้องคอยจับลูกไม่ให้ยื่นมือไม้ลงไปกลางวงแต่เธอก็มีความสุขที่ได้ป้อนอาหารให้ลูกกิน เฮย์เดนเพิ่งเคยกินข้าวกับสองคนแม่ลูกเป็นครั้งแรกเขายังต้องเหงื่อตกที่เห็นฤทธิ์น้อย ๆ ของลูกสาวอาละวาดบนโต๊ะกินข้าวเพราะต้องช่วยพลอยวารินทร์คว้าจานที่ลูกสาวยื้อแย่งกลัวว่าจะหล่นจากโต๊ะ
“ผมช่วยจับลูกไว้ ส่วนคุณตักปลาให้ไข่มุกดีไหม” หลังจากผ่านศึกบนโต๊ะมาสักระยะ เฮย์เดนจึงเสนอขึ้น
พลอยวารินทร์มองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ คิ้วเรียวงามเลิกขึ้นสูง “เอ่อ คุณจะดูแลไข่มุกได้หรือคะ แกวุ่นมากเลยตอนกินข้าว”
“จะยากอะไรกับเด็กเล็ก ๆ คนเดียว ส่งไข่มุกมาเถอะ ไม่งั้นอาหารบนโต๊ะนี้คงเละเพราะฝีมือไข่มุกเทรวมกันหมด”
“ก็ได้ค่ะ” พลอยวารินทร์ยิ้มแหย ๆ ส่งแม่หนูน้อยจ้ำม่ำไปให้เขาอุ้ม
เฮย์เดนรับมาแล้วก็หยอกล้อด้วยการเอาช้อนให้ถือเพื่อให้แม่หนูสงบเพื่อที่เขาจะตักอาหารอย่างอื่นให้ลูกกินขณะที่พลอยวารินทร์ตักปลาแซลมอน แต่เขาคิดผิดที่ส่งวัตถุสีเงินนั้นไปให้ เพราะมันเป็นเหมือนอาวุธของแม่หนูที่ใช้มาทำร้ายเขา ช้อนสีเงินยาว ๆ ตีแหมะลงบนดั้งจมูกเขาเต็มรัก
“โอ๊ย” เฮย์เดนยกมือกุมดั้งจมูก ขณะที่แม่หนูน้อยหัวเราะคิกทันที เขาไม่เจ็บแต่เขาแค่ตกใจเพราะไม่ทันระวังตัวจากอาวุธที่เพิ่งส่งให้ “แด๊ดเจ็บนะครับ แกล้งแด๊ดทำไม งั้นต้องโดนแกล้งคืนบ้าง”
ระหว่างที่พลอยวารินทร์กำลังตกใจที่เห็นไข่มุกเอาช้อนตีจมูกเฮย์เดน เธอวางปลาแซลมอนที่ตักแล้วลงอย่างเร็ว ปราดเข้าไปจะอุ้มลูกคืนแต่เฮย์เดนกลับทำให้ไข่มุกกลับมาหัวเราะได้อีกครั้ง เขาแกล้งเอาไรเคราที่เป็นตอแข็ง ๆ ไปถูไถกับแก้มยุ้ยจนไข่มุกหัวเราะคิกคัก ดิ้นตัวหนี
“ไม่เอา ไม่เอา จั๊กจี๋”
เฮย์เดนจึงได้หยุดพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูอบอุ่นทั้งยังดูใจดีขึ้นอย่างประหลาด มือหนาเอื้อมไปหยิบจานที่พลอยวารินทร์ตักปลาไว้แล้วมาวางตรงหน้า “มามี้ตักปลาให้แล้ว ไข่มุกกินปลาจานนี้หมดก่อนแล้วแด๊ดจะพาไปเล่นตัวต่อ”
“กิน กิน ปลา” ไข่มุกอ้าปากกว้างท่าทางอยากกินมาก
พลอยวารินทร์เห็นว่าเฮย์เดนปราบยัยตัวเล็กได้แล้วจึงเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิม มองเฮย์เดนป้อนข้าวกับปลาแซลมอนให้ลูกสาว คนเป็นแม่ได้แต่กะพริบตามองปริบ ๆ เฮย์เดนป้อนไปคำหนึ่งก็หกออกมาอีกสองคำ
“...” พลอยวารินทร์เงียบขณะที่เสียงใสร้องโวยวายขึ้น
“กิน กิน” ไข่มุกร้อง มือก็ยื้อแย่งเอาช้อนจากคนเป็นพ่อ
- Writer
