เธอบอกกับตัวเองพร้อมตัดสินใจรีบแต่งตัวให้เสร็จ เพราะเขาคงไม่กลับไปแน่ ที่ควรทำคือรีบออกไปให้เร็วที่สุด ไม่ให้เจ้านายรอนาน
อีกห้านาทีร่างบอบบางที่สวมชุดนักศึกษา รวบผมเป็นหางม้าไว้ง่าย ๆ ก็ปรากฏตัวหน้าหอพัก พิธานที่นั่งรออยู่ในรถรีบลงมาเปิดประตูรถให้ เธอยกมือขึ้นไหว้ทำความเคารพเขาแล้วเดินขึ้นไปนั่งตัวลีบอยู่บนรถ
ร่างสูงใหญ่เดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วขึ้นมานั่ง ก่อนยื่นมือใหญ่เข้ามาหา เธอสะดุ้งเฮือก ชายหนุ่มหัวเราะในกิริยานั้นของเธอเป็นอย่างมาก
“ อะไรกันมีน ดูสิ เป็นแบบนี้อีกแล้ว กลัวอะไรผมนักหนาเนี่ย ผมแค่จะขอกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ ”
“ เอ่อ ค่ะ ๆ ”
เธอรีบก้มหน้าก้มตาค้นกระเป๋ากุกกักแล้วหยิบกุญแจส่งให้เขา ระหว่างทางเธอนั่งเงียบ ไม่มีบทสนทนาอะไรขึ้นมาสักคำ ชายหนุ่มได้แต่ขับไปนั่งอมยิ้มไปสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ มีนเงียบจัง งั้นผมข
