จูบสักครั้งก็ยังไม่เคย
1145 Words
“ มีนไม่มาอีกแล้วเหรอติ๊ก ” เสียงทุ้มเอ่ยถามลูกจ้างคนหนึ่งเมื่อเขาแวะมาที่ร้านตอนเที่ยงวัน
“ ไม่มาค่ะเจ้านาย ติ๊กโทรไปก็ไม่รับสาย ไม่รู้เป็นอะไร ปกติมีนมันงกจะตาย ไม่เคยอยากขาดงานสักครั้ง สงสัยจะไม่สบาย ” พิธานพยักหน้ารับ ใบหน้าคมสันเคร่งเครียดอย่างหนักใจ
นี่ก็เกือบสัปดาห์แล้วที่มีนาขาดงาน บังเอิญเขาต้องไปดูไซต์งานที่ต่างจังหวัดถึงห้าวันและพึ่งได้กลับมา กระนั้นเขาก็ยังพยายามโทรศัพท์หาเธอทุกวันแต่เธอไม่ยอมรับสาย เขารู้ว่าเธอคงละอายและโกรธในสิ่งที่เขาได้กระทำลงไป
จะทำอย่างไรดี เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ ๆ เพราะมันจะเป็นบาดแผลในหัวใจเขาไปจนวันตาย คิดได้ดังนั้นเขาก็เสี่ยงขับรถไปที่มหาวิทยาลัยของเธอทันที
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาก็ถึงที่หมาย เมื่อจอดรถเรียบร้อย ชายหนุ่มก็มืดแปดด้านไม่รู้ว่าจะไปเสาะหามีนาได้จากที่ไหน ข้อมูลมีเพียงเธอเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจเท่านั้นเอง
ขณะกำลังเดินเตร็ดเตร่ด้อม ๆ มอง ๆ อยู่แถวตึกบริหารชายหนุ่มก็ตาลุกอย่างดีใจ โชคเข้าข้างเขาจริง ๆ นั่นร่างผอมบางของมีนากำลังเดินออกมาจากลิฟท์ แต่มีคนเดินเคียงข้างมาเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่หน้าตาดี สวมเสื้อช้อปวิศวะทับเสื้อยืดอีกที
“ สงสัยจะแฟน ” พิธานพึมพำอยู่คนเดียวเบา ๆ ก่อนจะหลบเร้นเข้าไปนั่งด้านหลังเก้าอี้หินอ่อนด้านหลังพุ่มไม้ เพราะเธอกำลังเดินตรงมาทางนี้ คงไม่เหมาะหากจะเข้าไปเจรจาในระหว่างที่คนรักของเธออยู่ด้วย
ไม่รู้ว่าจะเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่ทั้งคู่เลือกมานั่งเก้าอี้หินอ่อนใกล้ ๆ เขาเสียด้วย มีเพียงพุ่มไม้ที่ตัดแต่งไว้เรียบร้อยเป็นปราการกั้นไว้ ความใกล้นั้นทำให้ชายหนุ่มได้ยินเสียงสนทนาระหว่างทั้งคู่อย่างชัดเจน
“ มีนเข้าใจหมดแล้วใช่ไหมครับ รายงานที่พี่บอก เข้าเล่มสันกาวด้วยนะ อาจารย์กฤษณะแกเขี้ยว ต้องเรียบร้อย ”
“ เข้าใจแล้วค่ะ ”
“ ส่งวันจันทร์ มีนทำทันนะครับ ”
“ ทันค่ะ ”
“ น่ารักที่สุดเลย ” เอ่ยชมพร้อมเขยิบเข้าจู่โจมกอดรัด จมูกโด่งพยายามกดลงที่แก้มนวลแต่หญิงสาวปัดป้องพัลวัน
“ อย่าค่ะพี่กร ปล่อยมีน อย่าทำน่าเกลียดแบบนี้นะ นี่มันมหาวิทยาลัยนะพี่ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า”
“ ตรงนี้ไม่มีคนสักหน่อย แล้วอะไรกันนักหนามีน จะเล่นตัวไปถึงไหน เราเป็นแฟนกันมาจะปีหนึ่งแล้วนะ หอมนิดหอมหน่อยไม่ได้เลย จูบสักครั้งก็ยังไม่เคย คู่อื่นเขาไปถึงไหน ๆ กันแล้ว ให้พี่ไปอยู่ด้วยกันนะ จะได้ดูแลมีนได้ มีนอย่าหัวโบราณนักเลยน่า ”
อะไรนะ !
จูบสักครั้งก็ยังไม่เคย !
ให้พี่ไปอยู่ด้วยกันนะ !
แปลว่าที่มีนาบอกว่าแฟนรออยู่ที่ห้องในวันนั้น เธอโกหก !
ข้อความเหล่านั้นทำให้คนแอบฟังยิ่งรู้สึกแย่หนักเข้าไปอีก ขนาดกับคนรักเธอยังหวงเนื้อหวงตัวขนาดนี้ แปลว่าคืนนั้นเขาหน้ามืดรุกหนักจนไม่ ลืมหูลืมตา ใช้ทั้งเรี่ยวแรงและความจัดเจนที่มีบังคับจนกระทั่งเธอต้องยอม
พิธานนั่งก้มหน้าและแอบถอนใจเบา ๆ ความรู้สึกผิดยิ่งเพิ่มมากขึ้น
“ อะไรที่โบราณทำมา มีนก็ว่าเป็นสิ่งที่ดีนะคะ ถ้าพี่กรรักมีนจริง ๆ ก็ต้องรอได้ มีนว่าเราคุยเรื่องนี้กันมาตั้งหลายครั้งแล้ว ” เขาได้ยินเสียงถอนใจเฮือกใหญ่ น่าจะมาจากแฟนหนุ่มของเธอ
“ อืม ก็ได้ แต่อย่าให้พี่รู้นะว่าหวงตัวกับแฟนแต่ไปแอบมีกิ๊กมีกั๊ก ปล่อยเนื้อปล่อยตัวกับคนอื่น พี่ไม่ยอมนะ ” กรพูดทีเล่นทีจริงแต่มันเข้าไปสะกิดแผลในใจในเจ็บแปลบขึ้นมาอีก จนเธอหน้าซีดเผือด
“ อะไรมีน พี่แค่ล้อเล่น ทำไมต้องหน้าซีดขนาดนั้น ”
“ เอ่อ เปล่านี่คะ มีนก็ปกติ ”
“ เออมีน มีนมีให้พี่ยืมสักห้าร้อยไหม ไอ้เมฆยังไม่คืนเงินที่ยืมไปเลยอะ นี่พี่จะไม่มีกินข้าวแล้วเนี่ย ”
“ อะไรกันคะพี่กร อาทิตย์ที่แล้วมีนพึ่งให้ยืมไปพันห้า มีนจะเอาที่ไหนมาให้อีก แล้วไม่มีตังจะเอาไปให้พี่เมฆยืมทำไม ”
“ ก็นั่นพี่เอาไปจ่ายโต๊ะบอล มีนก็รู้ แล้วเพื่อนกันมันเดือดร้อน ก็ต้องช่วยเหลือ ”
“ มีนไม่มีให้แล้ว พี่ใช้ประหยัด ๆ หน่อย อีกอย่างมีนเลิกทำงานพิเศษที่บายเฟรนด์แล้วด้วย ”
“ อ้าว เลิกทำไมล่ะ ก็ขาดรายได้สิมีน ”
“ มีน เอ่อ.. มีนไม่อยากทำที่นั่น ”
“ ทำไมล่ะ เกิดขี้เกียจขึ้นมาหรือไง อดทนหน่อยสิมีน ขึ้นชื่อว่างานน่ะ ที่ไหนก็เหนื่อยเหมือนกันทั้งนั้นแหละ ”
“ พี่กรก็ลองหางานพิเศษทำเองบ้างสิคะ ”
“ นี่มีนย้อนพี่เหรอ ”
“ ก็พี่มาว่ามีนขี้เกียจก่อนนี่ ”
“ อย่ามาหาเรื่องทะเลาะเลยมีน เอาตังมาให้พี่ยืมหน่อย มีเท่าไรก็เท่านั้นแหละ ไหนพี่ดูซิ ” กรถือวิสาสะเอื้อมไปหยิบกระเป๋าถือของเธอมาเปิดออกแล้วเทลงบนโต๊ะหินอ่อน
“ มีอยู่สามร้อยเนี่ยนะ ” ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างไม่พอใจแต่ก็หยิบธนบัตรไปสองใบ
“ พี่ขอสองร้อยนะ ขอบคุณจ้ะที่รัก ไปนะ ต้องเข้าห้องเรียนละ เดี๋ยวเลิกเรียนพี่โทรหา ”
“ พี่ เอาไปไม่ได้นะ มีนต้องเอาไปเปลี่ยนยางรถมอเตอร์ไซค์อีก ค่ารายงานที่จะทำให้พี่อีกล่ะ ”
เธอพูดบอกแต่เขาไม่ยอมฟัง พร้อมทั้งรีบเดินจากไปอย่างเร่งรีบ ปล่อยให้หญิงสาวนั่งอ้าปากค้าง ทำอะไรไม่ถูก กว่าจะตั้งสติได้เขาก็หายไปแล้วเธอได้แต่ก้มหน้าฟุบลงกับฝ่ามืออย่างหมดแรง
...เหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน นี่หรือสิ่งที่คนรักเขาทำกัน
ที่บ้านเธอค่อนข้างลำบาก พ่อเลิกกับแม่และจากไปตั้งแต่เธอจำความไม่ได้ แม่เปิดร้านขายของชำเลี้ยงเธอกับพี่สาว แม่ก็เจ็บออด ๆ แอด ๆ เพราะมีโรคประจำตัวอยู่บ้างตามประสาคนสูงอายุเธอไม่อยากให้แม่ต้องเดือดร้อนจึงหางานพิเศษทำเพื่อส่งเสียตนเอง แต่เพราะกรมาหยิบยืมอยู่เรื่อย จนทำให้เงินทองที่หามาได้ไม่มีจะเก็บ ใช้จ่ายก็กระเหม็ดกระเหม่ชนิดเดือนชนเดือน
- Writer
