หญิงสาวแสร้งหยิบแก้วที่หน้าเค้าน์เตอร์แล้วเดินเข้าไปหลังร้าน ก้มหน้าก้มตาล้างแก้วอย่างจริงจังเกินความจำเป็น ตากลมโตกระพริบถี่ ๆ เพื่อไล่ความร้อนผ่าวที่เอ่อล้นขอบตาให้เหือดหายไป
เธอยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ด้านหลัง กดหารายชื่อที่ต้องการแล้วโทรออกทันที
“ ที่รักว่าไงครับผม ”
“ พี่กร พี่ว่างหรือเปล่าคะ ”
“ ทำไมเหรอ มีนมีอะไร เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเสียงสั่น ๆ ”
“ รู้สึกไม่สบายนิดหน่อยค่ะ พี่กรคะ มีนอยากให้พี่มารับมีนไปส่งที่ห้องหน่อยได้ไหม ”
“ ได้สิครับ ว่าแต่ว่ามีนโอเคไหม ทำไมเสียงแปลก ๆ ”
“ มีนโอเคค่ะ สรุปว่าพี่ว่างไหมคะ ต้องไปทำงานกี่โมง ”
“ ว่างไม่ว่างก็ต้องว่างสิครับ มีนน้ำเสียงแบบนั้นพี่จะไปทำงานลงได้ยังไ
