“ยัยบ้า!! ทำไมไม่ห้ามเขา ปล่อยให้เขาย่ำยีซ้ำอีกแล้วนะ” เธอกระซิบเตือนตัวเองเบาๆ ความรู้สึกอ่อนล้าเข้าครอบงำ เมื่อไม่สามารถต้านทานแรงปรารถนาของดอจิโน่ได้ซักครั้งเดียว
อกอวบอิ่มภายใต้ผ้าห่มปริบาน เมื่อเผลอตัวคิดถึงชายหนุ่มผู้นั้น รสสัมผัสที่ติดตรึงอยู่ในใจ เหมือนรอยจาลึกที่สลักลงยนเนื้อหิน ”ตื่นๆ ตื่นได้แล้วยัยหนูดาวคนบ้า อย่าไปสนใจคนฉวยโอกาสแบบตานั่นสิ!!”นับดาวสะบัดหน้าขับไล่ดอจิโน่ออกจากห้วงความคิด เธอรีบร้อนลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกาย เพื่อจัดการธุระส่วนตัว และเริ่มดำเนินชีวิตตามปกติเหมือนทุกวัน ทิ้งความหลังไว้เบื้องหลังแบบเศร้านิดๆ
นับดาวเดินลงจากรถโดยสารประจำทาง หลังจากรีบยัดอาหารเช้าใส่ปาก เธอมัวแต่โอ้เอ้จนเลยเวลาออกจากบ้าน หญิงสาวเดินก้มหน้าไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัว
ดอจิโน่มองตามนับดาวผ่านกระจกรถยนต์ติดฟิมพ์สีดำทึบ อดัมกระแอมเตือน เพราะจอดรถยนต์รอมานาน แต่เมื่
