มาเฟียร้ายห่วงรัก ซีรี่ย์ สี่หนุ่มมาเฟีย

นับดาว ศิริวัฒนารีบเดินข้ามถนน เมื่อรถยนต์จอดติดไฟแดง เธอเร่งฝีเท้ารีบก้าวเดินไปข้างหน้าพลางยกนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลาอย่างเป็นกังวล เข็มนาฬิกาเดินเชื่องช้า ผิดกับใจของนับดาวที่เดินเร็วจี๋ มันเลยเวลาเข้าทำงานไปเป็นเวลาเกือบชั่วโมง ทอมผู้จัดการคาสิโนยืนหน้าตาถมึงทึงอยู่หน้าประตูทางเข้าของพนักงานคาสิโน่IDM นี่เป็นสถานที่ทำงานของนับดาวหลังจากเลิกเรียน หญิงสาวจะมาทำงานพาร์ทไทน์หลังเลิกเรียน เธอต้องเก็บเงินเดือนเป็นค่าใช้จ่ายในการเรียน และมอบให้มารดาเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านบางส่วน “เธอมาสาย...” เสียงดุดันของทอมเอ่ยขึ้น ทอดมองนับดาวด้วยแววตาอ่อนใจ “ขอโทษค่ะ...หนูดาวสัญญาว่าจะมาให้เร็วกว่านี้ ทอมก็รู้รถมันติดมากเพราะเป็นวันศุกร์” เธอแก้ตัวเสียงอ่อยๆ ทอมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา นับดาวขยันขันแข็งหล่อนไม่เคยเกี่ยงงาน แถมยังนอบน้อมถ่อมตนจนทอมรู้สึกเอ็นดู เขาจึงปล่อยปละไม่ได้เอาความ เรื่องการมาทำงานสายเป็นประจำของสาวน้อยคนนี้ “ฉันต้องทำตามกฎ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่เธอมาสาย ฉันคงต้องหักเงินเบี้ยเลี้ยงของเธอ” “ค่ะ...” นับดาวพยักหน้ารับ ขยับเข้าไปเก็บของใช้ส่วนตัวที่ล็อกเกอร์เก็บของ เมื่อทอมโบกมือไล่ให้ไปทำงาน “เห้อ...” เสียงถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยดังออกมาจากริมฝีปากอิ่ม นับดาวเร่งรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินเข้าไปประจำที่ทำงานเหมือนทุกวัน “เด็กเส้นนี่นะ ถ้าเป็นคนอื่นคงโดนไล่ออกไปแล้ว เธอใช้อะไรล่อเขานะ ตาผู้จัดการขี้บ่นถึงได้เอ็นดูเธอเป็นพิเศษ” ครีร่าสาวน้อยทรงโต หล่อนมีหน้าที่เสิร์ฟเครื่องดื่ม สาวอวบเดินโฉบเข้ามากระแนะกระแหนก่อนจะเดินจากไป เหลือไว้แค่คำพูดกระทบกระเทียบ หญิงสาวชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะทำตามหน้าที่ต่อ หลังจากข่มใจจนสงบ ผ้าผืนบางยกขึ้นเช็ดไปตามเครื่องแจกไพ่ เช็ดคราบฝุ่นที่เกาะอยู่ เริ่มลงมือวางไพ่ลงไป เพื่อเปิดให้ลูกค้าได้เข้ามาเริ่มเล่นการพนัน ติ้ง เสียงกระดิ่งที่นับดาวกดลงไปดังขึ้น ลูกค้ามากหน้าหลายตาจึงเริ่มทยอยเข้ามาจับจองโต๊ะที่นับดาวประจำอยู่ สาวน้อยกดแจกไพ่อย่างคล่องแคล่ว เมื่ออาชีพนี้นับดาวทำมานานเกือบสามปี เพื่อเลี้ยงดูครอบครัว มารดาเธอเจ็บออดแอ๊ดจนต้องให้หยุดทำงาน เพราะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง นับดาวเรียนจบมัธยมปลาย เธอจึงขวนขวายหางานทำ เพื่อจะได้เก็บเงินไว้เรียนต่ออย่างที่ตั้งใจ จนมาเจอกับคาสิโน่ IDM ที่เปิดรับพนักงานใหม่พอดี นับดาวจึงไปสมัครทำงานแบบพาร์ทไทน์ เริ่มห้าโมงเย็นถึงเที่ยงคืนเป็นประจำทุกวัน หญิงสาวไม่เคยหยุดงานเลยซักครั้ง จนเป็นที่พอใจของทอมที่เป็นผู้จัดการ เขาเลยขยับเลื่อนตำแหน่งให้มาประจำที่เครื่องแจกไพ่สล๊าฟจนถึงตอนนี้ รอยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้าตลอดเวลาทำงาน ลูกค้าหลายคนเลยชอบใช้บริการของนับดาวเป็นประจำ เบี้ยเลี้ยงคือเงินที่คาสิโน่จ่ายให้กับพนักงาน เป็นเงินที่เป็นขวัญกำลังใจให้กับพนักงานนอกเหนือจากค่าจ้างที่ต้องจ่าย นับดาวเลยไม่เคยเปลี่ยนสถานที่ทำงาน เพราะสามารถเก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำ จนทำให้เธอมีโอกาสเรียนต่อได้อย่างที่หวัง สาวสวยวัยใสอายุไม่เกิน22ปี เรียกสายตาให้ชายหนุ่มมาสนใจได้ไม่ยาก แต่นับดาวดูแลตัวเองดีเธอไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับใครเลย ลูกค้าหลายคนสนใจแวะเวียนมาคอยแทะเล็มไม่ได้ขาด หญิงสาววางตัวดีจนชายหนุ่มมากหน้าหลายตาเริ่มจะหดหาย พวกเขาหันไปสนใจพนักงานที่อยู่ที่นี่ คนที่พร้อมจะออกไปต่อกับลูกค้าอย่างไม่ขัดข้อง “หนูดาววันนี้กลับพร้อมกับพี่นะ” โทนี่ลูกชายของอันเบโต้เป็นพี่ชายของนับดาวตามกฎหมายเพราะอันเบโต้รับนับดาวเป็นลูกบุญธรรม “พี่โทนี่มาทำงานด้วยหรือคะ หนูดาวไม่ยักกะเห็น” นับดาวกล่าวตอบก่อนจะแจกไพ่ต่อตามหน้าที่ “เปล่าไม่ได้ทำ ขอแลกวันหยุดกับแจ๊คน่ะ แต่อยากมารับหนูดาวกลับบ้านเฉยๆ” โทนี่ขยับตัวหลบลูกค้าเอ่ยตอบน้องสาวไป “ไม่น่ามาให้ลำบาก หนูดาวกลับบ้านเองได้ค่ะ” นับดาวสาละวนแจกไพ่เมื่อลูกค้าเริ่มเข้ามาหนาตา “หนูดาวกำลังยุ่งพี่ออกไปรอข้างนอกนะ หนูดาวจะกลับก็ออกไปหาพี่ได้ที่ห้องพักพนักงาน พี่จะรออยู่ที่นั่น” โทนี่บอกกับนับดาวก่อนจะหมุนกายจากไปอย่างเร่งรีบ นับดาวมองตามร่างของโทนี่ไปจนลับตา เธอห่วงใยพี่ชายต่างสายเลือด เพราะเขามีทีท่าแปลกๆ นับตั้งแต่ที่โทนี่เลิกกับครีร่าสาวงามประจำคาสิโน IDM เขาก็เปลี่ยนแปลงไปมาก จากคนที่มีรูปร่างหน้าตากำยำแปรเปลี่ยนเป็นผอมโซ แถมยังน่าสงสัยว่าจะติดยาเสพติด โทนี่เดินกอดตัวเองแน่น เขามีอาการหนาวสั่นมาระยะหนึ่ง มันเกิดเพราะเริ่มมีอาการอยากยา ริมฝีปากเขียวคล้ำ เริ่มปวดเนื้อปวดตัวทรมานจนอยากตาย มือผอมโซล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง เขาควานหากุญแจเพื่อไขเอาสิ่งของที่ซุกไว้ในล็อกเกอร์ออกมา มือสั่นๆ ล้วงเข้าไปหยิบห่อเล็กๆ ที่ซุกไว้ก้นล็อกเกอร์ รีบเดินหาห้องว่าง เพื่อเสพสิ่งที่อยู่ในมือจะได้ทำให้ร่างกายคลายจากการเจ็บปวด หลอดกาแฟที่บรรจุผงแป้งสีขาวถูกแกะอย่างทะนุถนอม ปลายนิ้วผอมโซกวาดต้อนผงแป้งจนเป็นวงกลมบนแผ่นกระจก ก่อนจะก้มลงมาสูดดมเข้าสู่ปอดจนเกิดความรู้สึกสดชื่น “ซื้ด...” เสียงสูดลมหายใจแรงๆ ของโทนี่ดังขึ้น เขาเอนตัวพิงพนังห้อง แววตาเลื่อนลอย อาการปวดตามเนื้อตัวหายเป็นปลิดทิ้ง เริ่มล่องลอยอยู่ในภวังค์แห่งความสุขที่กำหนดขึ้นเอง “พี่โทนี่ๆ...” นับดาวร้องเรียกพี่ชายเมื่อเลิกจากการทำงาน โทนี่งัวเงียออกมาจากห้องว่างที่พนักงานใช้หลบมาพักผ่อนยามง่วงนอน เขาเปิดประตูออกมาอย่างเลื่อนลอย ดวงตาหยาดเยิ้ม เพราะยังหลงวนอยู่ในห้วงแห่งความสุขที่จินตนาการขึ้นมาเองภายในใจ “เลิกแล้วเหรอ...” น้ำเสียงยานคางที่เปล่งออกมา เขาพยายามบังคับให้ชัดเจนที่สุด นับดาวถลาเข้ามาประคองพี่ชาย เมื่อชายหนุ่มเดินเซไปเซมา “พี่โทนี่ ไปทำอะไรมาคะ เดินไม่ตรงทางเลย” นับดาวถามแล้วเอียงคอมอง “ดื่มนิดหน่อยนะ อย่าสนใจเลย รีบกลับบ้านกันเถอะ หนูดาวจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้านี่” โทนี่ตัดบท รีบชวนให้นับดาวรีบกลับบ้าน “ค่ะ...” นับดาวรับคำค่อยๆ ประคองพาโทนี่เดินไปข้างหน้าอย่างทุลักทุเล “กลับกันแล้วหรือพี่น้องคู่นี้ ดูรักกันดีนี่” ครีร่าอดีตแฟนสาวของโทนี่ ไขกระจกรถยนต์ที่เธอนั่งอยู่ชะโงกหน้ามาเอ่ยทักทาย พร้อมกับยิ้มเย้ย สีหน้าหยามหยันกับรอยยิ้มดูแคลนที่ติดอยู่บนเรียวปากเคลือบลิปติคสีจัดจ้าน นับดาวประคองโทนี่จากไป เธอพยายามจะไม่ต่อปากต่อคำ เมื่อสาวน้อยทรงโตคนนั้นไม่ได้หวังดีเพราะอยากทักทาย หล่อนก็แค่จะอวดแฟนใหม่ให้โทนี่เห็น เขาจะได้เกิดความเสียดาย “หนูดาวเราจนใช่ไหม ครีร่าถึงได้ทิ้งพี่ไป ถ้าพี่มีรถขับเหมือนไอ้หมอนั่น ครีร่าจะกลับมาหาพี่ใช่ไหม?” โทนี่พูดเสียงอ่อน เขาเจ็บช้ำเพราะถูกทิ้ง เพียงเพราะไม่มีอำนวยความสะดวกเหล่านี้ปรนเปรอคู่รัก “พี่โทนี่!” นับดาวครางอย่างอ่อนล้า เธอไม่เข้าใจพี่ชายสักนิด ถึงแม้จะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่นับดาวก็รักและนับถือโทนี่มาตลอด เธอกับเขาเติบโตมาพร้อมๆ กัน หลังจากดวงใจตกลงแต่งงานกับอันเบโต้พ่อของโทนี่ ครีร่านั้นซูบเลือดซูบเนื้อโทนี่ไปจนเกือบจะหมด ทิ้งไว้ก็แค่ซากร่างกายที่ไร้หัวใจ “จริงๆ นะหนูดาว ซักวันพี่จะรวย ตอนนั้นครีร่าคงจะกลับมา พี่เจ็บเข้าใจไหมหนูดาว เจ็บเกือบตาย ถ้าชีวิตนี้พี่ไม่มีครีร่าพี่ต้องตายแน่” โทนี่ยังพรรณนาถึงแม่สาวใจดำนั่น ด้วยน้ำเสียงเลือนลอย จนนับดาวเกรงใจผู้โดยสารคนอื่น เมื่อเธอกับพี่ชายนั่งรถโดยสารประจำทางกลับบ้าน นับดาวส่ายหน้าอ่อนใจ โทนี่เป็นคนดีขยันขันแข็ง เขาเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัว แต่มาพลาดท่าเสียทีกับสาวเจ้าเสน่ห์อย่างครีร่า ชีวิตเลยพังไม่เป้นท่า เขาจนเปลี่ยนแปลงไปจนไม่เหลือเค้าเดิม