“ขนซื้ออะไรมามากมายเลยคุณ!!” ดวงใจอุทานเสียงหลง เมื่อมองเห็นกองสิ่งของที่อดัมวางลงบนโต๊ะตัวเตี้ยๆ เบื้องหน้าตัวเอง
ดอจิโน่ยิ้มกว้าง เมื่ออดัมทำดีเกินหน้าที่
“ผมอาจจะต้องมาเยี่ยมคุณแม่บ่อยๆ เก็บไว้ใช้ตอนที่ผมมาก็คงไม่เป็นไร”
“มันเยอะเกินไปนะคุณ ฉันคิดว่าน่าจะใช้ได้เป็นปีเลยเชียว” มารดานับดาวคะเน
“ผมไม่เคยจ่ายตลาดก็เลยไม่รู้ว่าต้องการปริมาณเท่าไหร่” อดัมตอบเสียงอ่อยๆ สร้างความเอ็นดูให้กับดวงใจมากมาย
“ขอบใจจ้ะ”
“อดัมอาหารมื้อเย็นล่ะ?” ดอจิโน่ทวงถาม เขาสั่งไปมากกว่านี้
“อีกซักครู่โรงแรมก็คงมาส่งครับ” อดัมตอบเสียงสำรวม
“ดีๆ…” ดอจิโน่กล่าวชม เขาจะรับประทานอาหารกับนับดาว ท่ามกลางคคนในครอบครัวของเจ้าหล่อนเอง
“คุณน้า...หนูดาวทำไมไม่ไปทำงาน? ผมรอตั้งนานยังไม่ไปเสียที หนูดาวไม่สบายหรือเปล่า?” โทนี่ตะโกนถามดังลั่
